எதனையும் தாங்குதலை உடைய நிலமாகவும் நீராகவும் இருப்பவனே ! பூதப்படையை ஆளும் தூயவனே ! நல்வழியில் நிறுத்தப்படும் நெஞ்சில் இருப்பவனே ! என் உள்ளத்தில் நீங்காது இருப்பவனே ! மறைத்துச் சொல்லப்படும் பொருள்களை உடைய வேதத்தை விரித்து உரைத்தவனே ! தேவர்களால் வணங்கப் படுபவனே ! நீலகண்டனே ! கயிலை மலையானே ! உனக்கு வணக்கம் பல .

பொறை - பொறுத்தல் ; தாங்குதல் . நிறை - ( நல்வழியில் ) நிறுத்தப்படுதல் ; ` நிறையெனப் படுவது மறைபிறர் அறியாமை ` ( கலி - 133 அடி - 12) எனலுமாம் . இங்கு மறையாவது இறைவனது அருள் அநுபவம் ; பிறராவார் , அதனை உணர்ந்து போற்றமாட்டாதார் . மறை - மறைத்துச் சொல்லப்படும் பொருள்கள் ; மறைத்தல் , உணரமாட்டாதார்க்கு என்க ; இனி , ` மந்திரம் ` என்றும் ஆம் . கறை - நஞ்சு .

எல்லாவற்றிற்கும் முன் உள்ள காரணப்பொருளே ! மூப்படையாத உடலை உடைய முக்கண் பெருமானே ! அன்பர்களுக்கு ஆபரணமே ! கங்கைச் சடையனே ! எலும்பாகிய அணிகலன்கள் உடையவனே ! என் உள்ளத்தை நீங்காத தலைவனே ! கண்ணில் பரவியுள்ள ஒளியே ! கயிலை மலையானே ! உனக்கு வணக்கம் பல .

முன்பு - எல்லாவற்றிற்கு முன்னுள்ள பொருள் . முதல் - எல்லாப் பொருட்கும் அடிநிலை . மூவாத - மூப்படையாத ; என்றும் ஒரு பெற்றியாய் உள்ள . அன்பாகி - அன்பர்களாய் . அணியாய் - அணிமையில் உள்ளவனே ; என்றது ,` அவர்கள் வேண்டுமிடத்து வெளிநிற்பவனே ` என்றவாறு . ` எங்கும் ( உடம்பெங்கும் ) என்பாக ` என்க . கண் பாவி நின்ற - கண்ணிற் பரவியுள்ள . கண் , தீயின் கூறே ஆகலின் , ` கண் பாவி நின்ற கனலே ` என்றருளிச்செய்தார் . எனவே , ` கண் என்னும் பொறியாய் நிற்பவனே ` என்றதாம் ; இது , கனல் உருவமாய் நிற்பதனை நயந்தோன்ற அருளிச் செய்தவாறு .

மாலை மதியமே ! என் சிந்தையில் நிலைபெற்று இருப்பவனே ! இனித்தோன்றும் என் வினைகளைப் போக்குபவனே ! வானில் உலவும் பிறை முடியனே ! ஆலையில் பிழியப்படும் கருப்பஞ் சாற்றின் தெளிவே ! அடியார் அமுதமே ! காலையில் தோன்றும் இளஞாயிறே ! கயிலை மலையானே ! உனக்கு வணக்கம் பல .

` மாலை எழுந்த மதி , காலை முளைத்த கதிர் ` என அவற்றது இயல்புகளை விதந்தோதியருளியது , உயிர்கட்கு அவை பயன்பட வைத்த அருட்டிறத்தினை நினைந்து . ` அறுப்பாய் ` என எதிர்காலத்தால் அருளிச் செய்தமையின் , ` மேலை வினைகள் ` எனப்பட்டன , இனித் தோன்றும் வினைகளேயாயின ; இவற்றை ` ஆகாமியம் ` என்ப . மேல் ஆடு - ( கங்கைபோலக் கரந்து நில்லாது ) மேல் நின்று விளங்கும் . ஆலைக் கரும்பு - ஆலையில் இடப்பட்ட கரும்பு . அன்பினால் ஆரப்படும் இன்பம் ஆதலை , ` அடியார்கட்கு ஆரமுதம் ஆனாய் ` ( தி .12 பெரிய . புரா . தடுத் . 196.) என்றருளிச் செய்தார் . ` ஆரமுதம் ` என்பது , ` அரிய அமுதம் ` என்றாதலேயன்றி , ` ஆரப் படும் ( நிறைய உண்ணப் படும் ) அமுதம் ` என்றும் ஆம் .

உடலில் நுகரப்படும் வினைகளை அறுப்பவனே ! எரியை ஏந்தி ஆடும் பிரானே ! பிறையை அணிந்த சடையனே ! பல பூதங்களோடு கூத்தாடும் பெருமானே ! விளக்குப் போல ஒளிவிடுகின்ற சோதியே ! என் உள்ளத்தில் தோன்றியிருப்பவனே ! கடலில் ஆழ்ந்திருக்கும் முத்துப் போன்றவனே ! கயிலை மலையானே ! உனக்கு வணக்கம் பல .

` உடலின் வினைகள் ` என்பது , ` முருகனது குறிஞ்சி ` என்பது போன்றது . ` உடம்பிற்கு உரிய வினைகள் ` என்பது பொருள் . இதனை , ` பிராரத்தம் ` என்ப ; அவற்றை அறுத்தலாவது , அவை உயிரைத் தாக்கி விருப்பு வெறுப்புக்களைத் தோற்றுவியாது , உடலூழாய்க் கழியும்படி , தான் முன்னின்றருளுதலும் , அவை தம்மையும் மெலியவாய் வந்து பொருந்தச் செய்தலும் , வேண்டு மிடத்து , அவற்றை அடியோடு ஆற்றல் கெடச் செய்தலுமாம் . அவற்றது ஆற்றலைக் கெடுத்தருளினமையை , சுவாமிகளுக்கு அமணர் தந்த நஞ்சு யாதும் செய்யா தொழிந்தமை முதலியவற்றின் அறிக . எரி வீசும் - எரியைப் போல ஒளிவிடுகின்ற . ` வீசும் `, வீசுதற்கு இடமாய் உள்ள ; ` ஏந்தியுள்ள ` என்றுமாம் . படரும் - விரிந்த . பல்கணம் . பூத கணங்களே யன்றி , பதினெண்கணங்களும் என்க . கணக் கூத்து , கணங் களின் இடையிற் செய்யப்படும் கூத்து . கூத்தப்பிரான் - நடராசன் . சுடரின் - விளக்குப் போல . ` அவ்வாறு ( விளக்குப் போலத் ) தோன்றி ` என எடுத்துக்கொண்டுரைக்க . இறைவன் உள்ளமாகிய வெளியில் சுடர்போலத் தோன்றுதலை உணர்ந்து வழிபடும் முறையை . ` தகர வித்தை ` என உபநிடதம் கூறுதலை மேலே ( ப .16. பா .17) குறித்தாம் . கடலில் ஒளி ஆய - கடலினுள் ஒளிதலை ( மறைந்திருத்தலை ) உடைய ; என்றது , ` ஆழ்ந்தும் அகன்றும் நுணுகியுணரும் பேரறிவாளர்க்கே கிடைப்பவன் ` என்றபடி .

நீலகண்டனே ! திருமாலுக்குச் சக்கரம் ஈந்தவனே ! ஐயம் திரிபுகள் உள்ள உள்ளங்களில் புகாதவனே ! என் உள்ளத்தே நீங்காது இருப்பவனே ! உடல் முழுதும் வெள்ளிய நீறு பூசியவனே ! சான்றோர்கள் போற்றும் ஞானதீபமே ! கையில் அனலை ஏந்திக் கூத்து நிகழ்த்துபவனே ! கயிலை மலையானே ! உனக்கு வணக்கம் பல .

மை - கருநிறம் . பொய் , ஐய விபரீதங்கள் . பால் வெண்ணீறு - பால்போலும் வெள்ளிய திருநீறு . மிக்கார் - உயர்ந்தோர் . ` விளக்கு ` என்றது , பொருள் சேர்ந்த புகழுடைமை பற்றி . கைசேர் அனல் ஏந்தி ஆடீ - கையின் கண் பொருந்தியுள்ள நெருப்பினை விடாது ஏந்தி நின்றே ஆடுகின்றவனே .

கங்கைச் சடையனே ! அடியார்களுக்கு ஆரமுதே ! நீறு பூசிய மேனியனே ! நீங்காது என் உள்ளத்து இருப்பவனே ! கையில் கூரிய மழுப்படையை ஏந்தியவனே ! ஏழு கிழமைகளாகவும் உள்ளவனே ! நீலகண்டனே ! கயிலை மலையானே ! உனக்கு வணக்கம் பல .

முடி - சடைமுடி . ` கூரேறு , காரேறு ` என்பன , எதுகை நோக்கித் திரிந்தன . ` கூறேறு ` என்பதற்கு , ` கூறு செய்தல் பொருந்திய ` என்றுரைத்தலுமாம் . ` கூரேறு `; ` காரேறு ` என்றே பாடம் ஓதுவாரும் உளர் . கொள்ளும் கிழமை - கணிநூல் வழியாற் கொள்ளப்படும் கிழமைகள் . ` ஏழும் ` என்னும் உம்மை தொகுத்தலாயிற்று . ` கிழமை ஏழானாய் ` என்றதனால் , கோளும் நாளும் அடியாரை வந்து நலியாமை பெறப்பட்டது , காறேறு கண்ட - கருமை பொருந்துதல் காணப்பட்ட . ` கண்ட மிடறு ` ஒரு பொருட் பன்மொழி என்றலுமாம் .

ஏழுலகம் கடந்தவனே ! ஆதிப்பழம் பொருளே ! பழையவினைகளை நீக்குபவனே ! மன்னவரும் விண்ணவரும் போற்றும் மூர்த்தியே ! அடியார்கள் போற்றும் திருத்தலங்களில் உறைபவனே ! வழிபாட்டினை நோக்கி அடியவர்களை ஆளும் ஒளியே ! நீலகண்டனே ! கயிலை மலையானே ! உனக்கு வணக்கம் பல .

` அன்றே ` என்னும் பிரிநிலை ஏகாரம் தொக்கது ; அன்றே - அநாதியே . ` ஆதிபுராணன் ` என்பதற்கு முன்னைத் திருப்பதிகத்துள் உரைக்கப்பட்டது . பண்டை வினைகள் - பல பிறவிகளிற் செய்த வினைகள் ; இவற்றை , ` சஞ்சிதம் ` என்ப . ` பாரோர் ` என்ற வாறே , ` விண்ணோர் ` என்க . பரவும் இடம் - திருக்கோயிலுள்ளிருக்கும் திருமேனி ; அவைகளை , ` கும்ப விம்ப தம்பம் முதலாயின ` என்பர் . கும்பம் - குடம் ( கலசம் ). விம்பம் - விக்கிரகம் . தம்பம் - இலிங்கம் . முதலாயின , வேள்வித் தீ திருமுறை முதலியன . ` இவ்வாதாரங்களில் வைத்து வழிபடும் அடியவர்கட்கு , அவரது அன்பு நோக்கி அவ்விடங்களில் தோன்றி நிற்பவன் ` என்றவாறு . ` தொண்டர் பரவும் மிடற்றாய் ` என்பது பாடம் அன்று என்பதனை , பின்வருகின்ற , ` தொழில் நோக்கி ஆளும் சுடர் ` என்றதனாலும் அறிந்து கொள்க . ` தொழில் ` என்றது , வழிபாட்டினை ; சைவாகமங்களும் இதனை , ` கிரியை ` எனக் கூறும் . இனி , ` தொழில் ` என்றது அதன் அளவினையே . ` அதன் அளவு , பொருளும் காலமும் முதலிய புறமாயவை பற்றி ` ஆகாது , அன்பாகிய அகமாயது பற்றியே ஆம் ` என்பது , ` பொக்கம் மிக்கவர் பூவும் நீருங் கண்டு - நக்கு நிற்பர் அவர்தம்மை நாணியே ` ( தி .5 ப .90 பா .9) என்றற் றொடக்கத்துத் திருமொழிகளான் இனிது விளங்கிக் கிடந்தது . ` கண்டம் கறுக்கவும் வல்லாய் ` என்றது , ` நஞ்சினை உண்ணவும் , அதனைக் கண்டத்திற்றானே நிறுத்தவும் வல்லவனே ` என்றபடி .

பெருகி அலைவீசும் ஆறுபோல்பவனே ! நீங்காத நோய்களை நீக்குபவனே ! உருகிநினைப்பவர்களின் உள்ளத்தில் உள்ளவனே ! குறைபாடுகளை நீக்கும் பெருமானே ! அரிதில் கிட்டப் பெற்று ஒளிவீசும் பொன் போன்றவனே ! ஒருவராலும் குறை கூறப் படாதவனே ! கார்மேகமாகிப் பொழியும் மழையானவனே ! கயிலை மலையானே ! உனக்கு வணக்கம் பல .

ஆறே - ஆறுபோன்றவனே ; இஃது இறைவனது வரம்பிலின்பத்தினை வியந்தருளிச் செய்தவாறு . ` ஏரி நிறைந்தனைய செல்வன் கண்டாய் ` என , திருமறைக்காட்டுத் திருப்பதிகத்திலும் ( ப .23 பா .5) அருளிச் செய்தார் . ` பேராநோய் பேரவிடுப்பாய் ` என்பதற்கு , ` தீராநோய் தீர்த்தருள வல்லான் ` ( ப .54 பா .8) என்பதற்கு உரைத்தது உரைக்க . ஊனம் - குறை ; அது , பாசங்களின் வழிப்பட்டு , அவை அலைத்தவாறே அலைப்புண்டல் . இதனை , ` ஐம்புல வேடரின் அயர்ந் தனை வளர்ந்து ` என்றருளிச் செய்தார் மெய்கண்ட தேவநாயனார் . ( சிவஞானபோ - சூ .8) அருகி - அரிதிற் கிடைக்கப்பட்டு . ` யாரும் இகழப்படாதாய் ` என்றது , ` உண்மை உணர்ந்தோர் யாரும் ` என்னும் கருத்துப்பற்றி யாதலின் , ` புத்தர் சமணர் முதலாயினோரால் இகழப் படுபவனன்றோ ` என்னும் தடை நிகழாமை யுணர்க . இங்ஙனமாகவே , ` உண்மையாவது நின்னையன்றி இல்லை ` என்றவாறாம் . கருகுதற்கு , ` மேகம் ` என்னும் வினைமுதல் வருவிக்க . பொழிந்து - பொழியப் பட்டு ; ` பொழிய ` எனத் திரிப்பினுமாம் .

செந்தாமரை மலர்மேல் உள்ள பிரமனும் திருமாலும் தேடியும் காணமுடியாதவாறு நின்றவனே ! விடத்தை உண்ட தவறாத அருள் வடிவே ! என்னையும் ஒரு பொருளாக ஆண்டு கொண்டவனே ! பஞ்சகவ்விய நீராட்டை விரும்புபவனே ! சான்றோர்கள் புகழும் நற்குணனே ! துதிக்கையை உடைய யானைத் தோலை உரித்தவனே ! கயிலை மலையானே ! உனக்கு வணக்கம் பல .

செய்ய - செந்நிறத்ததாகிய . கண்ணன் - கரியவன் ; திருமால் . முதற்கண் நின்ற , ` போற்றி ` என்பதனை , இரண்டாவதுடன் கூட்டி அடுக்காக்கி யுரைக்க . அயனும் மாலும் தேடியது அகங்கரித்தன்றிப் போற்றியன்று ஆதலின் , ` போற்றித் தேடி ` என்பது பாட மன்மை அறிக . ` பொய்யாப் பொறை ` என இயையும் , பொறை - அருள் . ` பொருளாக ` என்புழி . ` நினைந்து ` என்பது வருவிக்க , ` என்னையும் ` என்னும் இழிவு சிறப்பு உம்மை தொகுத்தலாயிற்று . ` என்னையும் ஒரு பொருளாக நினைந்து ஆட்கொண்டாய் ` என வுரைக்க . ` மெய்யாக உகந்தாய் ` என்றது , ` பிறிது காரணம் இன்றி அவற்றது தூய்மை கருதியே விரும்பினாய் ` என்றதாம் . குணம் - அருட் குணம் ; அவை தன்வயத்தனாதல் முதலிய எட்டுமாம் . கை - தும்பிக்கை .

மேல் உலகில் தங்கும் வாய்ப்பளிக்கப்பட்ட தேவர்கள் தலைவனே ! வானில் உலவிய மூன்று மதில்களையும் அம்பு எய்து அழித்தவனே ! இராவணன் கயிலையைப் பெயர்க்க அவனை வாயால் அலற வைத்துப் பின் அவனை , உன்னை வழிபடும் பண்பினன் ஆக்கியவனே ! அழகில் குறைவில்லாத மன்மதனை ஒருகாலத்தில் சாம்பலாகும்படி கோபித்தவனே ! ஒருகாலத்தில் கூற்றுவனையும் வெகுண்டவனே ! கயிலை மலையானே ! உனக்கு வணக்கம் பல .

மேல் வைத்த - மேலிடத்து வைக்கப்பட்ட . மேல் ஆடு - வானத்தில் திரிகின்ற , சீலத்தான் - நின்னை வழிபடுபவன் ; இக் குறிப்புவினைப்பெயர் எதிர்காலம்பற்றியது . ` மன்னன் ` என்பதன் பின்னுள்ள ` போற்றி ` என்பதனை அடுத்த தொடரிற் கூட்டுக . ஈண்டும் , ` போற்றிச் சிலையெடுக்க ` என்பது பாடம் அன்று . சிலை - மலை . கோலம் - அழகு . அதிற் குறைவில்லாதவன் , ( நிரம்ப உடையவன் ) மன்மதன் . கொடிது ஆக - வன்கண்மை தோன்ற ; என்றது , அறியாதார் ` வன்கண்மையாகக் கருத ` என்றவாறு . ` காலதனால் ` என்பது , ` காலத்தால் ` என மருவிற்று . ` அது ` பகுதிப் பொருள் விகுதி . ` காலனையும் ` என்னும் உம்மை ஒருவராலும் காயப்படாமை உணர்த்தி நின்ற சிறப்பும்மை . ` கூற்றங் குதித்தலுங் கைகூடும் ` ( குறள் - 269) என்றார் , திருவள்ளுவநாயனாரும் .