உலகை அழிப்பவனாய் , கூற்றுவனை அழித்த தலைவனாய் , உலக காரணனாய் , உலகில் நீரும் காற்றும் கனலும் ஒலிக்கின்ற மேகமும் அதன் மின்னலுமாகி , பவளச் செம்மேனியில் வெண்ணீறு அணிந்து , பிறைதவழும் சென்னியனாய் , கங்கை வெள்ளத்தை நிமிர்ந்த சடைமேல் ஏற்றவனாய் , அழகு நிறைந்த சோலைகள் சூழ்ந்த கச்சி ஏகம்பத்திலுள்ள பெருமான் என் எண்ணத்தின்கண் ஆயினான் .

சிவபிரானை , ` கூற்றுவன் ` என்றல் , அழித்தல் தொழிலை உடைமை பற்றி . குமைத்த - அழித்த . குவலயம் - பூமி . கலிக்கும் - ஒலிக்கின்ற ; இடிக்கின்ற : இதற்கு , ` மேகம் ` என்னும் வினைமுதல் வருவிக்க . ` கலிக்கும் ` என்னும் பெயரெச்சம் , ` மின் ` என்னும் கருவிப்பெயர் கொண்டது ; மின்னலும் இடியும் புலப்பாட்டு வகையால் முறையே காரண காரியங்களாகக் கூறப்படும் . கனம் - பெருமை . ` மேனியில் கலந்த ` என்க . ஊர்தல் - தவழ்தல் . ` நிறைய ` என்பதன் ஈற்று அகரம் தொகுத்தலாயிற்று . ஆர்ந்த - பொருந்திய ; ` நிலவுலகில் வந்த ` என்றபடி நிமிர்சடை - நீண்டசடை , ` எழில் ஆரும் பொழில் ஆர் கச்சி ` என்றது . கோ நகராய சிறப்புப்பற்றி ; இனி , ` எழிலாரும் பொழிலார் ஏகம்பம் ` என ஏகம்பத்திற்கு அடையாக்கலுமாம் ; ` அம்மை இங்கு வழிபடுதற் பொருட்டு திருநந்தனவனம் ஒன்றை ஆக்கினார் ` எனவும் ` ` அஃது , ` அம்பிகாவனம் ` என்னும் பெயருடையது எனவும் இத் தலபுராணங் கூறுதலும் , இதனை அடுத்துள்ள ` அம்பி . என்பதோர் ஊரே அத்திருநந்தனவனமாக இஞ்ஞான்று சொல்லப்பட்டு வருதலும் , ` ஏரி யிரண்டும் சிறகா ` ( தண்டி ) என்னும் வெண்பாவினுள் , ` காருடைய பீலி கடிகாவா ` எனக் காணப்படுதலும் இங்கு நினைத்தற்கு உரியன ; ` கடிகாவா ` என்பதற்கு வேறு பொருள் கூறுவாரும் உளர் . கச்சியில் உள்ள எண்ணிறந்த தலங்களுள் , ஏகம்பம் முதல் தலம் என்க . ` அவன் என் எண்ணத்தான் ` என்றருளியது . சுவாமிகளுக்கு அப்பெருமானிடத்துள்ள அழுந்திய ஆர்வத்தைப் புலப்படுத்தும் . இவ்வாறே , அவனை , ` என் மனத்தே வைத்தேனே ` ( தி .4. ப .7.) என ஒரு திருப்பதிகத்தை முன் அருளிச்செய்தார் . சேக்கிழாரும் , ` திருவே கம்பர் தமை - நேர்ந்த மனத்தில் உறவைத்து நீடு பதிகம் பாடுவார் ` ( தி .12 தி . நா . பு . 323) என சுவாமிகள் புராணத்துட் கூறினார் .

பல உயிர்களாகி எங்கும் பரந்தவனாய் , தன்னை வழிபட்டு எழுபவருடைய பாவங்களையும் வினைகளையும் போக்கியவனாய் , தூய பூக்களாலாகிய முடிமாலையை உடையவனாய் , உலகைப்படைத்துக் காத்து அழிக்கும் பொருளாய் அமைந்த அமுதமாய் , உலகங்களின் பாரத்தைப் போக்குபவனாய் , மலர்களைத் திருவடிகளில் சேர்த்து , விருப்புற்று நினைத்து வழிபடுபவர்களுடைய உள்ளத்தை விடுத்து நீங்காது இருப்பவனாய் , உள்ள எழில் ஆரும் பொழில் ஆர் கச்சி ஏகம்பன் என் எண்ணத்தான் .

` எங்கும் பரந்தவன் ` என இயைக்க . எங்கும் - எல்லாப் புவனங்களிலும் . பரந்தவன் - பரவியவன் . பணிந்தெழுதல் வணங்கும் உணர்வோடே துயிலுணர்தல் ; ` தம்மையே சிந்தியா எழுவார்வினை தீர்ப்பர் ` ( தி .3. ப .54. பா .3.) எனவும் , ` எந்தையார் திருநாமம் நமச்சிவாய - என்றெழுவார்க்கு இருவிசும்பில் இருக்கலாமே ` ( தி .6. ப .93. பா .10.) எனவும் ` தொழுதெழுவார் - வினைவளம் நீறெழ நீறணி யம்பலவன் ` ( தி .8 திருக்கோவை - 118.) எனவும் அருளியன காண்க . பாவத்தை மட்டிலே நீக்க வேண்டுவார்க்கு அதனையும் , இருவினைகளையும் நீக்கவேண்டுவார்க்கு அவைகளையும் நீக்கியருளுவான் என்பார் , ` பாவமும் வினையும் போகத் துரந்தவன் ` என்றருளினார் . துரத்தல் - ஓட்டுதல் . ` மலர் ` என்பது சொல்லுவாரது குறிப்பால் , கொன்றை மலராம் . ` தோற்றம் நிலை இறுதி ` என்றது . உலகம்படும் முத்தொழிலை . அத்தொடர் உம்மைத் தொகையாய் நின்று , ` அவற்றைச் செய்யும் பொருள் ` என , இரண்டாம் வேற்றுமைப் பொருள்மேல் , ` பொருள் ` என்னும் சொல்லோடு தொக்கது . ` நிற்றல் ` என்பது உண்மையையுணர்த்தல்போல , ` வருதல் ` என்பதும் ஒரோவழி உண்மையை உணர்த்தும் ; அதனால் ` வந்த ` என்றது , ` நின்ற ` என்றவாறாம் . மூலமலமாய நோய்க்குத் தோற்றம் முதலிய மூன்றும் மருந்தாகலானும் , ` உற்றவன் தீர்ப்பான் மருந்துழைச் செல்வான் என்றப்பால்நாற் கூற்றே மருந்து ` ( குறள் - 950.) என , நோயைத் தீர்ப்பவனும் , ` மருந்து ` எனப்படுதலானும் , ` தோற்றம் நிலையிறுதிப் பொருளாய் வந்த மருந்தவன்காண் ` என்றருளினார் . ` மருந்தவன் ` என்பதில் அகரம் சாரியை . ` நிலவுலகம் ` என்னும் பொருளதாகிய ` வையகம் ` என்பது , இங்கு , ` உலகம் ` எனப் பொதுப் பொருள் குறித்து நின்றது . பொறை - சுமை . ` அதனைத் தீர்ப்பான் ` என்றது . ` உயிர்களது பிறவியை நீக்கியருளுவான் ` என்றவாறு ; ` வையகங்கள் ` என்புழியும் இரண்டனுருபு விரிக்க . ` நினைந்தெழுவார் ` என்பதற்கும் , மேல் , ` பணிந்தெழுவார் ` என்பதற்கு உரைத்தவாறு உரைக்க .

திருநீறு அணிந்தவனாய் , நீரும் தீயும் ஆனவனாய் , கனமான மழுப்படை உடுக்கை அக்கினி இவற்றைக் கைகளில் ஏந்தியவனாய்த் தனக்குப் பிறப்பும் இறப்பும் இல்லாதவனாய் , ஒப்பற்றவனாய் , தன்னைத் துணையாகக் கொண்டு தொழும் அடியவர்களுடைய உள்ளத்தைப் பாதுகாப்பவனாய் , புகழ்கள் படைத்தவனாய் , விரிந்த சடைமீது புள்ளிகளை உடைய பாம்பினையும் கங்கையையும் ஏற்றவனாய் , உள்ள எழில் ஆரும் பொழில் ஆர் கச்சி ஏகம்பன் என் எண்ணத்தான் .

நிறை மழு - வெம்மை நிறைந்த மழு . தமருகம் - துடி ( உடுக்கை ). தோற்றவன் - தோன்றுதலுடையவன் ; தோற்று , முதனிலை திரிந்த தொழிற்பெயர் ; அகரம் சாரியை . ` தோற்றக் கேடு ` உம்மைத் தொகை ; ` தோன்றுதலும் அழிதலும் ` என்பது பொருள் . துணை இலி - ஒப்பு இல்லாதவன் ; ` தனக்குவமை இல்லா தான் ` ( குறள் - 7.) என்றார் திருவள்ளுவ நாயனாரும் . ` அவனே துணை என்று ` என்க . ` உள்ளம் ` என்புழி , இரண்டனுருபு விரிக்க . போற்றவன் - காத்தல் உடையவன் ; என்றது , நீங்காதிருப்பவன் ` என்றவாறு . ` புகழ்கள் ` என்றது , ` எல்லாப் புகழ்களையும் ` என்றபடி . ` படைத்தான் ` என்பதில் , ` படைத்தல் ` என்பது , ` படைப்புப் பல படைத்துப் பலரோடுண்ணும் - உடைப் பெருஞ் செல்வர் ` ( புறம் - 188.) என்புழிப்போல ` உடையனாதல் ` என்னும் பொருளது . ` கங்கைப் புனலும் ` என மாற்றியுரைக்க . ` பொறியரவம் விரிசடைமேற் புனலங் கங்கை ` எனப்பாடம் ஓதுதல் சிறக்கும் .

உலகிற்குத் தாயாய் , தன்னொப்பார் இல்லாத தத்துவனாய் ; பார்வதி பாகனாய் , அடியவர்கள் வாக்கில் இருப்பவனாய் , இனி வரக்கூடிய பிறவி நோயைத் தீர்ப்பானாய் , உலகியலிலேயே ஈடுபடும் தன்னை நினையாத தேவர் தானவர் மக்கள் ஆகியோருக்குத் தூரத்திலுள்ளவனாய் , மனமாரத் திருவடியை விரும்பித் தியானித்து எழுபவர் உள்ளத்தில் பொருந்தியவனாய் , உள்ள எழில் ஆரும் பொழில் ஆர் கச்சி ஏகம்பன் என் எண்ணத்தான் .

தாயவன் - தாயாய் இருப்பவன் . வாயவன் - வாயின் கண் இருப்பவன் ; என்றது , ` அவர்சொல்லின்கண் விளங்கி நின்று பயன் தருபவன் ` என்றதாம் ; இதனால் , ` இறைவன் அடியார் நிறை மொழி மாந்தராய் விளங்குதல் இவ்வாற்றான் ` என்பது விளக்கி யருளப்பட்டது . ` வரும் ` என்றது , ` வினையால் பிறப்பும் , பிறப்பால் வினையும் எனக் காரண காரியத் தொடர்ச்சியாய் முடிவின்றி வருகின்ற ` என்றவாறு . பிறவியாகிய நோய் ` என்க . வானவர் - தேவர் ; தானவர் - அசுரர் . மண்ணுளோர் - மக்கள் ; ` உயர்திணையாகிய இவர் அனைவர்க்கும் எட்டாதவன் ` என்றதாம் . சித்தம் ஆர - மனம் இன்பத்தினால் நிரம்ப . ` உள்கி நினைந்து ` என்பது ஒரு பொருட்பன் மொழி . ஏயவன் - பொருந்துதல் உடையவன் .

தன்னைக் கொல்ல நெருங்கி வந்த யானையைக் கொன்று அதன் தோலை உரித்தவன் .

இத்திருப்பதிகத்தின் ஐந்தாம் திருத்தாண்டகத்துள் , ` அடுத்தானை உரித்தான்காண் ` என்னும் ஒரு தொடரையன்றி , ஏனைய பகுதிகள் கிடைத்தில ; அத்தொடர் இத்தலத்து அருளிய மற்றொரு திருப்பதிகத்தின் தொடக்கமாகிய ` அடுத்தானையுரித் தானை ` ( தி .4. ப .7. பா .10.) என்னும் தொடரோடு ஒருங்கு ஒத்து நிற்கின்றது .

கூரிய வாயை உடைய அம்பினாலே மும்மதிலையும் அழித்தவனாய் , ஐயாறும் , இடைமருதும் ஆள்பவனாய் , பகைவரைப் பழித்தவனாய் , அடியார்களுக்குத் துணையாய் இருப்பவனாய் , பாம்பினை வில் நாணாகக் கொண்டவனாய் , தலையில் கங்கையைச் சுழன்று தங்கச் செய்தவனாய் , தன் திருவடிகளை வழிபட்ட பகீரதனுக்காக உலகில் ஒடுமாறு கங்கை நீரைச் சிறிது இறக்கியவனாய் , உள்ள எழில் ஆரும் பொழில் ஆரும் கச்சி ஏகம்பன் என் எண்ணத்தான் .

` அம்பால் அழித்தவன் ` எனவும் , ` அடையாரைப் பழித்தவன் ` எனவும் , ` முடிக்கண் கங்கை சுழித்தவன் ` எனவும் கூட்டுக . அயில்வாய் - கூர்மையான வாயினையுடைய ; ` கூர்மை வாய்ந்த ` எனலுமாம் . ஐயாறும் , இடைமருதும் சோழநாட்டுத் தலங்கள் . அடையார் - தன்னை அணுகாதவர் . பழித்தலாவது , விரும்பாமை ; முன்னின்று அருளாமை . பற்றவன் - துணையாய் இருப்பவன் ; அகரம் , சாரியை . ` புற்று அரவம் ` என்றது இன அடை . நாண் - அரைநாண் . சுழித்தவன் - அடக்கியவன் . ` முனிவர்க்கா ` என்றது , ` அவர்கள் முழுகித் தவஞ்செய்தற் பொருட்டு ` என்றவாறு . இழித்தவன் - இறக்கியவன் ; இழித்ததும் கங்கையை என்க ; ` சடையில் அடக்கிய கங்கையைப் பகீரதன் முன்னிலையாகப் பலர்க்கும் பயன்படுமாறு பூமியில் சிறிது விடுத்தவன் ` என்றவாறு ; சிவபிரானை , கங்கையைச் சடையில் தரித்த நிலைபற்றி , ` கங்காதர மூர்த்தி ` எனவும் , அக்கங்கையைச் சிறிது நிலத்தில் விடுத்தநிலைபற்றி , ` கங்கா விசர்ச்சன மூர்த்தி ` எனவும் கூறுவர் .

பாடலை விரும்பி , உடல் அசைந்து கூத்து நிகழ்த்தியவனாய் , தன் தீப்பிழம்பாகிய வடிவில் அடியும் , முடியும் , மாலும் அயனும் தேட , அவர்களுக்கு இரங்கியவனாய் , பேய்க் கூட்டங்கள் முன் நின்று துதித்துப் புகழும் இயல்பினனாய் , தன்னை முன் நின்று துதித்துத் தியானிப்பவர்பால் மனம் இளகியவனாய் , யானைத் தோலைப் போர்த்தவனாய் , கடலின் விடத்தை உண்டு தேவர்களுக்கு அமுதம் ஈய மனம் பொருந்தியவனாய் , உள்ள எழில் ஆரும் பொழில் ஆர் கச்சி ஏகம்பன் என் எண்ணத்தானே .

` பாடல் பேணி நடம் ஆடி அசைந்தான் ` எனக் கூட்டி , ` அசைந்து நடம் ஆடினான் ` என மாற்றியுரைக்க . ` அசைந்து ` என்றது , ` அசைவு இல்லாதவன் ` என்பது உணர்த்தி நின்றது . ` அடியும் முடியும் தேட ` என்றதற்கு , ` மாலும் அயனும் ` என்னும் வினைமுதல் வருவித்துக் கொள்க . பசைந்தவன் - இரங்கியவன் ; இரங்கியது அவர்கள் துன்பத்திற்கு . பரவி - பரந்து - பரந்து ; சூழ்ந்து . பான்மை யான் - தன்மையுடையவன் . ` கசிந்தவன் ` என்பதும் , ` இரங்கியவன் ` என்றே பொருள் தரும் . கடலில் விடம் - கடலின்கண் எழுந்த நஞ்சு . ` இசைந்தவன் ` என்றது , அச்செயலுக்கு ஒருவரும் இசைய ( உடன் பட ) மாட்டாமை குறித்து நின்றது .

கொடிய கூற்றுவனை அழித்தவனாய் , தன் கோபத்தீயினால் , வலிய பகைவர்களின் மும்மதில்களும் தீயில் வெந்து அழியுமாறு , வில்லை ஏந்தியவனாய் , தலைக்கோலம் அணிந்த வேடத்தானாய் , நறுமணம் கமழும் கொன்றை மாலையையும் , பாம்பையும் தலையில் அணிந்தவனாய் , முத்தலைச் சூலத்தை உடையவனாய் , மழையாய் மின்னி இடித்தவனாய் , உள்ள எழிலாகும் பொழில் ஆர் கச்சி ஏகம்பன் என் எண்ணத்தானே .

` வன் கூற்றை முடித்தவன் ` எனக் கூட்டுக . கூற்று - இயமன் . முடித்தவன் - அழித்தவன் . சீற்றத் தீ - சினம் என்னும் நெருப்பினாலே . சாபம் - வில் . ` பிடித்தவன் ` என்றது , அவ்வில் பயன்படாதே நின்றதைக் குறித்தது . மூவிலை வேல் - சூலம் . உரும் என - இடியாகி . மழை - மேகம் . ` இடித்தற்கு உரிய மேகமாய் ` என்பார் , ` உருமெனத் தோன்றும் மழையாய் ` என்றருளினார் . ` மழையாய் மின்னி இடித்தவன் ` என்றது , உலகைக் காத்து நிற்கும் கருணையை விளக்கியருளியவாறு .

தன்னை மனம் உருகி நினையாதாருக்கு வஞ்சனாய் , அஞ்செழுத்தை விருப்புற்று நினைப்பவர்களுக்கு என்றும் அவர்களுடைய பெரிய பிணிகளைத் தீர்க்கும் மருந்தானவனாய் , தேவருலகும் மண்ணுலகும் மற்ற உலகங்களுமாகப் பரவியவனாய் , நடுச்சடையை விடுத்துத் திசைக்கு ஒன்றாக ஆடும் எட்டுச்சடைகளை உடையவனாய் , பிரமனுடைய மண்டையோட்டைக் கையில் ஏந்தி , ஊர் ஊராகப் பிச்சை எடுத்தவனாய் , உள்ள எழில் ஆரும் பொழில் ஆர் கச்சி ஏகம்பன் என் எண்ணத்தானே .

` நினையாதார்க்கு வருந்தவன் ; ` வஞ்சன் ` என்க . வருந்து - வருந்துதற்கு ஏது ; துன்பம் ; முதனிலைத் தொழிற் பெயர் , ஆகுபெயராய் நின்று , விகுதியேற்றது . அகரம் , சாரியை . ` வருந்தான் காண் ` என்றும் ஓதுப . ` பிணிகள் தீரும் வண்ணம் மருந்தவன் ` என்க ; இதன்கண் , ` தீரும் வண்ணம் ` என்பதற்கு முடிபாக , ` ஆவான் ` என்பது வருவிக்க . பரந்தவன் . பரவி இருப்பவன் ; வியாபி . நடுச்சடையை விடுத்து , திசைக்கு ஒன்றாய் ஆடும் சடைகளை எண்ணி , ` சடை எட்டு உடையான் ` என்றாராகலின் , அஃது , ` ஒன்பது போலவர் கோலக் குழற்சடை ` ( தி .4. ப .18. பா .9.) என அருளிச் செய்ததனோடு மாறுகொள்ளாது என்க .

`கொடிய பெருமை மிக்க புலித்தோலைப் போர்த்தி , வேதத்தின் பொருளாய் , எம் இறைவன் உள்ளான் ` என்று சொல்லி , மிடறு தழுதழுத்து , அழும் அடியவர்களுக்கு அருள் வழங்குபவனாய் , காளையை இவர்ந்து திரிபவனாய் , கூத்தாடும் பூதங்களின் தலைவனாய் , உலகங்களைத் தாங்கும் அற்புதனாய் , சொல்லின் அளவைக் கடந்து நின்ற புகழை உடைய எம் தலைவனாய் , எழில் ஆரும் பொழில் ஆர் கச்சி ஏகம்பன் என் எண்ணத்தானே .

உழுவை - புலி ; அதனை , ` மானம் ` உடையதாக அருளியது , இடம் வீழ்ந்ததனை உண்ணாமை முதலியன நோக்கி ; ` புலி தனது வேட்டத்தின்கண் இடப் பக்கத்து வீழ்ந்த விலங்கினை உண்ணா திருந்து வலப்பக்கத்து வீழ்ந்ததனையே உண்ணும் ` என்பதனை , ` கடமா தொலைச்சிய கானுறை வேங்கை - இடம் வீழ்ந்த துண்ணா திறக்கும் ` ( நாலடி . 300.), ` கடுங்கட் கேழ லிடம்பட வீழ்ந்தென - அன்றவண் உண்ணாதாகி வழிநாள் - பெருமலை விடரகம் புலம்ப வேட்டெழுந்து - இருங்களிற்றொருத்தல் நல்வலம் படுக்கும் - புலி ` ( புறம் - 190.) என்றாற் போல்வனவற்றால் அறிக . அதள் - தோல் ; ` உரி ` என்றது ` ` உரிக்கப்பட்டது ` எனப் பொதுமையில் நிற்ப , அதனை ` அதள் ` என்றது பொதுமை நீக்கிச் சிறப்பித்தது என்க ; எனவே , ` அதளாகிய உரி ` என விரிதல் பெறப்பட்டது ; போர்த்தல் , ஈண்டு மேலாடையாக இடுதல் ; புலித்தோலைச் சிவபிரான் தன் அரையிற் கட்டுதலேயன்றி , மேலாடையாக அணிதலும் சில விடத்துக் கூறப் படுதல் அறிக . ` என்று இயம்பி ` என்றருளினாராயினும் , ` இன்னோரன்ன புகழை இயம்பி ` என்பதே கருத்தாகக் கொள்க . அழுதல் - கண்கலுழ்தல் . அளிப்பான் - அவர்க்கு வேண்டுவன ஈவான் ; அன்றி , ` அழுவாரை ` என உருபு மயக்கமாகக் கொண்டு , ` காப்பான் ` என்றுரைத்தலுமாம் . ` நடம் ` என்றது , துணங்கைபோல்பவற்றை . ` பூதத்தை உடைய அம்மான் ` என்க . அற்புதன் - அதிசய நிலையினன் . சொற்பதம் - சொல்லினது நிலை ; உம்மை . சிறப்பு .

பிரமன் தலை ஒன்றை அறுத்தவனாய் , தேவர் வேண்ட ஆழ்ந்த கடலின் விடத்தை உண்டு , கங்கையைச் சடையில் அடக்கியவனாய் , தேவர்களுக்கும் தேவனாய் , எண்திசையும் தொழுது வணங்குமாறு கலைமானைக் கையில் தாங்கியவனாய் , தன் இருப்பிடமாகிய கயிலை மலையை அசைக்கவந்து , அதனைப் பெயர்த்த இராவணனுடைய பத்துத் தலைகளையும் இருபது தோள்களையும் நசுக்கியவனான , எழில் ஆரும் பொழில் ஆர் கச்சி ஏகம்பன் என் எண்ணத்தானே .

செறுத்தான் - அடக்கினான் . ` ஏனைய உயிர்கட்கே யன்றித் தேவர்க்கும் ` எனப் பொருள் தருதலின் , ` தேவர்க்கும் ` என்னும் உம்மை இறந்தது தழுவிய எச்சம் . கலை மான் - ஆண் மான் . கயிலை அசைந்தமையால் உலகம் நடுங்கியது ஆகலின் , ` புகலிடத்தை நலிய வந்து கயிலை எடுத்தவன் ` என்றருளினார் . இனி , ` உலகை வருத்துதற்கு என்றே பிறந்து , கயிலையை எடுத்தவன் ` என்றுரைத்தலுமாம் . ` புகல் இடம் ` என்பது , ` வீட்டு நெறியை அடைய வேண்டுவார் புகுதல் உடைய இடம் ` என , நிலவுலகத்தைக் குறித்து நின்றது . ` இந்தப் பூமி - சிவன் உய்யக் கொள்கின்றவாறு ` ( தி .8 திருவா . திருப்பள்ளி . 10.) எனவும் , ` வானிடத்தவரும் மண்மேல் வந்தரன் றனையர்ச் சிப்பர் ` ( சிவஞான சித்தி . சூ . 2. 92.) எனவும் அருளியன காண்க . ` பொரு கயிலை ` என்றது , ` அவனுக்குத் தடையாய் நின்ற கயிலை ` என்றவாறு . இறுத்தான் - நெரித்தான் .