பூவில் உள்ள மணமும், பொன்னும், மணியும் ஆகிய இவைபோல்பவனும், ` மண், நீர், தீ, காற்று, வானம் ` என்னும் ஐம்பெரும் பூதங்களாய் நிற்பவனும், எருதின்மேல் வரும் செல்வத்தை உடையவனும், நன்மையே வடிவானவனும். தேவர்கட்கெல்லாம் தேவனும், தித்திக்கும் தேன்போல இனிப்பவனும், குவளைப் பூப் போலும் கண்களையுடையவளாகிய மங்கைதன் பங்காளனும், கங்கையைத் தாங்கிய சடையை உடையவனும், ` சீகாமரம் ` என்னும் இசையாற் பாடுமிடத்து, நாவில் இனிமை மிகுகின்றவனும், திரு நள்ளாற்றில் எழுந்தருளியிருப்பவனும் ஆகிய அமுதம்போல்பவனை மறந்து, நாய்போலும் அடியேன் வேறு எதனை நினைப்பேன்! ஒன்றையும் நினையேன்.

` பூவில் வாசம் ` என எடுத்தோதியது, ஏனைய நறுமணங்களில் சிறந்ததாதல் பற்றி. வாசம் முதலிய மூன்றும் சிறப்புப் பற்றி வந்த பொதுமையை யுடையவாக, தேன், இனிமையை உணர்த் தும் சிறப்பினதாதல் பற்றி, அதனை முன்னையவற்றோடு ஒருங்கு ஓதாராயினார். ` காற்று ` என்றது, செய்யுள் பற்றி முறை பிறழ நின்றது, ` சேவின் மேல் வரும் செல்வன் ` என்றது, நகைச்சுவை பயப்பதாய், அவனது முதன்மையை உணர்த்திற்று. ` காவியங்கண்ணி பங்கன், கங்கைச் சடையன் ` என்றதும், ` உடம்பில் ஒருத்தியையும், தலையில் ஒருத்தியையும் உடையவன் ` என்னும் பொருட்டாய், அன்னதாயிற்று. ` சீகாமரம் ` என்பதனை ` காமரம் ` என்றது, முதற்குறை. ` காமரம் ` என்னும், பண்ணின் பொதுப்பெயர், ` சீ ` என்னும் சிறப்புச் சொல்லோடு புணர்ந்து, ஒருவகைப் பண்ணிற்குப் பெயராய் வழங்கும். இராகங் களுள்ளும் ஒருவகையினை, ` சீராகம் ` எனக் குறியிட்டு வழங்குவர்.