பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

`பா நிலைக் கொச்சகம், மயங்கிசைக் கொச்சகம்` எனக் கலி இருவகைப்படும்.
``கொச்சகம்`` என்பதே முறை பிறழ்ந்து வருவதுதான்.
வெண்பா முறை பிறழ்ந்து வருவது `பாநிலைக் கொச்சகம்` எனவும், கலிப்பாவின் உறுப்புக்கள் முறை பிறழ்ந்து வருவது `மயங்கிசைக் கொச்சகம்` எனவும் சொல்லப்படும்.
இவை கடவுளரைப் பொருளாகக் கொண்டு வரின் `ஒருபோகு கலி` எனப் படும்.
கடவுளரைப் பொருளாகக் கொண்டு வரும் பாட்டுக்களை, `தேவ பாணி` - என வழங்குதல் அக்கால வழக்கம்.
அத்தேவ பாணி யில் ஒருவகை ஒருபோகு கலி.
தேவ பாணியாய் வந்து ஒருபோகாய் நின்ற இக்கலிப்பா உறுப்புப் பிறழ்ந்து வந்தமையால் மயங்கிசைக் கொச்சக் கலிப்பாவாகும்.
இப்பாட்டில் அராக உறுப்பில் உள்ள, ``தமிழிசை மறைவல்`` என்பதையும், இறுதி யுறுப்பாகிய சுரிதகத்து முதற்கண் உள்ள ``அருந் தமிழ் விரக`` என்பதையும், மற்றும், ``காழியர் நாத, ``ஞானசம்பந்த`` என்பவற்றையும் முதலிற் கொள்க.
``தமிழிசை.
.
.
மறை`` உம்மைத் தொகை.
வலன் - வல்லவன்.
தாழிசை - 1 திசை - திசைகளில் உள்ள தலங்கள்; ஆகுபெயர்.
தேவாரங்கட்கு, ``திருப்பதிகம்`` என்பதே பெயர் ஆதலால் அவற்றால் உணர்த்தப்படும் நெறியை, ``திருப்பதிக நெறி`` என்றார்.
இயற்றி - ஒழுங்காக விளக்கி.
சண்பை - சீகாழி.
`ஞானசம்பந்தர் நிலவுலகில் அவதாரம் செய்ததற்குக் காரணமே பிறவித் துன்பத்திற்கு அஞ்சுபவரது துன்பத்தை நீக்கக் கருதித்தான்`` என்பது இங்கு உணர்த்தப்பட்டது.
தாழிசை -2 நற்கண்ணி - நல்ல வகையாகப் பார்க்கும் கண்களை யுடையவள்.
நல்லவகை - அருளை வழங்குதல் மக்களுள் மகளிரைச் சிலரை அழகிய கண் உடைமை பற்றி, `நக்கண்ணையர்` - என்பது.
`சுலோசனா` - என்பது வடமொழி.
அமிர்து - உணவு; சோறு போனகம் - உண்டி.
தாழிசை -3 `உவன் அரன் ஆம்` - என மாற்றிக் கொள்க.
உவன்- நீர், ``எச்சில் மயங்கிட உனக்கு ஈது இட்டாரைக் காட்டு`` 1 என வினாவிய அவன்.
அராகம் - 1 ``மறை வல`` என்னும் குறிப்புப் பெயரெச்சத்திற்கு, ``முளரிநன் மலரணிதரு திருமுடியினை`` என்னும் தொடர்மொழி, `அந்தணன்` என ஒரு சொல் நீர்மைத்தாய் முடிபாயிற்று.
அராகம்-2: கறை - நஞ்சு.
அறி - அறிதல்.
முதனிலைத் தொழிற் பெயர்.
`உடைய` என்பதன் ஈற்று அகரம் தொகுத்தலாயிற்று.
அளவு - பெருமை.
பெயர்த்தும் தாழிசை-1: பரம்ப - பரவுதலால் பரவியது பலவிடத்தும் சென்று பாடியதால்.
தாழிசை2: பன்மறையோர்,வைதிக அந்தணர்களும், சிவ மறையோர்களும், செய் தொழில் - செயற் பாலனவாகிய தொழில்கள்.
`ஒழுக்கம்` என்றபடி.
அகப் புற நூல்களாகிய தந்திரங்களை விலக்குதற்கு, ``பரம சிவ ஆகமம்`` என்றார்.
இஃதே பற்றிச் சேக்கிழார், வேத நெறி தழைத்தோங்க
மிகுசைவத் துறை விளங்க
புனிதவாய் மலர்ந்தழுத.
புகலி திருஞான சம்பந்தர்
என்றார்.
ஒழிவின்றி - எஞ்சாமல். நாற்சீர் ஓரடி அம்போதரங்கம் - அணி தவம் - சிவ புண்ணியம்.
`அவர்களுக்கு அறிவிக்கும்` என ஒரு சொல் வருவிக்க.
வித்தகம் - சதுரப்பாடு; திறமை.
அமிர்தம் - அமிர்தம் போல்பவன்; அழியாதபடி காப்பாற்றினவன்.
நுதி - நுனி; முனை.
`தக` என்பது இறுதிநிலை தொக்கு, ``தகு`` என நின்றது.
முச்சீர் ஓரடி அம்போதரங்கம் - மருவலர் - பகைவர்.
சிவநெறிக்குப் பகைவரே பிள்ளையார்க்குப் பகைவர்.
உரும் - இடி.
உகரம் சந்தி.
இருசீர் ஓரடி அம்போதரங்கம் - அருமை புறநெறியாளர்க்கு.
அறவன் - அறத்தை அறிவுறுத்துபவன்.
துறவன் - பற்று அற்றவன்.
தகுதியால் பெரியன்.
மற்றும் ஆசிரியனாக உரியன்.
திருமேனியால் பிள்ளை.
உறுதிப் பொருள்களை வழங்குதலால் வள்ளல்.
தனிச்சொல்: எனக் கூறியவாறு சுரிதகம்.
விரகன் - வல்லவன்.
பரசுதும் - துதிப்போம்.
துழனி - ஆரவாரம்.
முகம் - முகப்பு; புறநகர்.
தண்டலை - சோலை.
பணை - வயற் கூட்டம்.
`துழனியையும், திரு முகத்துத் தண்டலையையும், பணையையும் தழீஇக்கற்கள் தொக்கு நிற்கப் பெறும் புரிசையை யுடைய காழி` - என்க.
தார் - மலர்களின் ஒழுங்கு.
புரிசை - மதில்.
`நீதியாக` என ஆக்கம் வருவிக்க.
இஃது ஆசிரியச் சுரிதகம்.
``தமிழ் விரக! காழியர் நாத! ஞானசம்பந்த! - (நீ) நின் கருணையை நின் அடியார்க்கு நீதியாக அருளுவோய் எனக் கருதி நின்னை (யாம்) ``உதித்தனை; நுகர்ந்தனை; உரைத்தனை; திருமுடி யினை; அளவினை; விளைத்தனை; நவின்றனை; பல பெருமைகளை யுடையவன் நீ`` எனக் கூறியவாற்றால் பரவுதும் - என வினை முடிவு செய்து, `எமக்கும் நின் கருணையை வழங்கியருள்` எனக் குறிப் பெச்சம் வருவித்து முடிக்க.
ஏகாரங்கள் தேற்றப் பொருளவாய்ச் சிறப்புணர்த்தி நின்றன.
கலிப்பாவில் முதற்கண் வரற்பாலதாய தரவு இதன் கண் வரவில்லை.
முதற்கண் தாழிசை வந்ததாயினும், அராகத்தின் நாற்சீர் ஈரடி அம்போத ரங்கம் வரவில்லை; அளவெண் சிற்றெண்களே வந்தன.
இப் பிறழ்ச்சி களால் இக்கலிப்பா மயங்கிசைக் கொச்சகக் கலிப்பா ஆயிற்று.
ஆசிரியரைப் பொருளாகக் கொண்டமையால் ஒருபோகும் ஆயிற்று.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

``புனல் மேய`` என்பது முதலாகத் தொடங்கி யுரைக்க.
எனவே - என்று வாயால் சொல்லவே.
ஏகாரம், பிரிநிலை ``சொல்லவே`` என்னும் செயவென் எச்சம் காரணப் பொருட்டு.
நனவு - விழிப்பு நிலை.
அது கால ஆகுபெயராய் அதுபொழுது நிகழும் உணர்வைக் குறித்தது.
விழிப்பு நிலையில் உணர்வு அரன் அருளை நாடுதல் உலகப் பற்று நீங்கினார்க்கல்லது இயலாது என்க.
கமல (தாமரை) மலர் மாலை அந்தணர்களுக்கு அடையாள மாலையாகும்.
கொங்கு - பொன்.
அமலம் - தூய்மை.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

கோலம் - அழகு.
புல மணி - பல இடங்களிலும் வைத்து இழைக்கப்பட்ட இரத்தினங்கள்.
`பல மணி` என்பது பாட மாகக் கொள்ளலும் ஆம்.
குந்தளம் - கூந்தல்.
குந்தளப் பொழில், உவமத் தொகை.
`மாளிகைகட்குக் குந்தளம் போல விளங்குகின்ற பொழில்` என்க.
``ஞானசம்பந்தன்`` என்பது இங்கு `அவன்` என்னும் சுட்டுப் பெயர் அளவாய் நின்றது.
``சம்பந்தன`` என்பதில் ஈற்று அகரம் ஆறன் உருபு, `நற்றமிழே போல்வனவாக (எனது பேதைமையால்) நினைத்துக்கொண்டு` என இசையெச்சம் வருவிக்க.
`சேவடியை` என இரண்டன் உருபு விரிக்க.
`யானையைக் கோட்டைக் குறைத்தான்` என்பது போல, `சண்பையர் கோனைச் சேவடியைப் போற்றுவன்` என முதல், சினை இரண்டிலும் இரண்டன் உருபு வந்தது; முதற்கண் ஆறன் உருபு வருதல் சிறப்பு.
``கவிகொண்டு`` என்பது, ``கொண்டு`` என்பது மூன்றாம் வேற்றுமைச் சொல்லுருபு.
அணி புகழ் - அணிவிக்கப்படும் புகழ்.
``இறைவனைத் தமிழால் பாடிய ஆசிரியனை யானும் தமிழால் பாடி உவப்பிக்க நினைக்குங்கால், எனது புன்கவி களையும் யான் அவனது நன்கவிகள் போலக் கருதிக் கொள்ளும் ஓர் பேதமையை உடையேன் ஆயினேன்`` என்பதாம்.
இதனால், இக்கட்டளைக் கலித் துறை ஓராற்றால் இப்பிரபந்தத்தின் தொடக்கமாக அமைகின்றது.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

இப்பாட்டு, அகப் பொருட் களவியலில், தலைவி, தோழி இருவரும் ஒருங்கு இருக்கும் அமையம் நோக்கி, அவர்கள்முன் தலைவன் சென்று அவர்களுடைய ஊரை வினாதல், பேரை வினாதல் முதலியவற்றைச் செய்யும் துறையாகச் செய்யப்பட்டது.
`ஒருநாள், இருநாள் மூன்று நாள்` என இதுகாறும் பிறர் ஒருவரும் அறியாதே களவொழுக்கத்தில் ஒழுகிய தலைவன் பின்னும் அதனை நீட்டிக்கக் கருதினால், `இனி இது துணையின்றி முடியாது` என்னும் கருத்தினால் பாங்கன் துணையையும் பாங்கியின் துணையை யும் பெறுவான்.
அத்துணைகளால் நிகழும் கூட்டம் முறையே `பாங்கற் கூட்டம்` என்றும் பாங்கியிற் கூட்டம் என்றும் சொல்லப்படும்.
அவற்றுள் இது பாங்கியிற் கூட்டத்து, `இருவரும் உள்வழி அவன் வர உணர்தல்` - என்னும் பகுதியாம்.
பாற்றிய - போக்கிய.
இடர் போக்கியதைக் கொங்கு நாட்டில் தீப்பிணி வாராமல் தடுத்தது, தந்தையார்க்கு வேள்வி செய்யப் பொன் அளித்தது முதலியவற்றால் அறிக.
வார் புகழ் - நீண்ட புகழ்.
`ஆர் புகழ்` எனலும் ஆம்.
``எம்பிரான் சம்பந்தன்`` - என்பது சுந்தரர் திருமொழி.
1 `எம்பிரானது சுருதி` எனவும், `அச்சுருதியை உடைய கிரி` (மலை) எனவும் கொள்க.
வாய், ஏழன் உருபு.
சேறு - இனிமை; தினையின் இனிமை.
காவல் புரிதலை இங்குக் கிளிகடியும் பாடலால் கவண் எறிதலாகக் கொள்க.
``புனம் காத்தல் உம் தொழிலாக எனக்குத் தெரியவில்லை; இனிய தோற்றத்தாலும், குரலாலும் என் உள்ளத்தைக் கவர்தலே உமது தொழிலாக எனக்குத் தெரிகின்றது`` என்பான்.
``சிந்தை கொள்வது உம் செய்தொழில் ஆனால்`` என்றான்.
``சிந்தை கொள்வது உம் செய்தொழில் ஆனால்`` என்றான்.
``ஆனால்`` என்பது தெளிவின்கண் வந்தது.
மாற்றம் - மறுமொழி.
`மறுமாற்றம்` என்றும் சொல்லப்படும்.
`யான் வினாய வினாவிற்கு உரிய விடை` என்பது பொருள்.
வாசி - மதிப்புக் குறைவு.
குற மாது நல்லீர் - பிறப் பால் குற மகளிராய் உள்ள, அழகுடையவர்களே.
இதனை முதலிற் கொள்க.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

புவனி - புவனம்; உலகம் நிறை செய் - நிறைதலைச் செய்கின்ற.
அஃதாவது, நிறைந்த, புகழ், இன்பம், பொழில், மதில் இவை அனைத்தும் புகலிக்கு அடை.
பனி - குளிர்ச்சி.
மதி - சந்திரன்.
இது பொழிலுக்கு அடை.
விதம் பெருகு புனித குணன் - வகைகள் பலவாகிய தூய பண்புகளை உடையவன்.
இறைவன் - தலைவன்.
பல மலி - பலவாக நிறைந்த.
`பலம் மலி` எனப் பிரித்து, `பயன் நிறைந்த` என்றும் பொருள் கொள்ளலாம்.
`தமிழின் விடங்கன், வடகலை விடங்கன்` எனத் தனித்தனி இயைக்க.
`தமிழின்`` என்பதில் `இன்` சாரியை நிற்க, இரண்டன் உருபு தொக்கது.
விடங்கன் - அழகன்.
பரசமய அரி; (கோளரி - சிங்கம்) வென்றி - வெற்றியை உடைய.
`தன் சரண்` என இயையும்.
சரண் - திருவடி.
சலம் மலி - நீரில் நிறையப் பூக்கின்ற.
``கமல சரண்`` என்னும் உவமத் தொகை வட நூல் முடிபை ஏற்றது.
``புகலி அதிபதி`` முதலாகச் சொல்லப்பட்ட அவனது சரண் களை எனது வினைகள் பொன்றும் வகை நினைவன்` என வினை முடிக்க.
தகுதி, இங்குத் தனக்கே உரிய ஆதல்.
பொன்றுதல் - அழிதல்.
``வகையால்`` என்பதில் தொக்கு நின்ற மூன்றன் உருபு.
`இது பயனாக` என்னும் முதனிலைப் பொருளில் வந்தது.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

அகப் பொருள் களவியலில், தலைவனை வரைவு கடாவும் தோழி அதனை நேர் முறையிற் கூறாது, இரவு வருவானை, பகல் வருக எனவும், பகல் வருவானை, `இரவு வருக` எனவும், `ஒரு பொழுதிலும் இங்கு வாரற்க` எனவும் கூறுதற்காக இஃது, ஆறின்னாமை கூறி இரவுக் குறி விலக்கலாகச் செய்யப்பட்டது.
``கிரி வாணனே`` என்பதை, ``கேசரி`` என்பதன் பின்னர்க் கூட்டுக.
கிரி வாணன் - மலை வாழ்நன்; குறிஞ்சி - நிலத் தலைவன்.
ஆகரன் - இருப்பிடம் ஆனவன்.
திப்பிய வாசகன் - தெய்வத் தன்மை வாய்ந்த மொழியை உடையவன்.
அஃதாவது, நிறைமொழி ஐயன்.
``வலகலை வித்தகன்`` என்பதை, `கலை வல வித்தகன்` என மாற்றிக் கொள்க.
`வான வில்லும், மதியும் அணைகின்ற மாளிகை, பொற்குவைகளை யுடைய மாளிகை` என்க.
திகை - திசை.
அடுக்குப் பன்மை பற்றி வந்தது.
மட்டு அலர் - தேனை உடைய மலர்களை உடைய (பொழில்) திரு - திருவருள்.
விப்ர சிகாமணி - அந்தணர்களுக்குத் தலைமணி போன்றவன்.
மலயத் தமிழ் - பொதிய மலையில் தோன்றிய தமிழ்.
தமிழ்க் கேசரி - தமிழைப் பாட வல்ல சிங்கம்.
அரனை, ``அரசு`` என்றது, கேசரி போல்வானை, ``கேசரி`` என்றதும் பான்மை வழக்குக்கள் `வாரணமும், வருடைக் குலமும், யாளிகளும் விரவுகின்ற நீள்நெறி வாரணம் - யானை.
வருடைக் குலம்.
மலையாடுகளின் கூட்டம்.
வருடை, இங்குச் சரபம் ஆகாது, அவ் இனம் கூட்டம் ஆதல் இன்மையால்.
வினை துயர் - உம்மைத் தொகை.
வினை - கொலை வினை.
`விளைதுயர்` என பாடம் கொள்ளுதலுமாம்.
``நெறி - வழி ``நெறி துயர மொய்த்துள`` என, இடத்து நிகழ் பொருளின் தொழில் இடத்தின் மேல் ஏற்றப்பட்டது ஏகாரம், தேற்றம் மணி - முத்து மணி.
எழிலின் - அழகினையுடைய.
``குறமாது`` என்றது தலைவியை.
``உனது அருமை`` என்பதற்கு, `உனது கூட்டத்தினது அருமை` என உரைக்க.
`அதனை நினைக்கிலன்` எனவே, `வருதற்கண் உள்ள அருமையே, அஃதாவது இடர்ப்பாட்டினையே நினைக்கின்றாள்` என்பதாம்.
நசை - விருப்பம்.
நைடயின் இனி நணுகல் - விருப்பம் காரணமாக வருதலை இனித் தவிர்வாயாக (சிறிது பழி - அம்பல்) முழுப் பழி - அவர் முழுப் பழி ஆதல் முன் - (அம்பல்) அலர் ஆதற்கு முன்பே.
இவ்வாறு தோழி கூறியதற்குப் பயன், தலைவன் களவொழுக்கத்தை ஒழிந்து வரைவான் ஆதல்.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

இப்பாட்டு அகப் பொருள் உடன் போக்கில் செவிலி புலம்பல் துறையாகச் செய்யப்பட்டது.
வாள் நிலவு - ஒளியை உடைய திங்கள் (பிறை).
கருணா ஆகரன் - அருளுக்கு இருப்பிடமானவன்.
`உமையொடும் கூடிய இவன்` என ஒரு சொல் வருவிக்க.
``ஆவான்`` என்பதற்கு, `நீவிர் வினாவியவன் ஆவான்` என உரைக்க.
உரை செய்யது தந்தையார்க்கு.
திருவாளன் - திருவருள் கைவரப் பெற்றவன்.
அருக அசனி - சமணர்க்கு இடியை ஒத்தவன்.
கிளை - சுற்றம்.
`நாளும் நிலவும் பதி` என முற்றும்மை விரிக்க.
ஓகாரம், சிறப்பு, நசை - விருப்பம், இரக்கம்.
``நசை தீர் வேடுவர், கொலை புரி வேடுவர்` எனத் தனித் தனி இயைக்க, ``பயில் தரு`` என்பதில் தரு, துணைவினை.
கான் அதர் - காட்டு வழி; பாலை நில வழி.
கேள் - கேளாக; நட்பாக.
பாவை - பதுமை.
ஒடு, எண் ஒடு.
`இது கிளி, ஆயம், யாய்` என்பவற் றோடும் இயைந்தது.
ஆயம் - தோழியர் கூட்டம்.
யாய் - நற்றாய்.
`கிளி முதலாக யாய் ஈறாக உள்ளவர்களையும், எனயும் ஒழிய` என்க.
`பெற்ற தாயினும் வளர்த்ததாய் மறக்கற்பாளலல்லள்` என்பாள், ``எனையும்`` என வேறு பிரித்துக் கூறினாள்.
`ஒழியப் பண்ணி` என ஒரு சொல் வருவிக்க.
கிறி - வஞ்சனை; தலைவனை உட்கொண்டு, ``கிறியால் எனது ஒரு மகள் போய்`` என்றாள்.
போய் - போயதனால்.
``எனது மகள்`` என உயர்திணை முறைக் கிழமைக்கண் நான்காம் உருபு வாராது, ஆறாம் உருபு வந்தது கால வழக்கு.
கெடுவேன், இரக்க குறிப்பு இடைச்சொல்.
`இதனை அறிகிலேன்` என வேறு வைத்து உரைக்க.
`முன்பு அவள் செய்த குறிகளை உற்று அறியேன் ஆயினேன்` என்பதாம்.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

இப்பாட்டு, அகப் பொருட் களவியலில், தலைவி தலைவனை எய்தப் பெறாமை எவ்வாற்றாலோ நிகழ்ந்தமையின் வேறுபட, செவிலி, `இவள் வேறுபடக் காரணம் என்னை` என வினாவிய வழி அவட்குத் தோழி களிறு தரு புணர்ச்சியால் அறத்தொடு நின்றதுறையாகச் செய்யப்பட்டது.
அறிவாகி - ஞானமாகி.
இன்பம் செய் - வீட்டின்பத்தைத் தருகின்ற தமிழ்.
ஞானசம்பந்தரது தமிழ்ப் பாடல்கள் `தமிழால்` என முன்றாவது விரிக்க.
அமண் - சமண்; இது குழூஉப் பெயர்.
`திருஞான சம்பந்தனது குன்று` என்க.
நெறி ஆல - வழியில் உள்ளார் ஒலம் இட.
மண் - தூசு.
`துன்றுவித்து` என்பது பிறவினை விகுதி.
தொகுக்கப்பட்டு, ``துன்றி`` என வந்தது.
துன்று வித்தல் - அடரச் செய்தல்.
புனம் தின்று - காட்டை அழித்துக் கொண்டு `நின் மகள்மேல்` என்க.
தூங்க வாரணம் - உயரமான யானை.
வெறி- நாற்றம் ``கத வாரணம்`` என்பதில் கதம், இன அடை.
``வெகுளாத`` என்பது, `விரும்புகின்ற` என அதன் மறு தலைப் பொருளைக் குறித்தது.
`விரும்புகின்ற நம் சிந்தை` என்பதை, நம் சிந்தை விரும்புகின்ற` என மாற்றிக் கொள்க.
விறலான் - யானையை வென்ற வெற்றியை உடையவன்.
``நம் சித்தை விரும்பு கின்ற` என்பதனால், ``இனி அவனே நின் மகட்குத் தலைவனாக விரும்பத் தக்கவன்`` என்பதையும் தோழி உடம்பொடு புணர்த்துக் கூறினாள்.
``பண்டே உளன்`` என்றதனால், `அவ்விருவரது நட்பு உறுதியாய் விட்ட ஒன்று` எனக் குறித்தாள்.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

`மஞ்சு அணவுகின்ற`` என்பது முதலாகத் தொடங்கி உரைக்க.
மஞ்சு - மேகம்.
அணவுகின்ற - பொருந்துகின்ற.
பிரான் - தலைவன்.
``வேணுபுர நாதனும், வேதியர் சிகாமணியும் ஆகிய பிரான், அமுது செய்தது.
.
.
அருள்மேவு சிவஞானம்; கொண்டது சிவிகை.
தாளம்; தமிழால் தவக் குலத்தவர்களுக்கு இன்பம் கொடுத்தது எங்கள் பெருமான் அருள் படைத்து; கண்டது அருகந்தர் குலம் கழுவில் ஏற; கறுத்தது வினைப் பயன் விண்டது மனத்தில் இறை காதல் அன்றிய வஞ்சகரை`` எனக் கூட்டி வினைமுடிவு செய்க.
``செய்தது, கொண்டது, கறுத்தது வினையாலணையும் பெயர்கள்.
இவை எழுவாயாய் நிற்க, அத்தொழில்களுக்கு உரிய செயப்படுபொருள்கள் பெயர்ப் பயனிலையாய் நின்றன.
இது செயப்படு பொருளை வினைமுதல் போலக் கூறுவதொரு வழக்காம்.
கறுத்தது - வெகுண்டது; வெகுண்டு நீக்கியது.
செய்யுளுக்கு ஏற்ப, ``கொடுத்தல்`` எனக் கூறினாரேனும் அதனையும் ஏனையவற்றோடு இயைய, `கொடுத்தது` என்றே கொள்க.
``படைத்து ஏற`` என்னும் வினையெச்சப் பயனிலையைக் கொண்டன.
``தமிழை`` என்றது, `தமிழால்` என உருபுமயக்கம்.
``விண்டது`` என்னும் தொழிற் பெயர்.
எழுவாய், ``வஞ்சகரை`` என்னும் உருபேற்ற பயனிலையைக் கொண்டது.
``விண்டதுவும்`` என்னும் உம்மை சிறப்பு.
`அன்றிய` என்பதன் அகரம் தொகுத்தலாயிற்று.
அன்றிய - நீங்கிய.
``காதல் அது`` என்னும் அது, பகுதிப் பொருள் விகுதி.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

இப்பாட்டு, கவுணியர் தலைவர்பால் காதல் கொண்டாள் ஒருத்தி கூற்றாக - பாடாண் கைக்கிளையாகச் செய்யப் பட்டது.
அக்கைக்கிளையுள் இது கண்படை பெறாது கங்குலை நோதல் `கழலிணையை` என இரண்டன் உருபு விரித்து, மேல் (பாட்டு-3) ``சண்பையர் கோனச் சேவடி போற்றுவன்`` என்றது போலக் கொள்க.
அந்தி - எற்பாட்டுப் பொழுது.
`சிவஞானமே உண்மை மெய்ஞ் ஞானம்` என்றற்கு.
``மெய்த் திரு ஞானம்`` என்றார்.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

கலம்பக உறுப்புக்களுள் ஒன்றாகிய `களி` என்பது பற்றி வந்தது இப்பாட்டு.
களி - களிப்பு; உணர்வழிந்த மயக்கம்.
கள்ளை உண்டு இவ்வாறான மயக்கத்தை எய்தினோன் கூற்றாக வருவதே `களி` என்னும் உறுப்பு.
அது பொருளுடைக் கூற்றாகவே அமைதல் உண்டு.
ஆயினும் இங்கு இது கள்ளுண்டோன் பிதற்றும் பிதற்றுரையாகவே அமைந்துள்ளது.
அதனால் இப்பாட்டில், ``ஆன புகழ்ப் பயில்.
.
.
.
வண் களியேன் எளியேனோ`` என்னும் பகுதி தவிர, ஏனைய பகுதி முழுதும் பொருள் படாப் பிதற்றுரைகளாம்.
``அத்தகு`` என்பதில் அகரம் பண்டறி சுட்டாய், இயல்பாய் உள்ள சிறப்பினைச் சுட்டிற்று.
மைபோலும் கரிய மேகம்.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

இப்பாட்டு, அகப்பொருட் களவியலில் ஒருவழித் தணந்த தலைமகன் வரவு நீட்டித்தமையால் தலைவி ஆற்றாது அஃறிணைப் பொருள்களை நோக்கிக் கூறும் காமம் மிக்க கழிபடர் கிளவிகளில் கடலை நோக்கிக் கூறியது.
ஆர் - அழகு.
புகலி நாதன், ஆளுடைய பிள்ளையார்.
வார் - கச்சு.
பயலை - பசலை தேர் அதர் - தேர் சென்ற வழி; என்றது அவ்வழியைக் காட்டும் சக்கரப் பதிவுப் பள்ளத்தை.
அழியல் - அழிக்காதே.
இது பன்மை யொருமை மயக்கம்.
கடலுக்கு மக்கள் செய்யும் பிழை அவற்றில் உள்ள முத்து முதலிய விலையுள்ள பொருள்களைக் கவர்ந்து கொள்ளுதல்.
``உம்மை`` என்னும் இரண்டன் உருபை, `உமக்கு` என நான்கன் உருபாகத் திரிக்க.
`எமது` என்பது, ``எம்மது`` என விரித்தல் பெற்றது.
கஞலி - நெருங்கி.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

இப்பாட்டு, அகப்பொருட் களவியல் பாங்கியிற் கூட்டத்துள் பாங்கியை இரந்து அவள் குறை நேராமையால் `மடல் ஏறுவன்` என அச்சுறுத்தும் `மடல் மா கூறுதல்` என்னும் துறையாகச் செய்யப்பட்டது.
மடல் மா - பனை மடலால் செய்யப்பட்ட குதிரை.
தலைவன் ஒருவன் தன்னால் காதலிக்கப்பட்ட தலைவி யொருத்தியை எவ்வாற்றானும் பெற இயலாத நிலை தோன்றினால் அவன் உடலில் சாம்பலை நிறைய பூசிக்கொண்டு எருக்கம் பூ மாலை அணிந்து கொண்டு, தலைவியின் உருவம் எழுதப்பட்ட படத்துடன் பனை மடலால் செய்யப்பட்ட குதிரைமேல் ஏறி, ``இவள் மேல் யான் வைத்த காதல்` கரை இறந்தமையால் யான் இறக்கின்றேன்`` என்று சொல்லிப் பறையை அடித்துக் கொண்டு தெருக்களில் எல்லாம் சுற்றி வருதல் மடல் ஏறுதல் ஆகும்.
இவ்வாறு ஒருவன் மடல் ஏறி வருவானாயின், `காதல் மிகுதியால் அவன் இறந்து விடுவனா` என்பது பல சோதனை களால் அறியப்படுமாயின் அத்தலைவியை ஊரார் வலிந்து அவனுக்கு மணம் செய்வித்தல் அக்காலத்தில் உலக நீதியாய் இருந்தது.
அதனால், தனக்குக் குறை நேராத தோழியை, ``நின் நிலைமை இதுவாயின், மடல் ஏறுவது தவிர எனக்கு வேறு வழியில்லை`` எனத் தலைவன் கூறி அச்சுறுத்துவான் மடல் ஏறிய தலைவனை ஒருத்தி மணப்பதும், அதற்குப் பெற்றோர், தமையன்மார் இசைவதும் மானம் போனபின் செய்யும் செய்யும் செயலாகவும் அக்காலத்தில் கருதப்பட்டது.
புவி ஏறு கவி நீரர் - நிலவுலகத்தில் மேம்பட்டு விளங்குகின்ற கவிகளைப் பாடும் தன்மையுடைய புலவர்கள்.
`பெருமான்றன் காழி` என இயையும்.
தடம் - தடாகங்கள்.
மாடு - பல பக்கங்கள்.
`மாடு தடம் மிகு காழி` என இயைக்க.
`காழித் தகு பேதை` - என்பதில் சந்தி ஒற்றுச் சந்தத்தின் பொருட்டுத் தொகுக்கப்பட்டது.
பேதை - தலைவி.
அருளாமை - இரங்காமை.
திடம் - திண்ணம்.
நீறு - சாம்பல்.
ஆடி - முழுகி.
வரு காதல் - வர விரும்பும் விருப்பம்.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

இப்பாட்டு அகப்பொருள் கற்பியலில் பருவம் குறித்துப் பிரிந்து சென்ற தலைவன் வாராது நீட்டிக்கப் பருவம் கண்டு ஆற்றாளாய தலைமகளுக்குத் தோழி தலைவன் குறித்த பருவத்தே வந்தமை கூறிய துறையாகச் செய்யப்பட்டது.
மன் - தலைவன்.
உயர் பார் - உயர்ந்ததாகிய வீட்டுலகம்.
துன்றிய ஞானம் - அதனை அடைதற்கு ஏதுவாய் உள்ள உணர்வு.
``செங்கரன்`` என்பதற்கு, `தாளம் ஏந்திய சிவந்த கைகளை உடையவன்` என உரைத்து, நிகழ்வான் - இனிது வளர்தற் பொருட்டு (க் குயின் துளி பொழியா நின்றன).
குயின் - மேகம்.
`மேகம் பொய்யாது பொழிதல் நல்லவர் வாழ்தற் பொருட்டு` என்பர் ஆதலின், `ஞானன் நிகழ்வான் குயின் துளி பொழியா நின்றன` என்றார்.
தார்க் கொன்றைகள் - மாலை போலப் பூக்கின்ற கொன்றை மரங்கள் - இவை கார்க் கொன்றை.
புலம் - நிலம்; முல்லை நிலம் `புலத்தின் கண்` என ஏழாவது விரிக்க.
துன்றின - பூக்கள் நெருங்கப் பெற்றன.
`கலை மான்கள் - பிணை மான்களோடு ஒன்றின` என்க.
`இவையெல்லாம் நிகழ்ந்தும் குறித்த வண்ணம் வந்திலது` என்னும் பழியைக் கொண்டதாகிய நமரது (நம் தலைவரது) தேர் அன்பொடும் அருகே வந்தது; மங்கையே! அது காண் என்க.
``வந்தது`` என்பதன் ஈற்றுக் குற்றிய லுகரம் முற்றிய லுகரம் ஆயது செய்யுளியல்பு.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

இப்பாட்டு, அகப்பொருட் களவியலில் பாங்கற் கூட்டத்தில் தன்னை உற்றது வினாவிய பாங்கனுக்குத் தலைவன் ``உற்றது உரைத்தல்`` என்னும் துறையாகச் செய்யப்பட்டது.
`மங்கையை இடத்துக் கொண்ட அரன்` என்க.
``அருள் செய்து`` என்பது, `பாடி` என்னும் பொருட்டாய், ``அரனை`` என விரிந் தும், ``கவி`` என்பதில் தொக்கும் நின்ற இரண்டன் உருபுகட்கு முடிபாயிற்று.
மதித்து - நிச்சயித்து நீர் எதிர் ஓடக் கவி அருள் செய்தது சமணரொடு செய் வாதத்தில்.
`அருள் செய் சைவ சிகாமணி` என இயைக்க.
``கொடியேர்`` என்பதில் ஏர், உவம உருபு.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

இப்பாட்டுப் பாடாண் கைக்கிளையில் தலைவியை ஆற்றுவிக்கும் தோழி அவர் அறிவித்தலை அயற் பெண்டிரை நோக்கிக் கூறும் முன்னிலைப் புறமொழியாகச் செய்யப்பட்டது.
``இவள் என்பதை முதலிற் கொள்க.
மனம், நிறை.
(நிலை கலங்காமை) கலை (உடை) மணி நிறம் (அழகிய நிறம்) கை வளை இவைகளைக் கவர்ந் தவன் சண்பையர் கோன்.
சண்பை நகர் தனத்தை (கைப் பொருளை)க் கொண்ட பெருஞ் செல்வத்தையும்.
கீர்த்தியையும் உடையது.
சம்பந்தன் பொருட்டாக.
நனம் கொண்டு - அகலம் பொருந்தி.
நடுவே- சண்பையர் கோனுக்கும் இவளுக்கும் இடையிலே.
``நின்றும்`` என்னும் உம்மை சிறப்பு.
இனம் - கூட்டம் ``மடவீர்`` என்பதை, ``அயர் கின்றாள்`` என்பதன் பின்னர்க் கூட்டுக.
எழுகின்றீர் - திரிகின்றீர்கள்.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

`சம்பிரதம்` - என்பது கலம்பக உறுப்புக்களில் ஒன்று.
இது `சித்து` என்றும் சொல்லப்படும்.
இஃது, `உலகர் வியக்கத் தக்க அற்புதங்களைச் செய்து காட்ட வல்லோம்` எனச் சாலவித்தை காட்டுவோர் கூறும் கூற்றாகச் செய்யப்படும்.
நிலத்தில் ஏழு தீவுகளைச் சூழ்ந்துள்ள ஏழு மலைகள் `குலாசலம்` என்று சொல்லப்படும்.
நாவலந் தீவின் எட்டுத் திசைகளில் உள்ள மலைகளும் அவ்வாறு சொல்லப்படும்.
மிடறு - கழுத்து; தொண்டை.
குளறுதல் - குழப்பிச் சேறாக்குதல்.
இரவி சூரியன்.
முடுகுவன் - விரைந்து வீழச் செய்வேன்.
விச்சைகள் - வித்தைகள்.
``ஏழு குலமலைகளையும் என் தொண்டைக்குள் அடக்கு வேன்; கடல் நீரைக் கலக்கிச் சேறாக்கிக் குடித்து, அதன்பின் கடலில் தோன்றி மறையும் சூரியனைப் பூமியிலே (கிழக்கும், மேற்குமாக) உலாவச் செய்வேன்; இப்பொழுது இவைகளை ஒரு திறமையாக நான் குறிப்பிடவில்லை.
கவுணியர் திலகன் இணைக் கழலைத் தொழுது துதித்த பின்பும் ஒருவருக்குத் துன்பம் வருவிப்பேன்.
நான் இதுதான் குறிப்பிட விரும்பிய அரிய வித்தை.
இவ்வாறு சொல்லப்படுவதை உண்மையோடு பொருந்திய சிலேடை யாகச் செய்வது உண்டு.
இங்கு அவ்வாறில்லை.
`மிடற்றில்` என இரட்டி வந்து ஒற்றுச் சந்தம் பற்றித் தொகுக்கப்பட்டது.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

முருக்கிய தமிழ் - வாதில் வென்று அழித்த தமிழ்ப் பாடல்.
வியல் இயல் - இடம் அகன்ற இயல்பை உடைய.
நீதன் - நீதியை உடையவன்.
இயல் - அழகு.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

இப்பாட்டு, பாடாண் கைக்கிளையுள் தலைவி இரவு நீடு பருவரலின் வகையாகிய திங்கள் முதலிய இனியனவற்றை இன்னாதனவாகக் கண்டு நோதல் துறையாகச் செய்யப்பட்டது.
மேதகு - மேன்மை தக்கிருக்கின்ற.
பூகம் - பாக்டு மரம்.
நாகம் - புன்னை மரம்.
சூதம் - மாமரம்.
பூகம் முதலிய நான்கும் உம்மைத் தொகை `இவைகளையுடைய சோலை` என்க.
வேரி - தேன்.
ஆலை - கரும்பு ஆலை.
துன்றிய - நெருங்கிய.
தார் - மாலை.
``அயர் வோனை`` என்னும் இரண்டன் உருபை நான்கன் உருபாகத் திரிக்க.
நீதி அன்றின - நியாயத்தோடு மாறுபட்ட சொற்கள் அவை தக்க தலைவனைக் காணின் கன்னியர்க்கு மனம் செல்லும் என்பதை அழித்துச் சொல்லும் சொற்கள்.
யாய் - என் தாய்.
இந்து - திங்கள்.
வாசம் - நறுமணம்.
திரை - கடல் அலை.
சேவல் சேரும் அன்றில் - அது, சேவலை அழைக்கும் குரலைக் குறித்தது.
ஆகுபெயர்.
வேய் - வேய்ங்குழல்.
மாலையில் இஃது ஆயரால் ஊதப்படுவது.
கூடி - இவை அனைத்தும் ஒன்று சேர்ந்து.
``திரை, வாடை`` என்பவற்றிலும் எண்ணும்மை விரிக்க.
தென்றலையும் வாடையையும் ஒருங்கு கூறியது, `தென்றற் காலத்தில் தென்றலும் பகையாகின்றது; வாடைக் காலத்தில் வாடையும் பகையாகின்றது` என்றபடி.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

இப்பாட்டு, பாடாண் கைக்கிளையுள் தலைவிக் குரிய தூதாகிச் சென்ற தோழி கூறும் `தூதிடையாடல்` என்னும் துறை யாகச் செய்யப்பட்டது.
``நின்புகழ் பாடி`` என்பது முதலாகத் தொடங்கியுரைக்க.
``நின்புகழ் பாடி.
.
.
.
மெய்ச் சிந்தையர்`` எனப் பட்டார் ஞானசம்பந்தர்க்கு அன்பராய நல்லோர்.
`இன்பாம் கோ` என இயைத்து, `அவர் இன்புறுதற்குத் துணையாம் தலைவனே` என உரைக்க.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

`மறம்` என்பதும் கலம்பக உறுப்புக்களுள் ஒன்று.
இது தம்மை மதியாது தம் மகளை எளிதில் தனக்குக் கொடுக்கும்படி ஓலை கொடுத்து விடுத்த தூதனைக் கண்டு மறவர் மறக் குடியில் பிறந்தோர் சினந்து கூறும் கூற்றாகச் செய்யப்படும்.
`காஞ்சி` என்னும் புறத் திணையுள் இது `மகட்பாற் காஞ்சி` என்னும் துறையாம்.
மறக் குடியாவது வழிவழியாகப் படைவீரராகும் தொழிலையுடைய குடி.
கோவின் திருமுகம் - அரசன் விடுத்த ஓலை.
மீதொடு வரு தூதுவ- அஃது உன தலை மேற் காணப்பட வருகின்ற தூதனே.
இவர் மா வீரியர் - இங்குள்ளார் பெரிய வீரர்கள் இவர் தங்கை பரிசம் - இவர்களுக்குத் தங்கையாகிய இவளுக்குப் பரிசமாவன (பரிசம் - மண் கொள்வார் அதன் பொருட்டு மணப் பெண் வீட்டாருக்குத் தரும் பொருள்) ஈரக் குளிர் பைம்பொழில்களை யுடைய வளநாடும் எழில் விளங்கும் நீதிக் குவையும் ஆகும்.
ஈ - இவைகளை நீ இப்பொழுதே கொடு.
மகுடன் திறமண அம் என் - முடியரசனாகிய உம் வேந்தன் கூற்றில் நிகழ்த்தும் மணவினையின் அழகு என்னே! (ஓர் ஓயும், தூதுவனுந் தானே?) பழிபச் சத அவ் அரசன் மற வெங்குலம் அறிகின்றிலன் - பழியை நிலையாகப் பெற்றுள்ள அரசன், `மறவர் களது கொடிய குலம் எத்தன்மையது` என்பதை அறிகின்றிலன்.
``(இவ் வோலை) தமிழ் விரகனும், அருகாசனியுமாகிய சம்பந்தனது ஆணை ஓலை அன்று என்பது தெளிவாதலால், நமர்காள்! தூ ஏரியை மடுமின் - இப்பொழுதே இவ்வரசனது நாட்டில் உள்ள தூய நீர்தேங்கும் ஏரிகளைத் தூர்மின்! துடி (பறைகளை அடிமின்! படை எழுமின்! தொகு சேனையும், அவ் அரசனும் ஒரு சேர அழியும் படி போர் புரியும் நிலைமைதான் இனி.
(வேறு எதுவும் இல்லை.
) என உரைக்க.
``பழி அச்சத அரசன்`` என்பதில் அகரச் சுட்டினை, ``அரசன்`` என்பதனோடு புணர்க்க.
சதம் - நிலைத் திருத்தல் `பழி நிலைபெற்ற அவ் அரசன்`` என்க.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

இப்பாட்டு, பாடாண் திணைக் கைக்கிளையுள் தலைவியது ஆற்றாமையால் தோன்றிய வேறுபாட்டினைச் செவிலி யும், நற்றாயும் தெய்வத்தான் ஆயதாகக் கருதி வேலனை வருவித்து வெறியாடுவிக்கத் தோழி உண்மை உரைப்பாளாய் வெறிவிலக்கிய துறையாகச் செய்யப்பட்டது.
``நரை முது பெண்டீர்`` என்பதை முதலிற் கொள்க.
வெறி - வெறியாடுதல்.
மறி அடு தொழில் - யாட்டைப் பலியிடும் தொழில்.
குரவை - தெய்வத்திற்குக் குரவையாடுதல்.
இதனைச் சிலப்பதிகாரத்து ஆய்ச்சியர் குரவை முதலியவற்றான் அறிக.
வெறி முதலிய ``இவைகளை இன்று இனி (இப்பொழுதே) ஒழிமின்`` எனக் கூட்டுக.
நசை - விருப்பம்.
அரவிந்தம் தாமரை.
அஃது அதன் மலரால் ஆகிய மாலையைக் குறித்தது.
இரண்டன் உருபு அணிதல் தொழிலினும் வரும் ஆதலலால், ``குழலியை அணிமின்`` என்றாள்.
சரதம் - உண்மை `இவள் உறுவது ஓர் நசை உண்டு; அது தமிழ் விரகன் புயம் உறும் அரவிந்தம் (அதனைக்) குழலியை அணிமின்` என முடிக்க.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

இப்பாட்டு அகப் பொருட் களவியலில் தலை வனைத் தோழி வரைவு கடாதற்கண் பிறர் வரைவு உணர்த்திய துறை யாகச் செய்யப்பட்டது.
``மலையனே`` என்பதை முதலிற் கொள்க.
மலையன் - வெற்பன்; குறிஞ்சி நிலத் தலைவன் மண மலி பரிசம் வருவன சராதம் - தலைவியை வரைந்து கொள்ளுதற்கு உரிய மிகுந்த பரிசப் பொருள்கள் வருவன ஆயினமை உண்மை.
(அதனால்) தமிழ் விரகன் மலையின் அமர்தரு விரதம் உடையை நின் இடையின் அவள் மனம் - ஞானசம்பந்தனது மலையின்கண் விருப்பம் வைத்தலையே விரதமாக உடைய நின்னைப் பற்றி அவளது (தலைவியது) மனத்தில் எழுந்துள்ள எண்ணம் விரை செய் குழலியை அணைவது அரிது என- `இனித் தலைவன் தன்னைச் சேர்தல் இயலாது` என்பதாய் இருத்தலால்.
அழிதர இரதம் வருதல் முனம் எளியது ஒருவகை இனி கருது - அவள் இறந்து படும்படி அயலாரது தேர் இங்கு வந்து சேர்தற்கு முன்பு எளிதில் அதை மாற்றுதற்கு ஒரு வழியை நீ இப்பொழுதே எண்ணி முடிப் பாயாக.
அதி தரு வரதன் - மிகுதியாகத் தரும் வரத்தை உடையவன்.
சுருதி - தமிழ் மறை.
அமர் - அமர்தல்; விரும்புதல்; முதனிலைத் தொழிற் பெயர்.
``விரை செய் குழலி`` என்பது தோழி கூற்றாய் ``அவள்`` எனப்பட்டவளையே குறித்தது.
``ஞானம் தமிழ்`` என்பதில் சந்தி ஒன்றுச் சந்தம் நோக்கித் தொகுக்கப்பட்டது.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

``சுரேசன், தமிழ் விரகன், பரம குருநாதன், பரசமய கோளரி`` என்னும் ஒரு பொருட் பல பெயர்களை எழுவாயாக வைத்து, ``மான குண மதுரன்`` என்பதைப் பயனிலையாக்கி முடிக்க.
இது, ஞானசம்பந்தர் திருவீழிமிழலையில் படிக் காசு பெற்றுப் பஞ்ச காலத்தில் மக்களுக்கு உணவு அளித்துக் காத்த சிறப்பினைக் கூறியது.
`தாணுவாகிய அரன்` என்க.
தாணு - (நெருப்புத்) தூண்.
``அருளினோடு`` என்பதில் ஒடு உருபு கருவிப் பொருளில் வந்தது.
கனம் - பொன்.
இது மாடத்திற்கும் `மதிலுக்கும் அடை` அவனி - உலகம்.
நிலவு - ஒளி வீசுகின்ற.
காசின்- பொற் காசினால்.
மலி மழை - மிக்க மழை.
மான குணம் - பெருமை வாய்ந்த பண்பு.
மதுரன் - இனியவன்.
மதி, சந்திரன் செயம் - வெற்றி சிரபுரம் - சீகாழி.
சுரேசன் - பூசுரர் தலைவன்.
`ஞானத் தமிழ்` என்பதில் சந்தித் தகர ஒற்றுச்சந்தம் நோக்கித் தொகுக்கப்பட்டது.

பொழிப்புரையை எழுதவில்லை

இப்பாட்டு, அகப்பொருள் உடன் போக்கில் தலைவன் தலைவியரைச் சுரத்திடைக் கண்டோர் பொழுதும் வழியும் கடிய வாதலைக் கூறிச் செலவு விலக்கிய துறையாகச் செய்யப்பட்டது.
அரி ஆரும் கிரி நெறி - சிங்கங்கள் நெருங்கியுள்ள இம் மலை வழியில் ``தனித்து எங்ஙனம் வந்தீர்`` என்க.
``அழகிது`` என்றது இகழ்ச்சிக் குறிப்பு இனிப் பயம் இல்லை - இப்பொழுது அச்சம் இல்லை (ஆயினும் இனி) அந்திக்கு அப்பால் இடர் நிறைந்த சிறிய கொடி வழிகள் கண்ணிற்குப் புலப்படா.
வாழ்வு இடம் - வாழும் ஆகிய.
``இங்கே குழலியொடும் சிரமம் தீர்ந்து, விடியச் சென்று புகலிப் பதி இனிது மருவலாம்`` என முடிக்க.
விடிதலுக்கு `பொழுது` என்னும் எழுவாய் வருவிக்க.