காலத்தால் எல்லாருக்கும் முற்பட்டவனே ! முறையாக எல்லா உலகையும் படைக்கின்றவனே ! ஏழுலகும் தாங்கு கின்றவனே ! இன்பம் தருபவனாய்த் துன்பங்களைப் போக்கு கின்றவனே ! முன்னே காத்தமை போல எப்பொழுதும் எல்லோரையும் காக்கின்றவனே ! தீவினையை உடைய அடியேனுடைய தீவினையை நீக்கியவனே ! திருச்சோற்றுத்துறையிலுள்ள விளங்கும் ஒளியை உடைய சிவனே ! அடியேன் உன் அடைக்கலம் .

மூத்தவன் - காலத்தால் எல்லார்க்கும் முன்னர் உள்ளவன் . முறைமையால் - ஊழின்படி . ` ஏந்து ` என்பது வலிந்து நின்றது . ஏந்து அவன் - எல்லாவற்றையும் தாங்குகின்ற அத் தன்மையன் . இயல்பாகவேகொண்டு , ` யாவரும் ஏத்துதற்குரிய அத்தன்மையனாய் ` என்றுரைத்தலுமாம் . காத்தவனாய் - முன்னே காத்தவனும் தானாய் . காண்கின்றான் - ( பின்னும் ) காக்கின்றான் . கண்டு - திருவுள்ளத்திற் குறித்து . ` நான் உன் அபயம் ` என்க . அபயம் - பயம் இன்மை ; என்றது , ` பயம் இன்மை உளதாமாறு காத்தற்குரிய பொருள் ; அடைக்கலப் பொருள் ` என்றவாறு .

உலகத் தலைவனே ! தத்துவனே ! அடியார்க்கு அமுதே ! நிலைபேறுடையவனே ! ஒப்பற்றவனே ! அறிவில்லாத கூற்றுவனை வெகுண்டு உதைத்துத் தண்டித்தவனே ! யானையைக் கொன்று அதன் தோலைப் போர்த்திய கஜசம்கார மூர்த்தியே ! கொடிகள் உயர்த்தப்பட்ட மும்மதில்களையும் அழித்த வில்லை உடையவனே ! திருச்சோற்றுத்துறையில் உறையும் திகழ் ஒளியாம் சிவனே ! அடியேன் உன் அடைக்கலம் .

` தலையவன் ` என்பதில் தலை , ` தலைமை ` என்னும் பண்பு குறித்தது . அகரம் சாரியை . தத்துவன் - முதற்பொருளானவன் . நிலையவன் - அழிவில்லாதவன் . நின்று உணரா - மனம் ஒருங்கி ஆராயாத , தோலை மேல் இட்ட ( போர்த்த ) என்க . கூற்றுவன் என்றது , யானைக்குக் கூற்றுவனாயினமையை .

வெள்ளிய பிறை மதி சூடியே ! முளைத்து வெளிப்பட்ட கற்பகத் தளிர் ஒப்பவனே ! தனக்கென வேண்டியவர் யாரும் இல்லாதானே ! உலகைப் பாதுகாக்கும் சுடரே ! எல்லாக் கலைஞானமும் ஒதாதுணர்ந்து வேதம் ஓதுபவனே ! ஒன்றும் கல்லாத அடியேனுடைய தீவினையும் அதனால் விளையும் நோயும் நீங்குமாறு அவற்றை அழித்தவனே ! திருச்சோற்றுத் துறையுள் உறையும் திகழ் ஒளியாம் சிவனே ! அடியேன் உன் அடைக்கலம் .

உற்றார் - பிறப்பால் வரும் உறவு முறையினர் ; அன்னார் ஒருவரையும் இல்லாதான் என்றது , ` பிறவியை ஒரு ஞான்றும் அடைந்தறியாதவன் ` என்றவாறு . ` கற்றான் ` என்பதுபற்றி மேலே ( ப .1. பா .2.) குறித்தாம் . ` எல்லாக் கலைஞானமும் ` என்னும் உம்மையை எச்சப்படுத்தாது முற்றாகவே கொண்டு , ` எந்தக் கலை ஞானமும் கல்லாதேன் ` என்பது பொருளாக உரைக்க . தீவினை நோய் - தீவினையால் வந்த நோய் ; சூலைநோய் .

பற்றுக் கோடாய் இருந்து உலகைக் காப்பவனே ! பல ஊழிகளையும் கண்ட , காலம் கடந்த பெருமானே ! தேவனாய்த் தேவர்களுக்கும் மற்றை உயிர்களுக்கும் அருள் செய்பவனே ! வேத வடிவினனாய் வேதக் கருத்தை விரித்து உரைத்தவனே ! எங்கள் உள்ளத்தில் இருப்பவனாய்ப் பகைவருடைய மும்மதிலும் இமை கொட்டும் நேரத்தில் தீக்கு இரையாகுமாறு அவற்றைக் கண்டு சிரித்த உறுதியுடையவனே ! திருச்சோற்றுத்துறையில் உறையும் திகழ் ஒளியாம் சிவனே ! யான் உன் அடைக்கலம் .

கண் அவன் - ( உலகிற்கெல்லாம் ) கண்போலும் அத்தன்மையன் . ` காலங்களாய ஊழி ` என விரிக்க . ` விண்ணவர்க்கும் ` என்னும் உம்மை , சிறப்பு ; அதனால் , ` சிவபிரான் விண்ணவனாதல் , ஏனைய விண்ணவர்போல் வினைவயத்தாலன்றித் தன் இச்சையால் ` என்பதுணர்த்தியருளியவாறாம் . ` விரித்திட்டான் ` என்றது , ` செய் திட்டான் ` என்றதாம் . அதனால் , ` வேதன் ` ( வேதத்தை ஓதுபவன் ) என்றது , பிரமன் முதலிய ஏனையோர்போலன்றி , அவரை ஓதுவித்தற் பொருட்டென்பது உணர்த்தியருளியவாறாம் . எண் அவன் - எல்லா வற்றையும் நினைவு மாத்திரையாற் செய்யும் அத் தன்மையன் ; ` காரணமும் காரணங்களைப் படைத்தோரும் கருதினோரும் ஆகிய வர் ` ( காரணம் காரணானாம் தாதா த்யாதா ) என்னும் அதர்வசிகை வாக்கியத்துள் , கருதினோர் என்றதும் இப்பொருட்டு . எண்ணார் - மதியாதவர் . திண்ணவன் - வலியவன் . ` எண்ணவனே ` என்றும் பாடம் உள்ளது .

எல்லோராலும் விரும்பப்படுபவனே ! நால் வேத வடிவினனே ! கூத்தாடவல்ல ஞானத் கூத்தனே ! கச்சி ஏகம்பனே ! காவலை உடைய மும்மதில்களும் பொடியாகுமாறு செலுத்திய அம்பினை உடையவனே ! எல்லையற்ற பெருமை உடையவனே ! அடியவர்களுக்குக் கிட்டுதற்கரிய அமுதமானவனே ! காளையை இவரும் பொன்னார் மேனியனே ! திருச்சோற்றுத்துறை உறையும் திகழ் ஒளியாம் சிவனே ! அடியேன் உன் அடைக்கலம் .

ஞானக் கூத்து - மெய்யுணர்வைத் தரும் கூத்து . அது . கட்டு நெகிழப்பெறாதோர்க்கு , ` ஐந்தொழிற்கும் முதல்வன் தானே ` எனப் பொதுவகையானும் , கட்டு நெகிழப்பெற்றோர்க்கு , ` தனது திருவடி இன்பமே இன்பமாவது ` எனச் சிறப்புவகையானும் உணர்த்தும் . அதனை , முறையே , ` தோற்றம் துடியதனில் தோயும் திதிஅமைப்பில் சாற்றியிடும் அங்கியிலே சங்காரம் - ஊற்றமாய் ஊன்று மலர்ப்பதத்தில் உற்றதிரோ தம்முத்தி நான்ற மலர்ப்பதத்தே நாடு ` எனவும் , ` மாயை தனையுதறி வல்வினையைச் சுட்டுமலம் சாய அமுக்கிஅருள் தானெடுத்து - நேயத்தால் ஆனந்த வாரிதியில் ஆன்மாவைத் தானழுத்தல் தானெந்தை யார்பரதந் தான் ` எனவும் விளக்கும் உண்மை விளக்க வெண்பா க்களால் (36,37) உணர்க . கம்பன் - ( உமையம்மைக்கு ) நடுக்கத்தை உண்டாக்கியவன் . ` ஏபெற் றாகும் ` ( தொல் . சொல் . 304) என்றாங்கு , ` ஏகல் லடுக்கம் ` ( நற்றிணை - 116.) என்றாற்போல . ` ஏ ` என்பது , பெருக்கம் உணர்த்தி உரிச்சொல்லாய் நிற்குமாதலின் , அவ்வாறு ` கம்பன் ` என்பதனோடு தொடர்ந்து நின்ற பெயரே ` ஏகம்பன் ` என்பது . இனி , அதனை , ` ஒற்றை மாமரத்தின்கீழ் உள்ளவன் ` எனப் பொருள் தரும் , ` ஏகாம்பரன் ` என்பதன் சிதைவாகவும் உரைப்பர் .

உலகமெல்லாம் நீயேயாகிப் பொருந்திக் குறையாது மின்றி நிரம்பியிருப்பவனே ! எல்லையற்ற பெருமை உடையவனே ! உயிர்களிடத்து அருள் மிகுந்தவனே ! குற்றாலத்தை விரும்பிய கூத்தனே ! முத்தலைச் சூலம் ஏந்தி ஊழிவெள்ளங்கள் எல்லாம் மறையுமாறு உலாவுபவனே ! உன்னைப் பெருமான் என்று நினைக்கும் உள்ளங்களில் சேர்ந்தவனே ! திருச்சோற்றுத்துறையில் உள்ள திகழ் ஒளியாம் சிவனே ! அடியேன் உன் அடைக்கலம் .

ஆர்ந்தவன் . பொருந்தினவன் . இதனை , ` நீயே யாகி ` என்பதன்பின் கூட்டுக . அமைந்தவன் - குறை யாதுமின்றி நிரம்பி யிருப்பவன் . கூர்ந்தவன் - ( உயிர்களிடத்து அருள் ) மிகுந்தவன் . பேர்ந்தவன் ( பெயர்ந்தவன் ) - உலாவியவன் . பிரளயம் - ஒடுக்கம் . நெஞ்சினை உடையாரது செயல் , நெஞ்சின் மேல் ஏற்றப்பட்டது .

தேவனாய் வரம் கொடுக்கும் உள்ளத்தானே ! சிந்தாமணியை உடைய தேவர்கள் பெருமானே ! வேடனாய்ப் பன்றிப் பின் சென்றவனே ! கொடிய மும்மதில்களை அழித்தவனே ! குளிர்ந்த கயிலாயத்தை உறைவிடமாக விரும்பி உறைபவனே ! தன்னை ஒப்பார் பிறர் இல்லாத பார்வதிக்கு இனியனே ! திருச்சோற்றுத்துறையுள் திகழ் ஒளியாய் விளங்கும் சிவனே ! அடியேன் உன் அடைக்கலம் .

வானவன் - தேவன் ` வானவனாய் ` என்னும் எச்சம் , ` மனத்தினான் ` என்னும் வினைக்குறிப்போடு முடியும் . வண்மை மனம் - வரங்கொடுக்கும் உள்ளம் . மாமணி - சிந்தாமணி ; ` வானோர் அதனை உடையராயினும் , உன்னையே அடைவர் என்றபடி . ` வானோர் பெருமானாகிய நீயே உண்மைவானவனாய் நின்றாய் ` என்பது பட . ` நீயே வானவனாய் ` என மேலே கூட்டுக . கானவனாய் ஏனத்தின் பின் சென்றது அருச்சுனனுக்காக . ` வானவர் பெருமான் இது செய்தான் ` என்றது அவனது எளிவரும் பொருளைத் தெற்றென விளக்கும் . ஏனம் - பன்றி . தானவன் - எவற்றையும் கொடுப்பவன் ; சந்திரன் , எனலுமாம் . ` சந்திரன் ` எனல் தட்பமாய அருளுடைமை பற்றி . இனி , ` அவன் ` என்பதனைப் பகுதிப்பொருள் விகுதியாக்கி , ` தன்னிகரின்றித் தானேயாய் ` என்றுரைத்தலுமாம் . தேனவன் - தேன்போல இனிப்பவன் .

சுதந்திரனாய் , எல்லா உலகங்களும் தானே ஆனவனாய் , மெய்ப்பொருளாய் , அடியார்க்கு அமுதமாய் என்னை அடிமை கொண்டவனாய் , என் உள்ளத்தில் விரும்பி உறைபவனாய் , எல்லோரையும் அடக்கி ஆள்பவனாய் , பாச வினைகளைப் போக்கும் தலைவனாய்ப் பார்வதி பாகனாய்த் தேவர்கள் வணங்கும் காவிரியின் தென்கரையிலுள்ள திருத்சோற்றுத்துறையுள் திகழ் ஒளியாய் விளங்கும் சிவனே ! அடியேன் உன் அடைக்கலம் .

தன்னவன் - தன்வயமுடையவன் ; சுதந்திரன் . என்னவன் - எனக்கு உரியவன் . பொன்னித் தென்னவன் - காவிரியின் தென்கரையில் உள்ளவன் . திருச்சோற்றுத்துறை , காவிரியின் தென்கரையில் இருத்தல் காண்க .

எட்டுத் திசைகளுக்கும் கண்ணாகி உலகங்களைக் காப்பவனாய் , முன் ஏழ் உலகங்களையும் படைக்கும் முதற் பொருளாய் நின்று , பின் அவற்றை அழித்தவனே ! பிரமனும் திருமாலும் அறியாவண்ணம் ஆதியும் முடிவும் ஆகி அவர்களிலிருந்து வேறு பட்டவனே ! தன்னைத் தலைவன் என்று துதிப்பவர்கள் மனத்தில் மற்றவர் அறியாதபடி பொருந்தியிருப்பவனே ! திருச்சோற்றுத்துறையில் உறையும் திகழ் ஒளியாம் சிவனே ! அடியேன் உன் அடைக்கலம் .

எறிந்தான் - அழித்தான் . ` எல்லாம் ` என்புழி , சாரியையும் நான்கனுருபும் தொகுத்தலாயின . ` எறிந்தானே ` முதலிய மூன்றும் , அழித்தல் காத்தல் படைத்தல்களைக் குறித்தனவென்க . அறிந்தார் - ( ஏனைய எல்லாவற்றையும் ) அறிந்தவர் . ` அறிந்தாராகிய இருவர் ` என்க . இருவர் மாலும் அயனும் . ஆதியும் அந்தமும் ஆயது , ஈண்டு , மேற்குறித்த இருவர்க்கும் என்க . பிறிந்தான் - வேறாயினான் ; அவர்கட்கு மேலோனாயினான் . ` ஏத்து நெஞ்சு ` என்பதற்கு , மேல் ` பேசு நெஞ்சு ` ( பா .6.) என்றதற்கு உரைத்தாங்கு உரைக்க .

நீலகண்டனே ! திருமாலும் மற்றைத் தேவரும் அறியாத சூலபாணியே ! இராவணனுடைய ஒளி வீசும் தலைகளையும் தோள்களையும் கால் விரலால் நசுக்கிய மெய்ப்பொருளே ! அடியவர்கள் விரும்பியவற்றை அருளும் தேவனே ! உயிரினங்களின் வேண்டுகோள்களைக் கேட்டு அவர்களுக்கு அருளும் நடுநிலை யாளனே ! திருச்சோற்றுத்துறையில் உறையும் திகழ் ஒளியாம் சிவனே ! அடியேன் உனக்கு அடைக்கலம் !

மை - அஞ்சனம் ; மேகமுமாம் . ` கடிய ` என்பதன் ஈற்று அகரம் தொகுத்தல் . மெய்யவன் - மெய்ப்பொருளானவன் . செய்யவன் - நடுவுநிலையன் .