நல்லூழே ! என் செல்வமே ! வானோர்க்குப் புகழ் உண்டாக ஆற்றலை அருளும் ஞானமே ! அடியார்க்குத்திருக்காட்சி வழங்கும் பெரிய சோதியே ! என் கற்பகமாகவும் உறவாகவும் , உடலாகவும் உள்ளமாகவும் உள்ளத்தின் உணர்வாகவும் கண்ணாகவும் கண்ணின் கருமணியாகவும் கருமணியின் பாவையாகவும் செயற்படும் ஆவடுதுறையிலுள்ள தேவர் தலைவனே ! வடிவு புலப்படாத என் வல்வினை நோய் என்னைத் தாக்காதபடி காப்பாயாக .

` திரு ` என்பது இங்கு , திருமகளது வரவிற்குக் காரணமாகிய நல்லூழ் ; புண்ணியம் . ` என் ` என்பது , ` திரு ` என்றதனோடும் இயையும் . உலகின்பங்கள் எல்லாவற்றையும் தருதலின் , ` செல்வம் ` என்றும் , சித்தத்துள் தித்தித்தலின் , ` தேன் ` என்றும் , வானோர்க்குப் புகழ் உண்டாக ஓரோர் ஆற்றலை வழங்கலின் , அவர்க்குச் சுடர் ( விளக்கு ) என்றும் , முன்னைத் தவம் உடையார்க்குத் தனது உண்மை வடிவிற்றோன்றி யருளுதலின் , ` செழுஞ்சுடர் நற்சோதி மிக்க உருவே ` என்றும் தமக்கு ஆவன பலவும் அவனே அறிந்து செய்தலின் . ` உறவே ` என்றும் , உடலும் உள்ளமும் அருளே ஆகப் பெற்றமையின் ` என் ஊனே ஊனின் உள்ளமே ` என்றும் , உள் நின்று உணர்வைத் தோற்றுவித்து உணர்விற்கு வித்தாய் நிற்றலின் , ` உள்ளத்தினுள்ளே நின்ற கருவே ` என்றும் , வேண்டியவற்றை வேண்டியவாறே பெறத் தருதலின் ` என் கற்பகமே ` என்றும் , உணருந்தோறும் உணருந்தோறும் மேன்மேற் சிறந்து தோன்றலின் , ` கண்ணே கண்ணிற் கருமணியே மணியாடு பாவாய் ` என்றும் , உருவாய உடல்நோயின் நீக்குதற்கு , ` அருவாய வல்வினை நோய் ` என்றும் அருளிச்செய்தார் . ` அருவாய வல்வினைநோய் அடையா வண்ணம் காவாய் ` எனக் கூட்டி , அதனை இறுதிக்கண்தந்து முடிக்க . ` கரு ` என்றது , வித்தென்னும் பொருளது . ` உரு , அரு ` என்பன , இங்கு , பொறிகட்குப் புலனாதலையும் , ஆகாமையையும் குறிக்கும் . அமரர் ஏறு - அமரராகிய விலங்குகட்கு அரியேறு ( ஆண் சிங்கம் ) போன்றவன் - ` தலைவன் ` என்றவாறு . ` செழுஞ்சுடர் நற் சோதி ` என்பது சமாஜப் பதிப்பு த் தரும் பாடம் .

திருவைந்தெழுத்தை என் நாவிலிருந்து நீக்கேன் , திருவருள்களை என் நெஞ்சினால் மறவேன் . எண்ணினால் எம்பெருமான் திருவடிகளையே எண்ணுவதல்லால் பிற தெய்வங்களை எண்ணா நாயேன் அத்தெய்வங்களை என் நெஞ்சில் ஏலேன் . என்மேல் நீ செய்யும் செயல்களைக் கண்டு வேதனைப் பட்டு நானும் பொறுக்க இயலாதவனாக உள்ளேன் . ஆவடுதுறையில் உறையும் தேவர் தலைவனே ! அடியேனை அஞ்சேல் என்று அருளுவாயாக .

` எண்ணின் எம்பெருமான் திருவடியே யல்லால் பிற தெய்வம் எண்ணாநாயேன் ` என மாறிக் கூட்டி , அதனை முதற்கண் வைத்துரைக்க . திருவருள் செயல்வகையாற் பலவாமாகலின் , பன்மையாற் கூறினார் . ` நாவின் மாற்றேன் ; நெஞ்சின் மறவேன் ; ( அதன்கண் ) வஞ்சம் ஏற்றேன் ( ஏற்றமாட்டேன் )` செய்வன , ` ஒறுப்புக்கள் ` என இயையும் . ` செய்வனகள் ` , ` கள் ` ஒரு பொருட் பன்மொழியாய் வந்த விகுதிமேல் விகுதி . ` வேதனைக்கே இடங்கொடுத்து ` என்றது , ` வேதனைகளைப் பொறுத்து ` என்றவாறு . ` நாளும் நாளும் இடங்கொடுத்து ` எனக்கூட்டுக . ` இனி ஆற்றேன் ஆயினேன் ; அதனால் அஞ்சேல் என்னாய் ` என்க .

பார்வதி பாகனே ! கங்கையைச் சடையில் தரித்தமணவாளா ! உன் திருநாமங்களைச் சொல்லிக் கொண்டே உயிர் நீங்கப் பெறுவேனாயின் மிக்க நோய்கள் எத்தனையும் என்னை அடைந்து என் செய்ய முடியும் ? கரைந்து நினைந்து உருகிக் கண்ணீர் வடித்துக் காதலித்து உன் திருவடிகளே துதிக்கும் அன்பர்களுக்கு அரசே ! ஆவடுதுறை உறையும் அமரர் ஏறே ! அடியேனை அஞ்சேல் என்று அருளுவாயாக .

` அடியேனை அஞ்சேல் என்னாய் ` என்பதனை , ` உற்றால் என்னே ` என்பதன் பின்னர்க் கூட்டி , ` நின்றன் நாமம் ` என்பது தொடங்கி அஃது இறுதியாக அனைத்தையும் ஈற்றில் வைத்து உரைக்க . உரையா - சொல்லிக்கொண்டு . இறக்குங் காலத்து இறைவனை நினைத்துத் துதிப்பவர்க்குப் பிறவி நீங்குதல் திண்ணமாதலின் இவ்வாறு அருளினார் . எனவே , ` அஞ்சேல் என்னாய் ` என்றது , ` அவ்வாறு போகப் பெறுவதனை அருளுக ` என்றவாறாம் . ` நின் - நாமம் பரவி நமச்சிவாய என்னும் அஞ்செழுத்தும் - சாம் அன்றுரைக்கத்தருதி கண்டாய் எங்கள் சங்கரனே ` ( தி .4. ப .103. பா .3.) என்றாற்போலப் பிறவிடத்தும் அருளிச்செய்தல் காண்க .

ஆவடுதுறையில் உறையும் தேவர் தலைவனே ! ஆரவாரித்த அசுரர்களின் மும்மதில்களும் தீயில் வேகுமாறு வில்லை வளைத்து , பார்வதியை அஞ்சுமாறு பார்த்துக் கரிய பெண் யானையைத் தழுவி ஓடிய யானையின் தோலை உரித்தவனே ! முழு எலும்புக்கூட்டை அணிந்தவனே ! எங்கள் தலைவனே ! பூமிக்குப் பாரமாய் , நில்லாத உயிரை உடலில் நிலை நிறுத்த உடலைப் பாதுகாக்கும் கீழ்மகனாகிய அடியேன் அலுத்து விட்டேன் . அடியேனை அஞ்சேல் என்று காப்பாயாக .

சிலைத்தார் - ( சினத்தால் ) ஆரவாரித்தவர்கள் . உமையவளை அஞ்சநோக்கியது , யானையின்மேல் எழுந்த வெகுளிக் காலத்து . கலித்து - பிளிறி . ` பிடிமேற் கைவைத்து ஓடும் ` என்றது , ` மதங் கொண்டு பெயரும் ` என்றவாறு . ` நிலத்தார் ` என அஃறிணையை உயர்திணைப் பன்மையாகிய உயர்சொல்லால் அருளியது , இழித்தற் குறிப்பினால் ; இழித்தல் , வினைத்தொடக்குடை யாரையே சுமப்ப தாதல் பற்றி . ` அவர் ` பகுதிப்பொருள் விகுதி . ` தம் ` சாரியை . பொறை - சுமை . ஓம்புதல் , நிலை நிறுத்த முயலுதல் . அலுத்தது , நிலத்துக்குப் பொறையாய்த் தோன்றி நில்லா உயிரை ஓம்பி .

நீரில் மூழ்கிப் பின் நறிய சிறந்த மலர்களைப் பறித்து உன் திருவடிகளிலே இட்டு , உன்னைத் துதித்து வாழ்த்தித் துன்பங்களைப் போக்கிய அடியேனை , இவ்வுலகில் ஊழ்வினை வந்து யாது செய்ய இயலும் ? தேவர்களிடத்து உறவு பூண்டு அவர்கள் வேண்டியதனால் கடல் நஞ்சினை உண்டு அவர்களைப் பாதுகாத்த அறவோனாகிய ஆவடுதுறை அமரர் ஏறே ! அடியேனை அஞ்சேல் என்பாயாக .

` நீரின் மூழ்கி நறுமா மலர்கொய்து ` என மாறிக் கூட்டுக . ஏத்தி - புகழ்ந்து . துறவாத - நீக்கலாகாத . ` துன்பம் ` என்றது , துன்பங்கள் எல்லாவற்றிற்கும் அடியாய பேதைமையை . இதனை , ` பிறப்பென்னும் பேதைமை ` ( குறள் - 358) என்றருளினார் , திருவள்ளுவ நாயனார் . சிவாகமங்களுள் ; ` ஆணவம் ` எனப்படுவது இதுவே . இதுவே துன்பத்திற்கெல்லாம் முதலாய் எல்லா உயிர்களும் எஞ்சாது , பற்றியது தெரியாமற் பற்றி , நீக்குதற்கரிதாய் நின்று வருத்துதலின் , ` பொல்லாத ஆணவம் ` ( சிவஞான சித்தி . சூ . 2-79) என்றருளினார் , அருணந்திதேவ நாயனார் . இதனை நீக்கிக் கொண்டோர்க்கு . பிராரத்த கன்மமும் உயிரைத் தாக்காது உடலோடே பற்றி யொழிந்திடுமாகலின் , ` சூழுலகில் ஊழ்வினை வந்து உற்றால் என்னே ` என்றருளிச் செய்தார் . ` வானந்துளங்கிலென் மண்கம்ப மாகிலென் ` ( தி .4. ப .112. பா .8.). என்றற் றொடக்கத்தனவாக சுவாமிகளும் , ` எங்கெழிலென் ஞாயிறெமக்கு ` ( தி .8 திருவாசகம் , திருவெம்பாவை - 19) என ஆளுடைய அடிகளும் அருளிச்செய்தன , இந்நிலைபற்றியே என்க . இங்ஙனம் அருளிச் செய்தவர் , ` அஞ்சேல் என்னாய் ` என வேண்டியது , ` இந்நிலை சலிக்குங்கொலோ ` என் றெழுந்த அச்சம்பற்றி யென்க . இதனை , ` பெறாஅமை யஞ்சும் பெறிற்பிரி வஞ்சும் - அறாஅ இடும்பைத்தென் நெஞ்சு ` ( குறள் - 1295) என்றருளிய அப்பொருளின் வைத்து அறிந்துகொள்க . ` நறுமா மலர் கொய்து ` முதலியன , துறவாத துன்பம் துறத்தற்கு வாயிலை உடம்பொடு புணர்த்தலாக அருளியவாறு . அறவன் - அறம் உடையவன் ; ` தெருளாதான் மெய்ப்பொருள் கண்டற்றால் தேரின் - அருளாதான் செய்யும் அறம் ` ( குறள் - 249) என்பதனால் , அருளுடையவனே அறமுடையவன்ஆவனாகலானும் , பிறர் உய்தற் பொருட்டுத் தான் நஞ்சுண்டவன்போலப் பேரருளுடையார் பிறர் ஒருவரும் ஓரிடத்தும் இன்மையானும் , சிவபிரானை , ` அறவா ` என , வாயார அழைத்தருளினார் . ` அன்ன அறமுடையை ஆதலின் , அடியேனை அஞ்சேல் என்னாய் ` என்பது குறிப்பு .

அரசனாகிய நாராயணனுடைய முழு எலும்புக் கூட்டைத் தோள் மேல் தரித்துப் பிரமன் மண்டையோட்டைக் கையில் ஏந்தி யானைத் தோலைப் போர்த்துக் கங்காள வேடம் தரித்தவராய் , எங்கும் உலவுபவரே ! அடியேன் உமக்கு என்ன உரிமை உடையேன் ? வினையாகிய கேட்டினை உடைய எமக்கு எல்லா நல்வினையும் தீவினையும் ஆகிய ஆவடுதுறைத் தேவர் தலைவனே ! அடியேனை அஞ்சேல் என்பாயாக .

` கோனாகிய நாரணன் ` என்க . அங்கம் - எலும்புக் கூடு . ` அங்கம் தோள்மேற்கோடல் ` முதலியவற்றை எடுத்தோதியது , எல்லாவற்றையும் இறுதி செய்ய வல்லீராகலின் , என் வினையையும் இறுதிசெய்வீர் என்றற்கு . ` நான் ஆர் ` என்பதில் உள்ள ` ஆர் ` என்பது , ` என்ன உரிமையுடையேன் ` என்னும் பொருளதாகிய ` யார் ` என்னும் வினா வினைக் குறிப்பின் மரூஉ . வினைக்கேடன் - வினையாகிய கேட்டினை உடையவன் . ` கேடு ` என்பது , அதன் காரணத்தை உணர்த்திய காரியவாகு பெயர் . ` ஓர்வினைக் கேடனாகிய நான் உமக்கு ஆர் ` எனக் கூட்டி , ` ஆயினும் , முன்னே , நல்வினையும் தீவினையும் ஆகிய எல்லா நெறிகளும் நீயே ஆனாய் ஆகலின் , அடியேனை அஞ்சேல் என்னாய் ` என முடிக்க . வினைகாரணமாக உமக்கு நான் அயலவனாயினும் , வினையை அதனோடு ஒற்றித்து நின்று நடத்துவோன் நீயேயாகலின் , வினையை நீக்கி என்னை அஞ்சேல் என்னலாமன்றோ ? ` என்றபடி . வினையை நடத்துவோனும் இறைவனே என்பது உணரவல்லார்க்கு , வினை , பந்தமாகாமையான் இவ்வாறு அருளிச்செய்தார் . ` வேடராய் ` முதலியன , ஒருமை பன்மை மயக்கம் .

அகவிக்கொண்டு மயில்கள் ஆடும் ஆவடுதுறைத் தேவர் தலைவனே ! மானை உரித்து அதன் தோலை ஆடையாக உடையவனே ! பார்வதியின் தலைவனே ! தேவர் தலைவனே ! மூங்கிற் கோல் சுட்டும் ஆழத்தையும் கடந்த ஆழத்தை உடைய கடலின் நஞ்சினை உண்ட நீலகண்டனே ! கயிலாய மலையில் உறைபவனே ! உன் அடியவர் பிழைகளைப் பொறுப்பதும் உன் கடமை அன்றோ ? உன்பால் பேரருள் உண்டு அன்றோ ?.

` உழை உரித்து அம் மானுரி தோலை ஆடையாக உடையவனே ` என்க . கழை , இறுத்த - மூங்கில்களை ஒடித்த ; என்றது . மலையினின்றும் வருகின்ற யாறுகள் கலத்தல்பற்றி . ` அகழ்வாரைத் தாங்கும் நிலம்போல , தம்மை இகழ்வார்ப் பொறுத்தல் ` ( குறள் - 151) தலையாயினார்க்கு இயல்பாகலின் , ` உன்னை , பிழை பொறுப்பாய் என்று அறிந்தோர் சொல்வது , நினக்குப்புகழாகாது , பெரியோயாகிய நினக்கு அது கடனாகலின் ` என்றருளினார் . ` அடியேனை அஞ்சேலென்னாய் ` என்பது இத்திருப்பாடற்கண்ணும் வந்து இயையுமாகலின் , ` உன்பாலது அத்தகைய பேரருளன்றே ; அதனால் அடியேனை அஞ்சே லென்னாய் ` என முடிக்க . ` பிழைத் தவை பொறுக்கையெல்லாம் பெரியவர் கடமை ` ( தி .8 திருவாசகம் . திருச்சதகம் - 66.) என்றருளியது காண்க . அழை - அகவுதலை . உறுத்து - ( பலர் செவியினும் ) உறுவித்து . ஆலும் - ஆடுகின்ற . ` இமையோர் ஏறே ` என முன்னர் வந்தமையின் , இங்கு இறுதிக்கண் உள்ள ` அமரர் ஏறே ` என்பது , வாளா பெயராய்நின்றது .

ஆவடுதுறைத் தேவர் தலைவனே ! இறந்தவ ருடைய தலையோட்டைக் கையில் ஏந்தித் தேவர் உலகில் பிச்சை ஏற்பானே ! உன்பால் அன்பால் கலந்தவர்களுடைய உள்ளத்தைக் கவரும் அன்புடையாய் ! கையில் தீ கொழுந்துவிட்டு எரியுமாறு வைத் திருப்பவனே ! தலைவனே ! உண்மையாகத் தூய்மைஅற்ற இவ்வுடலில் ஏற்பட்ட மயக்கங்களில் விழுந்து அழுந்தி ஒவ்வொருநாளும் வருந்தும் அடியேனை அஞ்சேல் என்று அருள்செய்வாயாக .

உலந்தார் - இறந்தார் . காதலான் - அருளாளன் . ` மேவினார் பிரிய மாட்டா விமலனார் ` ( தி .12 கண்ணப்பர் புரா . 174) என்றதுங் காண்க . மலம் தாங்கு உயிர்ப் பிறவி மாயக் காயம் - இயல்பாகவே மலத்தினை உடைய உயிரினது பிறவியாகிய நிலையாமையுடைய உடம்பு ; இதனால் , ` நெல்லிற் குமியும் நிகழ்செம்பி னிற்களிம்பும் சொல்லிற் புதிதன்று தொன்மையே - வல்லி மலகன்மம் அன்றுளவாம் ` ( சிவஞானபோதம் சூ .2 அதி . 2.) என்றதற்கு உரையளவை பெறப்பட்டது . அலந்தேன் - துன்பமுற்றேன் .

ஆவடுதுறைத் தேவர் தலைவனே ! பல் நிறைந்த வெள்ளிய மண்டையோட்டைக் கையில் ஏந்திக் காளையை இவர்ந்து ஊர் ஊராகப் பிச்சை எடுப்பவனே ! பார்வதியும் நீயும் சுடுகாட்டில் கூத்தாடுதலை விரும்புகிறீர் . நீங்கள் இருவீரும் என்னை ஆட் கொள்ளக் கருதவில்லையென்றால் மக்களெல்லாரும் அடியேனை இகழ்ந்து கூறுவர் . அறிவற்ற பரு உடல்களை உடைய சமணர் புத்தர் ஆகிய பயனற்றவர் தொடர்பை நீக்கிவிட்ட அடியேனை அஞ்சேல் என்பாயாக .

` ஊரூரனாய் ` என எச்சமாக்குக . ` எல்லாம் ` என்பது , உம்மையெண்ணின் தொகைப் பொருட்டாய் நின்றது , இதன் பின் வருவனவற்றிற்கு , ` நீவிர் இருவீரும் என்னை ஆளக்கருதீராகில் , ஒன்றுக்கும் அல்லாதாரது கூற்றிலேபட்டு நல்லாரை இகழ்ந்தமை பற்றி எல்லாரும் என்னை இகழ்வர் ; ஆதலின் , அஞ்சே லென்னாய் ` என உரைக்க . ` கருதீர் ` என்பது வேறு முடிபாகலின் , பால்வழுவின்று ; ` நீரும் எல்லாம் ` என்பது பாடம் அன்று . இதனால் அப்பனையேயன்றி , அம்மையையும் சார்த்துவகையால் வேண்டுதல் பெறப்பட்டது . ` போலும் ` என்பது அசைநிலை . சமண் சமயமும் புத்த சமயத்தோடு ஒத்ததாகலின் , தம்மைச் சாக்கியர் திறத்து ஒழிந்ததாகவும் அருளிச் செய்தார் .

ஆவடுதுறைத் தேவர் பெருமானே ! துறந்தவர் செல்லும் தூய நெறியிலே வாழ்கின்றேன் அல்லேன் . உனக்கு இணையான மாலைகளைச் சூட்டும் தூய்மை உடையேன் அல்லேன் . உன் திருவருளைப் பற்றிப் பேசியும் அப்படிப் பேசாத நாள்களைப் பயனற்ற நாள்களாகக் கணக்கிட்டும் வாழ்கின்றேன் . செறிவாகப் பொருந்திய மதில்களை உடைய இலங்கை அரசனாகிய இராவணனைச் செறிவான கயிலை மலைக்கீழ் நசுக்கிப் பின் அவனுக்கு அருளிய உன் செயல்களை எல்லாம் அறிந்த அடியேனை அஞ்சேல் என்பாயாக .

துறந்தார் - உண்மைத் துறவிகள் ; அவர் , தம் செயலற்றுத் தலைவன்வழி நின்றவர் . அவரது தூநெறியாவது , ` யான் , எனது ` என்னும் மயக்க உணர்வாகிய குற்றம் நீங்கிய நெறி . ` சமணத் துறவிகள் அத்தன்மையரும் அவரது நெறி அத்தகையதும் ஆகாமையின் , துறந்தார்தம் தூநெறிக்கண் சென்றேனல்லேன் ` என்றருளிச்செய்தார் . துணைமாலை - பூக்களைப் பிணைத்துச் செய்யும் மாலை . ` தூயேனல்லேன் ` என்றது மேற்கூறிய குறையை நினைந்த நினைவினால் என்க . ` பிறந்தேன் ` என்றதனை , ` பேசின் ` என்றதன் பின்னர்க் கூட்டுக . ` இலங்கைக் கோமானை முன்னர் அடர்த்து , பின்னர் அருள்செய்கை யெல்லாம் ` என்க . ` அவற்றை அறிந்தேன் ` என்றது , ` என்னையும் அடர்த்தே யொழியாது அருளவும் வேண்டும் ` என வேண்டியவாறு . இதனால் , இராவணனுக்கு அருள் புரிந்த வரலாற்றினை சுவாமிகள் ஒவ்வொரு திருப்பதிகத்தின் இறுதிப் பாடலிலும் அருளிச்செய்து முடித்தலின் கருத்து நன்குணரப்படுதலின் . ` அறியா - அத்தன்மையனாய இராவணனுக் கருளுங்கருணைத்திற மானவதன் - மெய்த்தன்மையறிந்து துதிப்பதுவே மேல்கொண்டு வணங்கினர் ` என சுவாமிகள் வரலாற்றினும் , ` மண்ணுலகில் வாழ்வார்கள் பிழைத்தாலும் வந்தடையிற் கண்ணுதலான் பெருங்கருணை கைக்கொள்ளு மெனக்காட்ட எண்ணமிலா வல்லரக்கன் எடுத்துமுறிந் திசைபாட அண்ணலவற் கருள்புரிந்த ஆக்கப்பா டருள்செய்தார் .` ( தி .12) என ஆளுடைய பிள்ளையார் வரலாற்றினும் இனிது விளக்கி யருளினார் , சேக்கிழார் நாயனார் .