சிறந்த அணிகளை அணிந்தவளே! இரவும் பகலும் நாம் பேசும் பொழுது எப்பொழுதும் என் அன்பு, மேலான ஒளிப் பிழம்பான இறைவனுக்கு என்று கூறுவாய். இப்பொழுது அருமை யாகிய படுக்கைக்கே, அன்பு வைத்தனையோ? பெண்களே! சீச்சி நீங்கள் பேசும் நகை மொழிகளில் இவையும் சிலவாகுமோ! என் னோடு விளையாடிப் பழித்தற்குரிய சமயம் இதுதானோ? தேவர்களும் வழிபடுதற்கு நாணுகின்ற தாமரை மலர் போன்ற திருவடியை அன்பருக்குக் கொடுத்தருள எழுந்தருளும் ஒளி உருவன்; தில்லைச் சிற்றம்பலத்து இறைவனுக்கு, அன்பு பொருந்திய நாம் உனக்கு யார்?

`நேரிழையாய் இராப்பகல் நாம் பேசும்போது எப்போது, அப்போது பரஞ்சோதிக்குப் பாசம் என்பாய்; இப்போது, ஆரமளிக்கே நேசமும் வைத்தனையோ` என்க. அன்பு `நார்` எனப் படுதல் பற்றி இங்கு அதனை, ``பாசம்`` என்று அருளினார்.
`பரஞ்சோதிக்கே` என்னும் பிரிநிலை ஏகாரம் தொகுத்த லாயிற்று. இதன்பின், உரியது என்பதும், `எப்போது` என்றதன் பின்னர், `அப்போது` என்பதும் எஞ்சி நின்றன. ``இராப்பகல்`` என்றது, `இரவாக, பகலாக` என்றபடி. ஆரமளி - அரிய படுக்கை. `நேசமும்` என்ற சிறப்பும்மையால்` அன்பு முழுவதையும்` என்பது பெறப்பட்டது. `நீ, பாசம் பரஞ்சோதிக்கு` எனினும் உண்மையில் அது நேரிழைக்கே என்றற்கு, ``நேரிழையாய்`` என்றனர். இதுகாறும், சென்ற மகளிர் கூறியன.
இனி வருவன, இங்ஙனம் நகையாடிக் கூறியவர்களை நோக்கி உறங்கினவள் கூறுவன. தன்னை, `நேரிழையாய்` என்றவர் களைத் தானும் அவ்வாறு அழைத்தாள். `சீசீ` என்ற ஒரு சொல்லடுக் கில், பின்னின்றது, குறுக்கல் விகாரம் பெற்றது. `சீசீ` என்றே பாடம் ஓதுவாரும் உளர். எள்ளற் குறிப்பிடைச் சொல்லாகிய `சீ` என்பது, இங்குப் பெயர்த் தன்மைப்பட்டு, `சீ எனல்` எனப் பொருள் தந்தது. ``சீ ஏதும் இல்லாது என் செய்பணிகள் கொண்டருளும்`` (தி.8. திருக்கோத்தும்பி 12) என்னுமிடத்தும் இஃது இவ்வாறு நிற்றல் காண்க. இங்ஙனமாகவே, `சீசீ என்றலாகிய இவையும் சிலவோ` என்றது பொருளாயிற்று. சிலவோ - நண்பரிடத்துச் சொல்லுகின்ற சொற்களுள் சிலவோ. ``இடம்`` என்றது, பொழுதை. வாளா, `ஏசுமிடம்` என்னாது, ``விளையாடி ஏசுமிடம்`` என்றதனால், `நகை யாடிப் பேசுதற்கும் இது சமையமன்று` என்றதாம். கூசுதல் - நாணுதல்.
``நக்கு நிற்பன் அவர்தம்மை நாணியே``
(தி. 5.ப.90.பா.9)என வந்தமை காண்க `நாணுதல்` என்பது, நாணிக் காட்டாதொழிதலாகிய தன் காரியந் தோன்ற நின்றது. `தேவர் களுக்குக் காட்டாது மறைக்கும் திருவடியை நமக்குத் தர வருபவன்` என்றபடி, ``ஈசனார்`` என்பது, ஒருமைப் பன்மை மயக்கம். `பாசம் பரஞ்சோதிக்கு` என்று சொல்லுபவள் `நான் மட்டும் அன்று; நம் எல்லோருந்தாம்` என்பாள், ``ஈசனார்க் கன்பார் யாம் ஆர்`` என்றாள். ``ஆர்`` என்றது, `அன்பரல்லது மற்று யார்` என்றபடியாம்.
இனி, `விண்ணோர்கள் ஏத்துதற்கு` என்பது முதலியவற்றை, சென்றோர் மறித்தும் கூறியவாறாக வைத்து, அதற்கேற்பத் தாம் தாம் வேண்டுஞ் சொற்கள் பலவற்றை வருவித்து உரைப்பாரும் உளர்.
`இவ்வாறு, ஒருவர் ஒன்றுகூற, மற்றொருவர் அதற்கு மாறு சொல்லுதலாக வரும் பொருள், கலிப்பாவினாற் பாடப்படும்` என்றும், அஃது, `உறழ் கலிப்பா` எனப்படும் என்றும் தொல்காப்பியர் கூறுதலை,
``ஒத்தா ழிசைக்கலி கலிவெண் பாட்டே
கொச்சகம் உறழொடு கலிநால் வகைத்தே``
(தொல்.பொருள்.435) எனவும்,
``கூற்றும் மாற்றமும் இடையிடை மிடைந்து
போக்கின் றாகல் உறழ்கலிக் கியல்பே``
(தொல். பொருள். 458) எனவும் வரும் நூற்பாக்களான் அறிக.