நெஞ்சே ! நீ துன்பங்கள் ஒழியும் பகையை ஆராய்வாயாயின் இங்கே வந்து நான் சொல்வதனைக் கேள் . செந்நிறம் பொருந்திய சடையில் கங்கையை அணிந்தவனே ! ஞானஒளியாய் உள்ளத்தில் விளங்குபவனே ! திருநீறணிந்த தோளனே ! கடல்விடம் உண்டு கறுத்த கழுத்தினனே ! மான் குட்டியை ஏந்திய கையனே ! ஆற்றலுடைய காளை வாகனனே ! கிட்டுதற்கரிய அமுதே ! எல்லோருக்கும் முற்பட்டவனே ! ஆரூரனே ! எனப்பலகாலும் அழைப்பாயாக .

இடர் கெடும் ஆறு - துன்பம் ஒழியும் வகையை . எண்ணுதியேல் - ஆராய்வையாயின் ; ` நீ வா ` என்பது , ` யான் சொல்வதைக் கேள் ` என்னும் பொருள்பயப்பதொரு வழக்கு . ` ஈண்டு அலறா நில் ` என இயையும் . ` ஈண்டு ஒளி ` என்று இயைத்து , ` மிக்க ஒளியினையுடைய ` என்றுரைத்தலும் ஆம் . ` சுடர் ஒளி `. வினைத் தொகை ; ` ஒருகாலைக் கொருகால் மிக்கெழுகின்ற ஒளி ` என்பது பொருள் . உள் - உயிருக்குள் . ` சோதி ` என்பது அதனையுடைய பொருள்மேலாகி வாளா பெயராய் நின்றது . உயிரது அறியாமை நீங்குந்தோறும் , இறைவன் அதனுள் அறிவு வடிவாய் நிறைந்து நிற்றல் வெளிப்பட்டு வருதலின் , ` சுடர் ஒளியாய் உள்விளங்கு சோதி ` என்று அருளிச்செய்தார் . கலை மான் - ஆண் மான் . மறி - கன்று . ` என்றென்று ` என்பதன் பின் , ` சொல்லி ` என்னும் சொல்லெச்சம் வருவிக்க . அடுக்கு , பல்கால் அழைத்தலைக் குறித்தது . நில் - ஒழுகு . ` அலறா நில் ` என்னும் நிகழ்காலச் சொல் இடைவிடாமையை விதித்தற் பொருட்டாய் நின்றது . இறுதியில் , ` இதுவே இடர்நீங்கும் வழியாகும் ` என்னும் குறிப்பெச்சம் வருவித்து முடிக்க . இவை பின்வருகின்ற திருப்பாடல்கட்கும் ஒக்கும் . எண்ணத்தின் பின்னதே சொல்லாகலின் , ` இவ்வாறெல்லாம் எண்ணி ` என்பது முன்னரே முடிந்தது . ` உலகியலை நினையாது , இறைவனது அருள் நிலைகளையே நினைந்தும் , சொல்லியும் , பணிந்தும் ஒழுகுவார்க்கே துன்பம் அடியோடு ஒழிவதாகும் ` என்பது கருத்து . ` தனக்குவமை யில்லாதான் தாள் சேர்ந்தார்க் கல்லால் - மனக்கவலை மாற்றலரிது ` ( குறள் . 7.) என எதிர்மறை முகத்தான் உணர்த்தியதுணர்க . இடர்தான் , ` பேரிடரும் , சிற்றிடரும் ` என இருவகைத்து , பேரிடர் , கட்டு நீங்காதார்க்கு வினைகளான் இடையறாது வருவன ; சிற்றிடர் , கட்டு நீங்கினவர்க்கு முன்னைப் பழக்கத்தால் நிகழும் மறதியான் ஒரோவழி வருவன ; இவ்விருவகை இடர்களுக்கும் காரணமான கட்டும் , கட்டுள் நின்ற பழக்கமும் நீங்குதல் இறை பணியால் அல்லது இன்மையின் , பொதுப்பட , ` இடர் ` என அருளிச் செய்தார் . கட்டு நீங்காதார் செய்யும் பணி அறிவுப் பணியும் , கட்டு நீங்கினார் செய்யும் பணி அன்புப் பணியும் ஆகும் . என்னையெனின் , அவர் முறையே , ` இடர் கெடுமாறு இதுவே ` என்று அறிந்த அறிவு காரணமாகவும் , ` இடர்களையாரேனும் எமக்கு இரங்கா ரேனும் - படரும் நெறி பணியாரேனும் ` ( தி .11 அற்புதத் திருவந்தாதி .2.) இப்பணி தானே எமக்கு இன்பமாவது என்னும் அன்பு காரணமாகவும் செய்தலான் என்க . இப்பணியினைச் சிவாகமங்கள் , ` சரியை , கிரியை , யோகம் , ஞானம் ` என நான்காக வகுத்து , ` கீழ் உள்ளவர்கள் மேலனவற்றிற்கு உரியரல்லர் ; மேலுள்ளவர்கள் கீழ்உள்ளவற்றிற்கும் உரியர் ; ஆகவே , ஞானிகள் மேற்சொல்லிய நான்கிற்கும் உரியர் ` எனக் கூறும் . இதனை , ` ஞானயோ கக்கிரியா சரியை நான்கும் நாதன்றன் பணி ; ஞானி நாலினுக்கும் உரியன் ; ஊனமிலா யோகமுதல் மூன்றினுக்கும் உரியன் யோகி ; கிரி யாவான்றான் ஒண்கிரியை யாதி யானஇரண் டினுக்குரியன் ; சரியையினில் நின்றோன் அச்சரியைக் கேயுரியன் ... ` என்னும் ( சிவஞானசித்தி சூ . 12.5) திருவிருத்தத்தால் நன்குணர்க . இந் நால்வருள் ஞானிகள்தம் பணி அன்புப் பணி என்றும் , மற்றையோர் பணி அறிவுப் பணி என்றும் கொள்க . இதனால் , கட்டுற்று நின்றார்க்கேயன்றி , கட்டு நீங்கி வீடு பெற்றார்க்கும் இறைபணி இன்றியமையாததாதல் தெற்றென உணர்ந்து கொள்ளப்படும் . செல்வமுற்றாரும் , தமக்கு ஒரோவழி வரும் சிறு துன்பத்தையும் பெருந் துன்பமாக நினைத்து வருந்துதல்போல , வீடு பெற்றாரும் ஒரோவழித் தமக்கு மறப்பினால் தோன்றும் சிறிது இடரினையும் பேரிடராக நினைந்து வருந்துவர் ; அதனை ஆங்காங்கு அறிந்துகொள்ளலாகும் . இறைபணியின் பெருமை யுணர்த்துவனவே திருப்பதிகங்களுட் பெரும்பாலனவாயினும் , அவற்றுள் இத்திருப்பதிகம் , அஃதொன்றனையே கிளந்தெடுத்துத் தெள்ளத் தெளிய இனி துணர்த்தும் சிறப்புடையது என்க . எனவே , இத் திருப்பதிகம் , சிவநெறிக்கு இன்றியமையாச் சிறப்புடைத்தாதல் இனிது விளங்கும் .

நெஞ்சமே ! துன்பம் மிக்க தீவினைகள் நீங்கும் வழியை எண்ணுவாயானால் உறுதியாகத் திருநீறணிந்த திருமேனி உடையவனே ! இந்திரனுடைய தோள்களை நீக்கிய தூயனே ! அடியேனை அடிமையாகக் கொண்டவனே ! தலைவனே ! ஆரூரில் உள்ள எம் அரசனே ! நறுமணம் கமழும் சோலைகள் சூழ்ந்த காஞ்சியில் உள்ள ஏகம்பனே ! கற்பகமே ! என்று பலகாலும் அழைப்பாயாக .

செடி - துன்பம் . ` சிந்தித்தியேல் ` என்பது தொகுத்தலாயிற்று . ` நான் சிந்தித்தேன் ; சிந்தித்து இது கண்டேன் ` என்றுரைத்தலுமாம் . ` சிந்தித்தே நெஞ்சமே ` என்னும் பாடத்திற்கு , ` சிந்தித்து என்றென்று கதறாநில் ` என உரைக்க . திண்ணமாக - ஒருதலைப்பட்ட மனத்துடன் . புரந்தரன் - இந்திரன் . ` இந்திரனைத் தோள் நெரித்திட்டு ` ( தி .8 திருவாசகம் . அம்மானை .15) எனவும் , ` புரந்தரனார் ஒரு பூங்குயிலாகி - மரந்தனிலேறினார் ` ( தி .8 திருவாசகம் . உந்தியார் 9.) எனவும் அருளிச் செய்பவாகலான் , தக்கன் வேள்வியில் , ` இந்திரன் தோள் நெரிக்கப்பட்ட பின்னர்க் குயிலாகி ஓடி ஒளிந்து பிழைத்தான் ` என்க . அடியேனை ` ஆளாகக் கொண்டாய் ` என்றது , ` இயல்பாகவே அடிமையாய் உள்ள என்னை , அத்தன்மையேனாதலைத் தெளிவித்துப் பணி புரிவித்துக் கொண்டாய் ` என்றவாறு . இதனால் , இனிக் கூறுவன அன்புப் பணியாதல் அறிந்துகொள்ளப்படும் . கற்பகம் , வேண்டுவார் வேண்டுவதை ஈயும் .

நெஞ்சே ! நீ தடுமாற்றம் நீங்கி நிலையாக வாழ நினைப்பாயானால் நாள்தோறும் எம்பெருமானுடைய கோயிலுக்குச் சென்று பொழுது விடிவதன் முன் கோயிலைப் பெருக்கி மெழுகிப் பூ மாலையைக் கட்டி எம் பெருமானுக்குச் சாத்தி அவனைத் துதித்துப் புகழ்ந்து பாடித் தலையால் முழுமையாக வணங்கி மகிழ்ச்சியாய்க் கூத்தாடிச் ` சங்கரா நீ வெல்க வாழ்க !` என்றும் ` கங்கையைச் சிவந்த சடையில் வைத்த ஆதிப்பொருளே !` என்றும் ` ஆரூரா !` என்றும் பலகாலும் அலறி அழைப்பாயாக .

நிலைபெறுதல் - அலமரல் ஒழிதல் . ` மெழுகு ` என்னும் வினைமுதனிலை , ` மெழுக்கு ` எனத் திரிந்து பெயராயிற்று , ` ஒழுகு ` முதலியன ` ஒழுக்கு ` முதலியனவாகத் திரிந்துநிற்றல்போல . தலை ஆர - தலைநிரம்ப . தலை , வணங்குதலாலேயன்றி அதன்மேல் கையைக்குவித்தலாலும் இன்புறும் என்க . ` தலையினாற் கும்பிட்டு ` எனவும் பாடம் ஓதுவர் . ` மெழுக்கும் , கூத்தும் ` என்னும் உம்மைகள் , இறந்தது தழுவின . சய - வெல்க . அலை புனல் . வினைத்தொகை .

நெஞ்சமே ! புண்ணியமும் அதற்கு வாயிலாகிய நல்ல வழிகளும் ஆகியவற்றை எல்லாம் நான் கூறக்கூர்ந்து கேள் . பூணூல் அணிந்த மார்பனே ! தூண்ட வேண்டாத விளக்கே ! தேவர்களும் நால்வேதங்களும் தாமரையிலுள்ள பிரமனும் திருமாலும் ஒன்று சேர்ந்தாலும் கணக்கிடமுடியாத திருநாமங்களை உடையவனே ! அழகிய ஆரூரனே ! என்று பலகாலும் துதிப்பாயாக .

` புண்ணியத்திற்கு வாயில் நன்னெறி ` என்க . நுந்தாத - தூண்ட வேண்டாத ; எஞ்ஞான்றும் ஒரு தன்மையாய் ஒளிவிடும் . ` நொந்தாத ` என்பதே , ` அவியாத ` எனப்பொருள் தரும் . கூடி எண்ணரிய - ஒருங்குகூடி எண்ணி அளவிடுதற்கரிய .

நெஞ்சே ! இவ்வுடம்போடு கூடி வாழ்வதற்கு வரையறுக்கப்பட்ட நாள்களின் அளவைப் பிறவிக்கு வித்தாகாத வகையில் தாண்ட வேண்டுமென்றால் இரவும் நடுப்பகலும் எம் பெருமானைத் துதித்து வாழ்த்தித் தவறு செய்தனவற்றையெல்லாம் பொறுத்துக்கொண்டு அருள் செய்யும் பெரியோனே ! தலைக்கோலம் உடையவனே ! நீலகண்டனே ! எனப் பலகாலும் கூப்பிட வேண்டும் என்பதனைத் தெரிந்து கொள் நான் உனக்குப் பாதுகாவலாக இருக்கிறேன் . ஆரூர் உறையும் அழகா ! என்றும் சுருண்ட சடையை உடைய இளையோனே ! என்றும் கூப்பிடு . உனக்கு இவ்வாறு உப தேசித்துவிட்டதனால் இனி என்மேல் உனக்கு உய்யும் வழியைக் காட்டவில்லை என்ற குற்றம் ஏற்படாது . செயற்படாமல் வாளா இருந்தால் குற்றம் உன்மேலதே .

இழைத்தநாள் எல்லை - இவ்வுடம்பொடு கூடி வாழ்வதற்கு வரையறுத்த நாள்களின் அளவு . ` அவைகளைப் பிறவிக்கு வித்தாகாத வகையில் கடப்பதென்றால் ` என்க . ` பிழைத்தது ` பன்மை யொருமை மயக்கம் . ` பிழைத்தவெலாம் ` என்பதே பாடம்போலும் . ` ஞவிலும் ` உவம உருபு ; ` நவிலும் ` என்பதன் போலி ; ` என்ற ` என்பதோர் உவம உருபுண்மையறிக . அரணம் - பாதுகாப்பு ; அது காக்கப்படும் பொருளைக் குறித்தது . ` என்மேல் குற்றமில்லை ` என மாறி , இறுதிக்கண் கூட்டுக . அறியாதார்க்கு , அறிந்தார் கூறாதொழியிற் குற்றமாமாகலான் , ` நான் கூறினேன் ; ( அதனால் ) என்மேல் ( இனிக் ) குற்றம் இல்லை ; ( இனி நீ அது செய்யாதொழியின் குற்றம் உன் மேலதே )` என்றவாறு . இதனான் , அஃது ஒருதலையாகச் செயற்பாலதாதல் அறிக .

நெஞ்சே ! அழிக்கமுடியாத பல பிறவிகளையும் போக்கும் வழியை ஆராய்ந்து பார்த்து இவ்வழியைக் கண்டுள்ளேன் . நாடோறும் காளை எழுதிய கொடியை உடையவனே ! சிவலோகம் அடையும் வழியைக் காட்டிய சிவனே ! தாமரையை உறைவிடமாக விரும்பும் பிரமனும் கருடனை இவரும் தாமரைக் கண்ணனாகிய திருமாலும் வழிபட்டு வாழ்த்துமாறு தீப்பிழம்பாய்க் காட்சி வழங்கு பவனே ! செல்வம் நிறையும் திருவாரூரா என்று பலகாலும் ` நெஞ்சே நீ நினை `.

நீப்பு - நீத்தல் விடுதல் . இருந்தேன் - நெடிது நேரம் இருந்தேன் ; ` இருந்து இது கண்டேன் ` என்க . காண் , அசைநிலை . நித்தம் ஆக - நாள்தோறும் நிகழ ; சிந்தி என்க . சே - எருது . தந்த - உலகிற்குச் சொல்லிய . ` சிவன் ` என்பதற்கு , ` மங்கலம் உடையவன் ` என்பது பெரும்பான்மையாகப் பலவிடத்தும் கூறப்படும் பொருள் . ` பேரின்பத்துக்குக் காரணன் , முற்றுணர்வினன் , தூய தன்மையன் , உலகெலாம் ஒடுங்கிக் கிடத்தற்கு இடமாய் இருப்பவன் , நல்லோரது உள்ளங்கள் பதிந்துகிடக்க நிற்பவன் , அறியாமையை மெலிவித்து அறிவை மிகுவிப்பவன் . உயிர்களை வசீகரிப்பவன் ` என்னும் பொருள்களும் கூறுவர் . இனி ` சிவ ` எனும் முதனிலை அடியாகப் பிறந்த தமிழ்ச் சொல்லாகவும் கொண்டு பொருளுரைப்பர் . இப் பொருள்களை இவ்விடத்தும் பிறவிடத்தும் ஏற்ற பெற்றியாற் கொள்க . புள் - கருடன் . ` மேலை ` என்பதில் ` ஐ ` சாரியை .

நெஞ்சே ! நான் சொல்வதனைக் கேட்பாயாக . நம்மைப் பற்றி நிற்கும் பாவங்களை அழிக்க வேண்டினால் , மேம்பட்ட வழிக்குச் செல்ல வேண்டும் தன்மையை விரும்பினால் , உன்னைச் சுற்றி நிற்கும் வினைகளைப் போக்க நீ விரும்பினால் , செயலற்று இராமல் நான் சொல்வதைக் கேள் , எனக்கு உறவினரும் துணையும் நீயே , உன்னைத் தவிர வேறு எந்தத் தெய்வத்தையும் நான் பரம்பொருளாக நினையேன் . புற்றில் வாழத்தக்க பாம்பினைக் கச்சாக அணிந்த தூயோனே ! சோலைகள் சூழ்ந்த ஆரூரனே ! என்று எம் பெருமானைப் பலகாலும் துதிப்பாயாக .

` வேண்டில் ` மூன்றும் வினைச் செவ்வெண் . ஆகவே , அவற்றின்பின் உம்மை கொடுத்துப் பொருளுரைத்துக் கொள்க . பாற்றுதல் - அழித்தல் . பரிசு - தன்மை ; தகுதி - பாவம் நீங்கினால் உலகத்துன்பங்கள் மட்டுமே நீங்கும் ; பிறவித் துன்பம் நீங்காது ; அது நீங்கவேண்டில் இருவினையையும் வீழ்த்துதல் வேண்டும் . அவ்வினைகள் உயிரைப் புறஞ்செல்ல ஒட்டாது வளைத்துக்கொண்டு நிற்றலின் , ` சுற்றிநின்ற சூழ்வினைகள் ` என்றருளிச்செய்தார் . சுற்றி நிற்றல் வளைத்து நிற்றலாகவும் , சூழ்தல் பலவாக மொய்த்து நிற்றலாக வும் கொள்க . ` வேண்டில் ` என்பதனை ` துஞ்சாவண்ணம் ` என்பதனோடுங் கூட்டி , மேலனவற்றோடு கூட்டுக . ` அவைகளுக்குரிய வழியைச் சொல்லுவேன் ` என்க . துஞ்சுதல் - இறத்தல் , இறந்தால் பிறத்தல்வேண்டும் என்க . இவ்வுலகிலே வீட்டின்பத்தைப் பெற்று நின்று உடம்பு நீங்கப்பெற்றார் , கால வயப்பட்டு இறந்தாரல்லரென்க . ` கூற்றம் குதித்தார் ` ( குறள் - 269) எனப்படுவோர் இவரேயாவர் . உற்றவர் - உறவினர் . உறுதுணை - சிறந்த நட்பினர் . உள்கேன் - நினையேன் . ` புற்றரவம் ` என்றது . இனம்பற்றி .

நெஞ்சமே ! உனக்கு நான் நல்ல புத்தியைக் கொடுக்கிறேன் . பிழைத்துப் போவதற்கு உரிய வழி இதுவே . தேவர்கள் தலைவனே ! அரிய அமுதமே ! ஆதியே ! என்றும் , தலைவனே ! ஆரூரில் உள்ள எம் குரிசிலே என்றும் , அவனைப் போற்றிக் கிட்டிய மலர்களை அவன் திருமேனி மீது தூவி , அவன் கோயிலை வலம் செய்து , தொண்டர்களையும் துதித்து , ஒளிவீசும் பிறை சேர்ந்த தலைவனே ! காலனுக்கும் காலனே ! கற்பகமே ! என்றும் பலகாலும் கதறுவாயாக .

மதி தருவன் - ( உனக்கு நான் ) அறிவு தருவேன் ; ` கேள் ` என்க . இது , தன்மை வினைமுற்று . ` உய்ந்து ` என்பது ` உஞ்சு ` என மருவிற்று . பதி - தலைவன் . இது மிகுதி உணர்த்தும் , ` அதி ` என்னும் இடைச்சொல்லடுத்து , ` அதிபதி ` என வந்தது . துன்று - நெருங்கிய ; சூழும் - சுற்றிலும் ; ` சூழ்வதாகிய வலம் ` என்றலுமாம் . தொண்டு ( அடியவரது ) தொண்டு ; அது காரிய ஆகுபெயராய் அதற்கு அவன் செய்த அருளைக் குறித்துநின்றது . கதிர் , வெள்ளொளி .

நெஞ்சே ! மேம்பட்ட சோதியே ! பண்டரங்கக் கூத்து ஆடுபவனே ! பாவத்தைப் போக்குபவனே ! உலகுக்கே ஒளிதரும் விளக்கே ! தேவதேவனே ! திருவாரூர்த் திருமூலட்டானத்து உறையும் பெருமானே ! தேவர்கள் தலைவனே ! எம்பெருமானே ! என்று அன்பைப் பெருக்கி அவன் முன் நின்று தியானம் செய்து நாளும் அவன் திருவடிகளில் வீழ்ந்து வணங்கிக் கூசி நின்று அவன் பெருமையைப் பாடுவாயாக . இவ்வாறு செய்தால் உலகப் பற்றினை அடியோடு நீக்கிவிடலாம் .

` பாசத்தைப் பற்றறுக்கலாகும் ` என்பதை ஈற்றில் வைத்துரைக்க . பண்டரங்கன் - ` பாண்டரங்கம் ` என்னும் கூத்துடையவன் . ` பாண்டரங்க மாடுங்கால் ` ( கலித்தொகை . கடவுள்வாழ்த்து ) என்றது காண்க . தேசம் - உலகம் ; அஃது உயிர்களைக் குறித்தது . உயிர்கட்கெல்லாம் ஒரு விளக்குப் போன்றவன் இறைவன் என்க . நேர்நின்று - அவன் அருள்வழி நின்று . ` பெருக்கி , உள்கி வீழ்ந்து நின்று , ஏசற்று நின்று , என்பவற்றை , ` நெஞ்சே ` என்பதன் பின்னர் வைத்துணர்க . ஏசற்று நின்று - கூசி நின்று . ` என்றென்று ` என்புழியும் உம்மை விரிக்க . ` எம்பெருமான் ` என்பது , அன்பு மீதூர்வாற் சொல்லப்படுவதாகலின் , அஃது ஒன்றனையும் பல்காற் சொல்லுக என்றருளினார் .

நெஞ்சே ! ஐம்புலன்களால் செயற்படுத்தப்பட்டுக் காலத்தைக் கழித்து , மிகக் தொலைவான இடங்களுக்கு அலையாமல் , என்பக்கம் வந்து யான் சொல்வதனைக் கேள் . கங்கையைச் சடையில் சூடிய தலைவா ! தக்கனுடைய பெரிய வேள்வியை அழித்தவனே ! இராவணன் தலைகளை நெரித்த தலைவனே ! அழகிய ஆரூரில் உறையும் எம் தந்தையே ! உன் பல நலன்களும் கொண்ட திருவடிகளை என் தலைமேல் வைத்தவனே ! என்று நாள்தோறும் கூறி அவனைத் துதிப்பாயாக . அச்செயலே நமக்கு நன்மை தருவதாகும் .

போது போக்கி - பொழுதைக் கழித்து . புறம் புறம் - மிகச் சேயதான இடம் . திரியாதே போது - அலையாமல் என்பக்கல் வா ; என்றது , ` யான் சொல்வதைக் கேள் ` என்றபடி . நன்மை ஆம் - ( துன்பம் நீங்கி ) இன்பம் உண்டாகும் . ` என்றென்று ` என மேலெல்லாம் அருளிச்செய்ததனை , இங்கு ` நாடோறும் நவின்றேத்தாய் ` என்றருளிச் செய்தார் . தமது தலையை , நெஞ்சின் தலைபோல அருளிச்செய்தார் .