துதிக்கையையும் , பெருமையையும் மதத்தையும் உடைய யானைத் தோலைப் போர்த்தியவனாய் நீலகண்டனாய் , கண் பொருந்திய நெற்றியை உடையவனாய் , எல்லாருக்கும் தலைவனாய்ப் படம் எடுத்து ஆடும் பாம்பு ஒன்றினை ஆட்டியவனாய்த் தீயில் கூத்து நிகழ்த்துபவனாய்க் கூரிய சூலத்தை ஏந்தியவனாய் , எங்களுக்குத் தலைவனாய் , ஏழுலகும் பரந்தவனாய் , எரிகின்ற விளக்குப் போல்பவனாய் , விளங்கும் மழுப்படையை ஏந்தியவனாய்ச் செந்நிற வானம் போன்ற மேனியனாய்த் திருவாரூரில் உறைபவனாய் , என் மனக் கண்ணிற்குச் சிவபெருமான் காட்சி வழங்குகின்றான் .

` கை , மானம் , மதம் ` என்ற மூன்றும் ` களிறு ` என்ற ஒன்றனோடு தனித்தனி முடிந்தன . அம்மான் - அனைவர்க்கும் தலைவன் ; இதில் , அகரம் , ` அவனன்றி ஒர் அணுவும் அசையாது ` ( தாயுமானவர் .) என்பதிற்போலப்பலரறி சுட்டு . ` ஆடரவு ஒன்று ` என்பதில் ` ஒன்று ` என்றது , இழிபு குறித்து நின்றது ; அணுகலாகாத தீமை ஈண்டு இழிபு என்க . அயில் - கூர்மை . எம்மான் - எம் தலைவன் . ` எம் ` என்றது , தம்மை உள்ளுறுத்த அடியவர்களை . எரி சுடரோன் - எரிகின்ற விளக்குப் போல்பவன் . ` நெய்ஞ்ஞின் றெரியும் விளக்கொத்த ` ( தி .4. ப .80. பா .5.) எனத் திருவிருத்தத்துள்ளும் அருளிச் செய்தார் . செம்மானம் , ` செவ்வானம் ` என்பதன் மரூஉ . என் சிந்தையான் - என் உள்ளத்தில் புக்கவன் ; இதனையே , எழுவாயாகக் கொண்டுரைக்க .

புலால் மணம் தங்கிய மண்டையோட்டில் உணவைப் பெற்று உண்பவனாய் , ஓங்கார வடிவினனாய் , ஊழிகளுக்குத் தலைவனாய்க் காளையை இவர்பவனாய் , திருவையாற்றில் உறைபவனாய் , எல்லா உலகங்களும் பரவினவனாய் , அண்டங்களுக்கு அப்பாலும் பரவியவனாய் , கையில் மானை ஏந்திய நீலகண்டனாய்ப் பெருந்தவத்தினனாய்த் திருவாரூர்ப் பெருமான் என் மனக் கண்ணிற்குக் காட்சி வழங்குகின்றான் .

இதனுள் வந்த ஏறுதல் , பொருந்துதல் . படுதலை - அற்றதலை . ஓங்காரம் , மொழியின் நுண்ணிலை பருநிலைகளைக் குறிக்கும் குறி . இந்நிலைகள் , ` வாக்குக்கள் ` எனப்படும் . நுண்ணிலை , ` சூக்குமை , பைசந்தி ` என இரண்டாகவும் , பருநிலை , ` மத்திமை , வைகரி ` என இரண்டாகவும் சொல்லப்படும் . இந்நால்வகை வாக்குக்களே பொருள்களின் துணிபுணர்வுக்குக் காரணமாகும் . ஊழி - படைப்புத் தொடங்கி , அழிப்புக்காறும் உள்ள கால அளவு . முதல் - முதல்வன் ; முதற்கண் உள்ளவன் . ` ஊழிக்கண் முதல் ஆனான் ` என்க . இனி , ` ஊழிக்கு முதல்வன் ஆனான் ` எனக் கொண்டு , ` எல்லாவற்றையும் நடத்தும் அக்காலத்தை நடத்தும் தலைவன் ஆயினான் ` என்றுரைப்பினும் அமையும் . ` ஐயாறன் ` என்பது ஒரு பெயர்த் தன்மைத்தாய் , ` உழலும் ` என்னும் எச்சத்திற்கு முடிபாயிற்று . ` தவமும் , தவப்பயனும் ஆகின்றவன் ` என்க .

திருவாரூரில் உள்ள பெருமான் அம்பைச் செலுத்தும் வில்லால் முப்புரத்தையும் அழித்தவன் . அவன் இறைவனாய் , மறை ஓதுபவனாய் , நிர்விக்கினனாய்ப் பாவத்தை அழிக்கும் தூய ஒளியுடைய சூலப்படையினனாய் , சூரியன் சந்திரன் அக்கினி என்பவரைத் தன் மூன்று கண்களாக உடையவனாய் , ஏற்றமுறையால் என்னை அடிமை கொண்டவனாய்த் தீயில் கூத்து நிகழ்த்துபவனாய் , அடியார்க்கு அமுதமாயினவன் . தீப் போன்ற தன்னுடைய திருவுருவில் கழுத்தில் விடத்தாலாய கருமையை உடையவனாவான் . அவன் என் சிந்தையான் .

ஏ வண்ணத்த சிலை - அம்பை உடைத்தாகும் தன்மையை உடைய வில் . மறையவன் - மறை ஓதுபவன் . ஈசன் - ஆள்பவன் . தூ வண்ணச் சுடர் - வெள்ளிய ஒளி ; இது கூர்மை குறித்தவாறு . பாவத்தை அழித்தற்குத் தூயதாயிற்றென்பது உள்ளூறை , சுடர் மூன்றாவன ; சூரியன் , சந்திரன் , நெருப்பு . இவை இறைவனிடத்து முறையே , ` வலக்கண் ` இடக்கண் , நெற்றிக்கண் ` எனநிற்கும் . ஆவணம் - அடிமையோலை ; என்றது , அஃது உடையார் , தம் அடிமையை எங்கிருப்பினும் விடாது பற்றி ஈர்த்து ஆள்வதுபோல ஆண்டமையை . இனி , ` ஆ வண்ணத்தால் - ஏற்கும் வழியால் ` என்றுரைப்பினும் அமையும் . கரி உரு , மிடற்றில் உள்ளது ; ` கரியுரியன் ` என்பதே பாடம் எனக் கோடலுமாம் .

திருவாரூரில் உள்ள பெருமான் தேன் ஒழுகும் மலராலான முடி மாலையைச் சூடி குற்றாலத்தும் உறைபவன் . கொடிய மழுப்படையும் வெண்ணிறக் காளை வாகனமும் உடையவன் . எங்கள் துயரைப் போக்கும் தலைவன் . ஏழ் கடல்களும் ஏழு மலைகளும் ஆகியவன் . அலைகள் உயர்ந்த பெரும்பரப்புடைய கடலில் தோன்றிய நஞ்சினை உண்டவன் . பொன்னால் ஆகிய தூணையும் பவளத் திரளையும் நிகர்ப்பவன் . பிறையோடு சிவந்த கண்களை உடைய ஒளி வீசும் பாம்பினையும் உடன் வைத்தவன் . அவன் என் சிந்தையான் .

கொங்கு வார் - தேன் ஒழுகுகின்ற . ` கொல்லை . என்பதில் ஐ சாரியை . ` எங்கள் ` என்றது அடியார்களை . ` போல்வான் ` என்பதை , ` பொற்றூண் ` என்பதனோடுங் கூட்டுக . ` அராவை ` என இரண்டனுருபு விரிக்க .

திருவாரூர்ப் பெருமான் மேகங்கள் தவழும் பெரிய உச்சியை உடைய கயிலாய மலையிலும் இருப்பவன் . நீல கண்டன் . நெற்றிக்கண்ணன் . காளை எழுதிய நீண்ட கொடியை மேல் உயர்த்தியவன் . புண்ணியன் , குணபூரணன் . நீர் சுவறுதலுக்குக் காரணமான தீப்போன்ற அழிக்கும் சூலப்படையவன் . மாசற்றவன் . தன் நிகர் இல்லாதவன் . சிறப்பு மிக்க திருமாலைத் தன் உடம்பின் ஒரு பாகமாக உடையவன் . அவன் என் சிந்தையான் .

கார் - மேகம் . நெடுங்குடுமி - உயர்ந்த சிகரம் . ` போர் ஏற்றை நெடுங்கொடிமேல் உயர்த்தான் ` என்க . ` பல்குணம் ` என்றது , எண்குணங்களும் புலப்பாட்டு வகையாற் பலவாதல் பற்றி ; ` அனந்த கல்யாண குணன் ` என்னும் வழக்குண்மையும் உணர்க . நீர் ஏறு சுடர் - நீர் சுவறுதற்கு இடனாகும் தீ . சீர் - புகழ் .

திருவாரூர்ப் பெருமான் பிறையையும் பாம்பாகிய முடிமாலையையும் சடையில் உடையவன் . பிறப்பற்றவன் . ஆண் , பெண் என்ற இருபகுப்பினை உடைய உருவத்தன் . நீலகண்டன் . வெண்ணீற்றன் . தன் திருவடிகளை வழிபடுபவர்களுடைய பிறவிப் பிணியைப் போக்கும் காபாலக் கூத்தாடுபவன் . கைகளில் பெரிய வளையல்களை அணிந்த பார்வதியை இடப்பாகமாகக் கொண்டவன் . பெரிய நிலமாகவும் அதனைத் தாங்கிப் பாதுகாப்பவனுமாக உள்ளவன் . சிறகுகளை உடைய அழகிய களிப்புடைய வண்டுகள் பொருந்திய செம்மைப் பகுதியை உடையவன் . அவன் என் சிந்தையுளான் .

` பிறையும் அரவுமாகிய கண்ணி ` என்க . ` பெண்ணோடு ஆண் ` என்றது , பிறப்பெய்திய உயிர்களைக் குறித்தவாறு . ` மிடற்றான் , வெண்ணீற்றான் ` என்க . இறை - கை . ` இறையின்கண் வளையாள் ` என்க . உருவம் - அழகு . நிலன் - நிலமாய் இருப்பவன் . இயல்பென்றது , தாங்குதல் , பயன்தரல் முதலியவற்றை . ` செம்மை ` என்றது செம்பாதியை ; அம்மை கூற்றைக் குறித்தருளியவாறு . வண்டு ஆர்த்தல் , கூந்தலில் என்க . இயற்கை மணத்தை விரும்பி வண்டுகள் சென்று ஆர்த்தலின் , ` வண்டார் குழலி ` என்பது . அம்மைக்கு ஒரு பெயராதல் அறிக .

திருவாரூர்ப் பெருமான் தலையில் பொருந்துமாறு தலைமாலையைச் சூடியவன் . மக்களும் தேவரும் உள்ள உலகின் மண்டையோட்டினைப் பிச்சைப் பாத்திரமாகக் கொண்டு பிச்சை வாங்குபவன் . பகைவர்களைத் துன்புறுத்தும் அஞ்சத்தக்க ஒளியை உடைய சக்கரத்தைப் படைத்தவன் . சலந்தரனை அழித்தபிறகு அச்சக்கரத்தைத் திருமாலுக்கு வழங்கியவன் . கொலைத் தொழிலைச் செய்யும் அஞ்சத்தக்க கூற்றுவனை உதைத்தவன் . ஐம்பூதங்களும் ஆகியவன் . வில்லிலிருந்து புறப்படும் அம்பினைச் செலுத்திய செயலை உடையவன் . அவன் என் சிந்தையானே .

தலை உருவ - தலையில் கயிறு ஊடுருவுமாறு ; ` தலை உருவாகிய வச்சிர ( வயிர ) மாலை ` என்றுரைத்தலும் ஆம் . தமர்கிளைஞர் ; என்றது , தேவரையும் மக்களையும் ; இவர் அனைவரும் அவனுக்கு அடியவராதல் பற்றி , ` தமர் ` என்றருளினார் . ` அலை ஆழி ` என இயையும் . அலைத்தல் - அழித்தல் . ஆழி - சக்கரம் . ஆக்கியது , சலந்தராசுரனை அழித்தற் பொருட்டு . கொள்கை - செய்கை . கூர் - மிக்க . ` சிலையால் ` என உருபு விரிக்க . சரம் - அம்பு . துரந்த - செலுத்திய .

திருவாரூர்ப் பெருமான் தலைவனாய் , என்றும் இளையவனாய் , எல்லோருக்கும் ஆதியாய் , மழுப்படையைத் தோளில் சுமந்த கையனாய்க் கடல் போன்ற பூதப்படையனாய்க் கண் எரியால் மன்மதன் உடலை எரித்தவனாய் , வெப்பம் உடையவனாய்க் கங்கை சூழ்ந்த செஞ்சடையனாய் , வெண்ணீறு அணிந்தவனாய் , அருச்சுனனுக்கு அருள் செய்தவனாய் , வெண்மை , செம்மை , கருமை என்ற எல்லா நிறங்களையும் உடையவனாய் என் சிந்தையில் உள்ளான் .

ஐயன் - தமையன் ; கணபதி . ஆதி - ( அவர்க்குத் ) தந்தை . பியல் - சுவல் ( தோள் ). வெய்யன் - வெப்பம் ( தவறு செய்வாரைத் தெறல் ) உடையவன் . ` செய்யன் ` முதலாக அருளியது . ` எல்லா நிறங்களும் உடையவன் ` என்றதாம் . இத்திருத்தாண்டகத்தின் மூன்றாம் அடி மூன்றாஞ்சீர் விளச்சீராய் வந்தது .

திருவாரூர்ப் பெருமான் பார்வதி பாகனாய்ச் சுடுகாட்டில் இருப்பவனாய்ப் பிறை சூடியவனாய் , இலைகளிடையே வளர்ந்த கொன்றை மலர் மாலையைச் சூடியவனாய் , எல்லோருக்கும் தலைவனாய்க் கடலில் தோன்றிய நஞ்சினை உண்டவன் . முல்லை நிலத் தலைவனான திருமாலை இடபமாக உடைய அப்பெருமான் கொடுங்குன்றத்தும் உறைபவன் . கொல்லும் முத்தலைச் சூலத்தை உடைய அப்பெருமான் வில்லில் பூட்டிய அம்பினைச் செலுத்தும் ஆற்றலுடையவன் . அவன் என் சிந்தையான் .

இலை வளர்த்த - இலையால் வளர்க்கப்பட்ட ( மலர் என்க ). கொலை வளர்த்த - கொல்லும் ஆற்றலை மிகக்கொண்ட . கொடுங்குன்றம் - பிரான்மலை ; பாண்டிநாட்டுத் தலம் .

திருவாரூர்ப் பெருமான் தன்னை ஒப்பார் இல்லாதவன் . பூணூல் அணிந்து நீறு பூசி வேதம் ஓதி , பொன் போன்ற மகரந்தம் உடைய கொன்றைப் பூச்சூடி , ஒன்றாலும் குறைவில்லாத் தலைவனாகிய அப்பெருமான் கடல் நஞ்சு உண்டு வேதவடிவினனாய் எல்லாரையும் நிருவகிப்பவனாய்ப் பகைவர் மும்மதில்களையும் அழித்தவன் . அவன் என் சிந்தையான் .

பொன் தாது கொன்றை மலர் - பொன்போலும் மகரந்தத்தினை உடைய கொன்றை மலர் . ஓதி - ஓதுபவன் . எறிநீர் - கடல் ; அன்மொழித்தொகை . செற்றான் - அழித்தான் .