மாதராள் ஒருத்திக்குத் தனது உடம்பின் இடப் பக்கத்தைக் கொடுத்தவனும், மாணிக்கம் போல்பவனும், தன்னைப் பணிகின்றவர்களது வினையை அழிக்கின்ற, வேத முதல்வனாய் உள்ளவனும், வேதத்தின் வழி வேட்கின்ற வேள்வியை உடையவர்கள் வணங்குகின்ற தூயவனும், அடியேனுக்கு எளிமையாய்க் கிடைத்த தூதனும், தன்னை எனக்குத் தோழமை முறையினனாக அளித்து, அடியேன் செய்த குற்றங்களைப் பொறுக்கும் தலைவனும், திரு நள்ளாற்றில் எழுந்தருளியிருப்பவனும் ஆகிய அமுதம் போல்பவனை மறந்து, நாய் போலும் அடியேன் வேறு எதனை நினைப்பேன்! ஒன்றை யும் நினையேன்.

உடம்பின் ஒரு பகுதியைக் கொடுத்தது, அவனது பேரருளை யுணர்த்தும், ` உடம்பில் இடங்கொடுத்தான் ` என்பது நயம், ` வேத வேள்வியர் வணங்கும் விமலன் ` என்றது. ` வணங்காது விடின் தக்கன் அடைந்த நிலை எய்தும் ` என்னும் அச்சத்தாலேனும் அவரால் வணங்கப்படுபவன் என்றவாறு. இறைவன் சுந்தரர் பொருட்டுப் பரவையாரிடம் இருமுறை தூது சென்றமை வெளிப்படை. இதனை எடுத்தோதினமையின், இத் திருப்பதிகம், நம்பியாரூரர் தொண்டை நாடு சென்று மீண்டதற்பின் அருளிச்செய்தது என்பது ஐயமின்றி விளங்கு தலால், ` தொண்டைநாடு நோக்கிச் செல்லுங்கால் இத்தலத்தை வணங்கி அருளிச்செய்தது ` என்றல் பொருந்தாமை யறிக, தொண்டை நாடு நோக்கிச் செல்லும் பொழுது திருக்கடவூரை அடைதற்கு முன்னர் இத்தலத்தை வணங்கிய செயலைக் கூறுமிடத்து, சேக்கிழார், ` திருப் பதிகம் அருளிச் செய்தார் ` எனக் கூறாது, வாளா போயினமை, ஓர்ந் துணரற்பாலது. ` எளிவந்த தூதனை ` என்றாரேனும், ` தூதனாய் எளிவந்த வனை ` என்றலே திருவுள்ளம் என்க. தூதனாகியதையும், தோழமை தந்ததனையும் எடுத்தோதி, அவனது எளிவந்த கருணையைப் பெரிதும் நினைந்து, ` அவனை யன்றி எனக்கு நினைக்கும் பொருளும் உண்டோ ` என உருகியவாறு.