ஆதி அந்தணன் எனப்படும் பிரமனுடைய முகங்களில் ஒன்று உண்மை அல்லாத சொல்லினைக் கூற அம்முகத்தைத் தன் கையையே வாளாகக் கொண்டு போக்கிய வயிரவனாய் , அடியார்கள் அடைவதற்கு மேம்பட்ட சிவலோகம் அடையும் வழியைக் காட்டுவானாய் , விரும்பத்தக்க பார்வதி பாகனாய் , தாமரை மலர் மேல் உள்ள பிரமனும் , திருமாலும் காண முடியாத தலைவனாய்க் குண பூரணனாய்த் திருநள்ளாற்றில் உகந் தருளியிருக்கும் பெருமானை அடியேனாகிய நான் தியானம் செய்து துன்பங்களிலிருந்து நீங்கிய செயல் மேம்பட்டதாகும் .

ஆதி - பழங்காலம் . நான்முகத்தில் ஒன்று சென்று - ஏனைய நான்கு முகங்களினும் ஒருமுகம் முற்பட்டு . அல்லாத சொல் - உண்மையல்லாத சொல் ; அது , ` என் மகனே , வா ` என்று அழைத்தது . ` வாள் ` என்றது , நகத்தை . சேதித்த - அறுத்த . ` திருவடி ` என்றது , வயிரவரை . செல்ல - விலகிச் செல்லும்படி . நல்கி - அருள்புரிந்து . ` சிவலோக நெறி ` என்றது உண்மையை ; அஃதாவது தானே முதல்வன் என உணர்த்தினமையை ; அவ்வாறுணரும் நெறி தானே சிவபிரானை அடையும் நெறியாகலின் , அதனை , ` சிவலோக நெறி ` என்றருளிச் செய்தார் . காட்டியது , பிரமதேவனுக்கு , ` பிரமன் ஐந்துதலை உடையனாய் இருந்தபொழுது , தானே முதல்வன் எனச் செருக்குக் கொண்டு திருமாலுடன் கலாம் விளைத்தனன் . அதுபோது சிவபிரான் வயிரவரை அனுப்ப , அவரைக்கண்டு , ` வா , என் மகனே ` எனப் பிரமன் , அகங்காரத்துடன் அழைத்தலும் அவர் அவ்வாறு அழைத்த அவனது தலையைக் கிள்ளினார் ; பின்பு அவனது செருக்கு நீங்கியபொழுது , சிவபெருமான் அவனுக்கு நல்வரம் அருளினார் ` என்னும் வரலாறு இங்குக் குறிக்கப்பட்டது . அவ்வரலாறு இஞ்ஞான்று வழங்குதற்கேற்ப இதற்குப் பொருள் உரைக்கப்பட்டது . ஆயினும் , சுவாமிகள் காலத்தில் அது வேறுபட வழங்கிற்று எனக்கொள்ளின் , பிறவாறு உரைத்தலுங் கூடும் . இதனை மேற்காட்டியவகையில் , காஞ்சிப் புராணம் வயிரவேசப்படலத்துட் காண்க . மாதிமைய - பெருமையுடைய , ` அழகிய இமயமாது ` என்றலுமாம் . நாதி - நாதன் , நான் அடியேன் - நானாகிய அடியேன் ; சிறப்புப் பெயர் பின் வந்தது ; ` அடியேனாய் ` என எச்சப்படுத்தலுமாம் . ` நினைக்கப் பெற்று ` என்பதற்கு , மேலைப் பதிகத்துள் உரைத்தவாறே உரைக்க . ` உய்ந்தவாறு ` எனபதன் இறுதியில் , ` நன்று ` என்னும் பயனிலை எஞ்சிநின்றது .

பலபடைக்கலங்களை உடையவனாய்ப் பாசுபதமதத்தில் கூறப்படும் வேடத்தனாய் , முற்காலத்தில் மன்மதன் சாம்பலாகுமாறு அவனை நெற்றிக்கண்ணால் நோக்கியவனாய் , அடியவர்களுக்கு அமுதமாய் அவர்கள் நிலைக்கு ஐயோ என்று இரங்கி அருள் செய்பவனாய்ச் சடையை உடையவனாய் , காளையில் செல்பவனாய்க் குண பூரணனாய் உள்ள நள்ளாற்றானை நான் அடியேன் நினைக்கப்பெற்று உய்ந்தவாறே .

படையான் - பல படைகளை உடையவன் . பாசுபத வேடம் - பாசுபத மதத்திற் கொள்ளப்படும் வேடம் . அனங்கன் - மன்மதன் . பார்த்தான் - விழித்து எரித்தான் . ` ஆவா ` என்பது , இரக்கக் குறிப்பிடைச் சொல் . ` என்று ` என்பதனை ` என்ன ` எனத் திரித்தலுமாம் . சங்கத்த - சங்கின்கண் உள்ள . ` ஏற்றின் கண் ` என உருபுவிரிக்க . நடை - நடத்தல் ; செல்லுதல் உடையவன் .

படமெடுக்கும் பாம்பு ஒன்றனை இடையில் இறுகக்கட்டிய , மேலும் கீழுமாய் நிற்பவனை , பைஞ்ஞீலி என்ற தலத்தை உகந்தருளியவனை , வலிய பாம்பினைக்கொண்டு கடைந்த போது தோன்றிய விடத்தை அமுதம்போல் உண்டவனை , எல்லோருக்கும் முற்பட்டவனை , இதழ்களிலே வண்டுகளின் ஒலி நிறைந்த கொன்றைப் பூவினை அணிந்தவனை , சிறந்த இரத்தினம் போன்று கண்ணுக்கு இனியவனை . மார்க்கண்டேயன் என்ற பிரமசாரியைக் காத்தற்பொருட்டுக் காலனைத் துன்புறுத்தத் தன் கால் சிலம்பு ஒலிக்க அவனை உதைத்தவனை , நள்ளாற்றில் உகந்தருளி யிருப்பவனை நான் அடியேன் நினைக்கப்பெற்று உய்ந்தவாறே .

பராபரன் - மேலும் கீழுமாய் நிற்பவன் . ( பரம் - மேல் , அபரம் - கீழ் .) ` மேல் , கீழ் ` என்பன , அத்தன்மையுடைய பொருளை உணர்த்தின . பைஞ்ஞீலி , சோழநாட்டுத்தலம் . ` கடைந்த நஞ்சு ` என்பது , ` ஆறு சென்ற வெயர் ` என்பது போல நின்றது . ` அரவம் பற்றிக் கடைந்த ` என்றது , கடைந்தாரது அறியாமையைத் தோற்றுவித்தற்கு . நஞ்சின் தோற்றத்திற்குரிய காரணத்தை விதந்தருளியவாறு . ஆதியான் - முதல்வன் . மடல் அரவம் - இதழ்களின் பக்கலில் முரலும் வண்டுகளின் ஓசை . மாமணி - உயர்ந்த ரத்தினம் . மாணி - பிரமசாரி ; மார்க்கண்டேயர் . ஆய் - துணையாகி ` நடலை , என்பதன் ஈற்று ஐகாரம் தொகுத்தலாயிற்று . நடலை அரவம் - ஒடுங்குதற்கு ஏதுவாகிய ஒலி ; அது சிலம்பினால் ஆயதென்க ; ` சிலம்பை ஒலிப்பித்தான் ` என்றது , காலால் உதைத்தமையைச் சிறப்பித்தருளியவாறு .

கட்டங்கம் என்ற படையைக் கையில் ஏந்திக் கங்கணம் அணிந்து , காதில் தோடு அணிந்து , உடம்பை எரித்த சாம்பலைத் தன் திருமேனியில் நிறையப் பூசி அழகனாய்த்தன் கையில் சூலம் ஏந்தி எலும்பு மாலையை நிறையச் சூடிப் பூதக்கூட்டமும் தானுமாய்ப் பரந்து சுடுகாட்டில் கூத்து நிகழ்த்தும் நள்ளாற்றானை நான் அடியேன் நினைக்கப்பெற்று உய்ந்தவாறே .

விடு - ஒளிவிடுகின்ற ` அங்கம் சுட்டு ` என மாறுக . ` அங்கம் ` என்றது உடம்புகளனைத்தையும் . ` சுட்டு ` எனவே , ` சாம்பல் ` என்பது தானே வந்தியையும் . ` சுந்தரன் ` என்றது , ` சாம்பல் பூசி இருப்பினும் , அழகனே ` என்றவாறு . ` பட்ட ` என்பதன் ஈற்று அகரம் தொகுத்தலாயிற்று . அங்கம் - எலும்பு . கணம் - பூதம் . கம் - ஆகாயம் ; வெளி . வெளியாகிய காட்டில் என்பது கருத்து .

இறந்தவர்களுடைய எலும்பு மாலையை அணிந்து உலகமெல்லாம் ஒரு நொடிநேரத்தில் சுற்றிவருகின்றவனாய் , அழிவில்லாத பெருஞ்செல்வத்தைச் சிலந்திப் பூச்சிக்கு அருளிய தேவதேவனாய்ச் சிராப்பள்ளியில் உகந்தருளியிருக்கும் சிவலோகனாய்த் தன்னைக் கூடிய அடியவருடைய உள்ளத்தைத் தான் என்றும் விரும்புபவனாய்க் காஞ்சியில் ஏகம்பத்து உறைவானாய் , நறுமணம் கமழும் கொன்றைப் பூவினால் செயற்கை அழகு கொண்ட குண பூரணனாய் உள்ள நள்ளாற்றானை நான் அடியேன் நினைக்கப்பெற்று உய்ந்தவாறே .

உலந்தார் - இறந்தார் . உலப்பு - குறைதல் . சிலந்தியை அரசனாக்கிய வரலாற்றைத் திருத்தொண்டர் புராணம் கோச்செங்கட் சோழநாயனார் புராணத்துட் காண்க . ` நலம் ` என்றது , செயற்கை நலத்தை ; மாலை என்றவாறு .

அடியவர் குடி என்ற பெருமையைக் கொடுத்துத் துன்பத்தை நீக்க வல்லவனாய் , பார்வதியை இடப்பாகனாய் , உயிர்களைப் பற்றியுள்ள அழுக்குக்களை நீக்கித் தன் திருவருளாகிய புனித நீரில் அவற்றை மூழ்குவிப்பவனாய் , வேதத்தை ஓதுபவனாய் , பிறை சூடிய சடையினனாய் , நடுக்கத்தைப் போக்கி இரக்கத்தையே அடிப்படையாகக் கொண்டு அறம் என்னும் உண்மைப்பொருளின் வழியில் வாழ்ந்து தன்னை வழிபடுபவருக்கெல்லாம் நன்மையை நல்கும் குணபூரணனாய் உள்ள நள்ளாற்றானை நான் அடியேன் நினைக்கப்பெற்று உய்ந்தவாறே .

குலம் - குடிப்பிறப்பு ` குலங்கெடுத்து ` எனவும் பாடம் ஓதுவர் . கோள் - துன்பம் . குல வரை - உயர்ந்த மலை . மலம் - ( உயிரைப் பற்றியுள்ள ) அழுக்கு . அவை , ` ஆணவம் , கன்மம் , மாயை ` என மூன்று . மா தீர்த்தம் - உயர்ந்த புனித நீர் ; என்றது , தனது திருவருளை . ஆட்டுதல் - மூழ்குவித்தல் . மறையவன் - வேதத்தை ஓதியவன் . ` புனிதநீராட்டுவோன் மறையவனே ` என்னும் நயங் காண்க . சலம் - பொய் ; நடுக்கமுமாம் . தயா மூல தன்மம் என்னும் தத்துவம் ` இரக்கமே அடிநிலை அறம் ` என்னும் உண்மை . ` அஃது இறைவனை உணர்ந்தார்க்கே கைகூடும் என்றவாறு . இத்தொடரினைப் புத்தர் முதலியோர் வாளாவாய்ப்பறையாகச் சாற்றுதல் பயனுடைத் தாகாது என்றபடி . தாழ்ந்தோர் - வணங்கினோர் . ` நின்று தாழ்ந்தோர் ` என இயையும் .

பூவாய் விரியும் கொன்றை மலரைச் சூடிய சடையினனாய்ப் புறம்பயம் , புகலூர் , மறைக்காடு , வலிவலம் என்ற திருத்தலங்களை உகந்தருளிய பெருமானாய் , மற்றைய விலங்குகள் அஞ்சி ஓடுதற்குக் காரணமான வலிமையை உடைய களிற்றின் தோலை உரித்த வலிமையை உடையவனாய் , ஏனைய தேவர்களும் அஞ்சி ஓடுமாறு தக்கனுடைய வேள்வி முழுதையும் அழித்தவனாய் , அவனை ஒறுத்து அவன் தலையை நீக்கினவனாய் , நாவினின்றும் வெளிப்படுமாறு வேதத்தை ஓதுபவனாய் உள்ள நள்ளாற்றானை நான் அடியேன் நினைக்கப்பெற்று உய்ந்தவாறே .

` பூவாய் விரிகின்ற ` என ஆக்கம் விரிக்க . ` கொன்றை மலர் ` என மாற்றுக . புறம்பயம் , புகலூர் , மறைக்காடு , வலிவலம் சோழநாட்டுத் தலங்கள் . மாஇரி அக்களிறு - மற்றைய விலங்குகள் ( யானைகள் ) அஞ்சி நீங்குகின்ற அத்தன்மையுடைய யானை ; கயாசுரன் . தே இரிய - எல்லாத் தேவரும் அஞ்சி ஓடும்படி . ` உதைத்து ` என்றது . ` தண்டித்து ` என்னும் பொருளது . ` அவன் ` என்றது , தக்கனை . நாவிரிய - நாவினின்றும் தோன்றுமாறு .

வேதங்களை ஓதுபவனாய் , ஒளி வீசும் பவளம் போன்ற செந்நிறத்தானாய்ப் பழைய அசுரருடைய மூன்று மதில்களையும் எரியச் செய்த வில்லினை ஏந்தியவனாய் , எல்லாருக்கும் மேம்பட்டவனாய்ப் பார்வதி பாகனாய்க் கல்லாலின் கீழே அமர்ந்து நால்வேதங்களின் அறத்தையும் மௌன நிலையில் நால்வருக்கு உபதேசித்தவனாய்க் காளத்தியையும் , கயிலை மலையையும் உகந்தருளிய பெரியவனாய்க் குணபூரணனாய் உள்ள நள்ளாற்றானை நான் அடியேன் நினைக்கப் பெற்று உய்ந்தவாறே .

சொல்லான் - சொல்லின்கண் உள்ளவன் . சுடர்ப் பவளச் சோதியான் - ஒளியையுடைய பவளம் போலும் ஒளியினையுடையவன் . ` தொல் புரம் ` என இயையும் , ` நான்கின் கண்ணும் ` என உருபு விரிக்க . கண்டான் - வகுத்தான் . ` காளத்தி மலையானை ` என்பதே பாடமாதல் வேண்டும் .

மேம்பட்ட முனிவனான மார்க்கண்டேயனுடைய குறை வாழ்நாள் ஆகிய சாபம் தீருமாறு திருவடியால் கூற்றுவனை வருத்திய பெருமானாய்ப் பகைமை உண்டாயினமையின் அசுரர் உடைய மும்மதில்களையும் தீயிட்டுக் கொளுத்தி அழித்தவனாய்த் தன்னை அடைந்து வேண்டியவர் வேண்டியதை ஈவானாய்ச் ` சிவ பெருமானே எம் இறைவன் ` என்று அவனையே வழிபட்டுக் கொண்டிருக்கும் அடியவர்களுக்கு எல்லா நலன்களாகவும் விளங்கும் குண பூரணனாகிய நள்ளாற்றானை நான் அடியேன் நினைக்கப் பெற்று உய்ந்தவாறே .

முனிவன் - மார்க்கண்டேயர் . அவருக்கிருந்த சாபம் ஆவது , ` பதினாறு ஆண்டோடு வாழ்நாள் முடிக ` என்பது ; இஃது இறைவன் இட்டதே . அது , அவரது முன்னை வினைபற்றியே இடப் பட்டதென்க . ` ஆக வேவ ` என இயையும் . ஆக - மிக ; ஆக்கச் சொல் மிகுதி குறித்தலும் உண்டு . இனி , ` அன்றுதல் ( பகைத்தல் ) ஆயினமையால் ` என்று உரைப்பினும் அமையும் . அழல் வாய் - தீயாகிய வாயையுடைய அம்பு ; அன்மொழித்தொகை . திரிபுரம் எரித்த ஞான்று , தீக்கடவுளே அம்பின் முனையாக நின்றனன் என்க . இனி , ` அழலது வாயினைச் செலுத்தி ` எனலுமாம் . திரிபுரங்கள் , தம்மியல்பால் தாம் அழிந்தன என்பார் , அடர்ப்பித்தான் என்னாது ` அடர்வித்தான் ` என்றருளிச்செய்தார் . ` சென்றியாது ` என்பது , ` சென்றாது என நின்றது . ` சென்றியாது என்பதே பாடம் ` எனலுமாம் . எம்பெருமான் சிவனே யென்றிருத்தலாவது , பிறர் ஒருவரையும் முதற் கடவுளாக மயங்காது அவன் ஒருவனையே தெளிந்து வழிபடுதல் ; அவர்க்கு எல்லா நலங்களுமாய் இருப்பான் என்க . அமைதியாய் அடங்கியிருப்பாரை , ` சிவனே என்றிருப்பார் ` என்னும் வழக்கு நயமும் தோற்றுவித்தவாறு . ` நன்று ` என்றது , தொகுத்தருளிச்செய்தது .

தான் சாகா வரம் பெற்றானாகச் செருக்கிய இராவணனை அவன் தோள்கள் இருபதும் நசுங்குமாறு திருவடி விரலை ஊன்றியவனாய்ப் பின் அவன் உறவாகி இசைத்த இன்னிசை கேட்டு இரங்கி அவன் துயரைத் துடைத்தவனாய்த் தன்னை மறவாத அடியவர் மனத்து என்றும் நிலைபெற்றிருப்பவனாய்க் கொன்றை , வன்னி , ஊமத்தம் பூ இவற்றின் தேன் நிறைந்த செஞ்சடையில் பிறையைச் சூடியவனாய் உள்ள நள்ளாற்றானை நான் அடியேன் நினைக்கப் பெற்று உய்ந்தவாறே .

மிக்க - செருக்கிய . மிகுதி செருக்காதலை , ` மிகுதியான் மிக்கவை செய்தாரை ` ( குறள் . 158) என்பதனால் உணர்க . ` உறவாகி ` எனப் பின்னர் அருளிச்செய்தமையால் ` இராவணனை ` என்புழி , ` பகையாகி ` என்பது பெறப்படும் . ` மீண்டு - மறித்து ; இது வினை மாற்றுப் பொருள் குறித்துநின்றது . ` மீண்டு உறவாகி ` என இயைக்க . நறவு - தேன் ; இது மேற்சொல்லப்பட்ட மலர்களினின்றும் சொரியப்படுவது .