பார்வதி கண்டு அச்சத்தால் தளருமாறு , வலிய யானையின் தோலை உரித்தவனாய் , ஓங்காரத்தால் உணர்த்தப்படுகின்ற பரம் பொருளாய் மெய்ஞ்ஞானத்தை விரித்தவனாய் , நான்கு வேதங்களையும் ஓதுபவனாய் , உலகில் பல உயிர்களையும் ஊழ் வினைப்படி படைத்தவனாய் , எங்கும் சிறுதெய்வங்களாகவும் தோன்றிப் பரந்திருப்பவனாய் , முப்புரங்களும் சாம்பலாகுமாறு வில்லால் எரித்தவனாய் , அழகு நிறைந்த சோலைகள் நிரம்பிய கச்சி ஏகம்பன் என் எண்ணத்தில் உள்ளான் .

உரம் - வலிமை . ஒல்க - தளர ; அஞ்ச , ` உமையாள் ஒல்கக் களிற்றை உரித்தவன் ` என்க . ஓங்காரத்து - ஓங்காரத்தினால் உணர்த்தப்படுகின்ற . ஒருவன் - தன்போல்வார் ஒருவரும் இன்றித் தான் ஒருவனேயாய் நிற்பவன் . இதுபற்றியே , சிவபிரானை , ` ஏகன் ` என வழங்கும் உபநிடதம் ( சுவேதாசுவதரம் ). ` ஞானம் ` என்றது , அறியற்பாலனவாய பொருள்களை ; அவை பொருள் இயல்புகள் . விரித்தான் - பெரியோர்க்கு விளக்கினான் . ` அவ்வாறு விரித்த ` என இயைவித்து உரைக்க . வேதத்தான் - வேதத்தை உடையவன் ; என்றது , ` அவற்றிற்குத் தலைவன் ` என்றவாறு ; ` வித்தையெல்லாவற்றிற்கும் தலைவ ` ( சிவபிரான் ) என்கின்றது மகோபநிடதம் . விதியினால் - ஊழின்படி . தெரித்தவன் - படைத்தவன் . ` எங்கும் சில்லுருவாய் ` எனக் கூட்டுக . ` உரு ` என்றது , தெய்வங்களை . பன்மை கூறாது சின்மை கூறியது அவற்றது இழிவு தோன்ற என்க ; ` சில்லாண்டிற் சிதையும் சிலதேவர் ` ( தி .9 திருப்பல்லாண்டு . 4.) என்றருளியதுங் காண்க . திரண்டவன் - அவற்றது ஆற்றல்கள் பலவும் தனது ஆற்றலேயாக நிறைந்து நிற்பவன் .

அடியார்க்கு அன்பனாய் , தன்னிடம் அன்பு இல்லாத கீழ்மக்களை நினைத்துக் கூசி அகல்பவனாய் , தன்னை வணங்குதற்கு நாணாதவர் மனத்தின் கண் எளிமையாய்த் தங்கும் இளையவனாய் , அழகிய மணம் கமழும் கொன்றையை அணிந்தவனாய் , பார்வதி பாகனாய் , தேவர்கள் எப்பொழுதும் வணங்கித் துதிக்கும் எழிலாரும் பொழில் கச்சி ஏகம்பன் என் எண்ணத்தானே .

` நேசர்க்கு நேசன் ` என்க . ` நீசர்தம்மை ` என்பதன்பின் , ` அணுகுதற்கு ` என ஒரு சொல் வருவிக்க . கூசன் - கூசுதலுடையவன் ; கூசுதல் - நாணுதல் ; ` நக்கு நிற்பர் அவர்தம்மை நாணியே ` ( தி .5. ப .90. பா .9.) என்றருளினமை காண்க . கூசாதார் - மாண்பு இறந்த மானங் காரணமாகத் தன்னை வணங்கிக் கூசியொழியாதவர்கள் . ` நெஞ்சின்கண் ` என உருபு விரிக்க . ` தஞ்சம் ` என்பது கடைக் குறைந்து நின்றது . ` தஞ்சக் கிளவி எண்மைப் பொருட்டு ` ( தொல் . சொல் . 266.) என்பவாகலின் , ` தஞ்சே குடி கொண்ட ` என்பதற்கு , ` எளிமையாகக் குடிகொண்ட ` என உரைக்க . ` கொன்றை வாசன் ` என்றதற்கு ` வாசக் கொன்றையன் ` என்பது கருத்தாகக் கொள்க .

பூமி முதலிய எழு உலகங்களையும் தாங்கி , மேம்படும் பாரத்தைச் சுமப்பவனாய் , புண்ணியனாய் , தாமரையில் உறையும் வேதா எனப்படும் பிரமனாய் , அவனைப்படைத்த திருமாலாய் , நீண்ட சடையில் பாம்போடு பிறையைச் சூடியவனாய் , பிறையைப் போன்ற பற்களையும் பிளந்த வாயையும் உடைய பேய்களோடு சுடுகாட்டில் இரவில் கூத்து நிகழ்த்தும் தலைவனாய் உள்ள எழில் ஆரும் பொழில் கச்சி ஏகம்பன் என் எண்ணத்தானே .

பொறை - பொறுத்தல் ; தாங்குதல் ; ` அதனை உடையவன் ` என்றருளினமைக்குக் காரணமாக , ` பூமி ஏழ்தாங்கி ` என்றருளினார் , ` பூமி ` என்றது , ` உலகம் ` என்னும் பொருட்டாய் நின்றது . புண்டரிகப் போது - தாமரை மலர் . மறையவன் - பிரமன் ; அவனைப் பயந்தவன் ( பெற்றவன் ) திருமால் . ` அணிந்து ` என்னும் வினையெச்சம் , ` பிறையவன் ` என்னும் வினைக்குறிப்புப் பெயர் கொண்டது ; ` அணிந்த ` எனப் பாடம் ஓதுதல் சிறக்கும் . பிறை திகழும் - பிறைபோல விளங்குகின்ற . எயிறு - பல் . பேழ்வாய் - பெரிய வாய் . எல்லி - இரவு .

பூமியாய் , வானமாய் , வெள்ளத்தை உடைய கடலாய் , பனி உறையும் மலைகளாய் , இரவாய்ப் பகலாய் உள்ள சிறப்பை உடையவனாய் , திசைகளாய் , திசைகள் எட்டின் கண்ணும் செறிந்தவனாய் , அடியவர்கள் சிறப்பாகத் தியானிக்கும் பெயர்களை உடையவனாய் , ஆயிரம் பெயர்களால் போற்றப்படும் பெரியவனாய் , அடியார் அல்லார்க்குக் கிட்டுதற்கு அரியவனாய் , காளையை இவரும் அழகினை உடையவனாய் உள்ள எழில் ஆரும் பொழில் கச்சி ஏகம்பன் என் எண்ணத்தானே .

பார் - பூமி . விசும்பு - ஆகாயம் . பௌவம் - கடல் . பனி வரைகள் - குளிர்ந்த மலைகள் . சீரவன் - புகழை உடையவன் . திசையவன் - திசைகளாய் இருப்பவன் ; அகரம் சாரியை . ` எட்டின்கண்ணும் ` எனவும் , ` ஆயிரங்களால் ` எனவும் உருபுவிரிக்க . ` சிந்திக்கப்படும் பெயர்களை உடையவன் ` என்க ; அவை , ` சிவன் ` முதலியன ; அவைதாம் சிந்திப்பார்க்கு அகஇருளைப் போக்குவனவாதல் அறிக . ஏத்தும் - புகழப்படுகின்ற . ` பெற்றம் ` ஈண்டு , இடபம் , ஏரவன் - அழகினை உடையவன் .

பெரிய தவக்கோலத்தையும் , தலைக்கோலத்தையும் உடையவனாய்ப் பிறையைச் சூடியவனாய் , அடியேனுடைய துன்புறுத்தும் நோயைத் தீர்க்கும் மருந்தாய் , மந்திரங்களாய் , தேவர்கள் வணங்கும் பெருந்தேவனாய் , மிக்க தவத்தை உடைய பார்வதி பாகனாய் , தேவர்கள் அர்ச்சனை செய்து துதிக்குமாறு இருப்பவனாய் , உள்ள எழில் ஆரும் பொழில் கச்சி ஏகம்பன் என் எண்ணத்தானே .

தவத்துப் பிஞ்ஞகன் - தவக்கோலத்தையும் தலைக் கோலத்தையும் உடையவன் . வாதை - துன்பம் . மாதேவன் - தேவர்கட்குத் தேவனாகிய பெருந்தேவன் . ` தவத்தாளும் ஆயிழையாளும் ஆகிய உமையாள் ` என்க . ` அவளது கூற்றினை விரும்பியவன் ` என்பதாம் . அமர்தல் - விரும்புதல் . கச்சியில் அம்மை காமக் கோட்டத்து எப்பொழுதும் தவம் புரிபவளாதல் அறிக .

அரிய வேதங்களையும் , ஆறு அங்கங்களையும் ஆராய்பவனாய் , படம் எடுத்து ஆடும் பாம்பு , எலும்பு , ஆமை இவற்றை அணிந்தவனாய் , கண்ணிலிருந்து புறப்பட்ட தீயினால் மன்மதனுடைய உடம்பை எரித்தவனாய் , வெகுண்டெழுந்த கூற்றுவனுடைய உடம்பு அழியுமாறு காலால் பாய்ந்தவனாய் , ஒரு காலத்தில் பல சருகுகளைத் தன் வாயிலிருந்து வெளிப்படும் நூலால் இணைத்துத் தனக்கு நிழல் தரும் பந்தலை அமைத்த சிலந்திக்கு நாட்டை ஆளும் செல்வத்தை ஈந்தவனாய் உள்ள எழில் ஆரும் பொழில் கச்சி ஏகம்பன் என் எண்ணத்தானே .

` ஆறு , என்பு , ஆமை , ஆகம் ` என்பவற்றில் இரண்டாம் வேற்றுமை இறுதிக்கண் தொக்கது . ஆய்ந்தவன் - ஆய்ந்தான் போலும் உணர்வுடையவன் . ` ஆமை ` என்பதில் உம்மை தொகுத்தலாயிற்று . ஆகம் - உடம்பு . ` பொடியாய் வீழ ` என்றதற்கு , ` பொடியாய் வீழ்வது போல வீழ ` என உரைக்க . சருகுகளால் பந்தர் இட்ட சிலந்தியைச் சிவபிரான் அரசனாக்கிய வரலாற்றை , தி .12 பெரியபுராணத்துக் கோச்செங்கட் சோழ நாயனார் புராணத்துட் காண்க .

பார்வதி பாகனாய் , மகிழ்ந்து கங்கையைச் சடையில் ஒடுக்கியவனாய் , இமயமலையில் உள்ள வடகயிலை மலையில் உறையும் செல்வனாய் , வீடுகள் தோறும் பிச்சைக்கு அலையும் வறியவனாய் , ஆறுவகை வைதிகச் சமயங்களுக்கும் தலைவனாய் , மெய்ப்பொருளாய் , உயர்வற உயர்நலம் உடையவனாய்த் தனக்குத்தானே நிகராகும் தேவனாய் உள்ள எழில் ஆரும் பொழில் கச்சி ஏகம்பன் என் எண்ணத்தானே .

உகந்து ஒலி நீர்க் கங்கை - உயர்ந்து ( மிகுந்து ) ஒலிக்கின்ற நீர்வடிவாகிய கங்கை , ` கங்கையைச் சடையினின்றும் ( பகீரதன் பொருட்டு ) ஒழுகவிட்டான் ` என்க . ` வட இமயக்கயிலை ` என மாற்றுக . இமயக் கயிலை - இமயத்தின்கண் உள்ள கயிலை . ` இற் சென்று ` என இயையும் . ` இல்லங்கள் தோறும் பிச்சைக்குச் சென்று உழலும் ` என்க . ஆறு சமயங்கள் மேலே காட்டப்பட்டன ; எல்லாச் சமயங்களையும் உயிர்களின் அறிவு நிலைக்கேற்ப , இறைவன் , உலகில் தோன்றி நிலவச் செய்தலின் , அவன் ஒருவனே எல்லாச் சமயங்கட்கும் உண்மைத் தலைவன் என்க ; ` எல்லாக் கலைகளுக்கும் சிவபிரானே முதல்வன் ` என மேற் ( பா .2 உரை ) காட்டிய உபநிடத வாக்கியத்திற்கும் இதுவே கருத்து . இனி , ` உயிர்களின் அறிவு நிலைக் கேற்ப வேண்டும் நூல்களைததோற்றுவித்தலேயன்றி வேண்டாதனவற்றை இறைவன் அழித்தலும் செய்வன் ` என்று அருளுகின்றது , திருவாசகம் ; அதனை , ` மண்ணும் விண்ணும் வானோருலகும் - துன்னிய கல்வி தோற்றியும் அழித்தும் ` ( தி .8 கீர்த்தி . 4,5.) என்புழிக் காண்க ; உத்தமன் - மேலானவன் . தானே ஆய இமையவன் - ஒப்பாரும் மிக்காரும் இல்லாத பெருந்தேவன் .

அடிமை செய்யும் அடியார் துயரங்களைத் தீர்ப்பவனாய் , தூய மலர்போன்ற திருவடிகளை உடைய , எம் சோதி வடிவினனாய் , உண்டவிடத்தைக் கழுத்தில் ஒடுக்கியவனாய் , கடலிலிருந்து வெளிப்பட்ட அமுதத்தைத் தேவர்களுக்கு உதவியவனாய் , வண்டுகள் பொருந்தும் கொன்றை மலர் மாலையனாய் , ஒளி பொருந்திய சந்திரனும் விண்மீன்களும் ஆயினவனாய் , எட்டுத் திசைகளிலும் அழகு நிறைந்த பொழில் ஆர் கச்சி ஏகம்பன் என் எண்ணத் தானே .

தொண்டு படு - தொண்டு பொருந்திய . ` தொண்டர் ` என்றது , வாளா பெயராய் நின்றது . ` படுவிடம் உண்டு ` என மாற்றுக . படு விடம் - இறத்தற்கு ஏதுவாகிய நஞ்சு . வாள் - ஒளி . எண்டிசையும் எழில் ஆரும் - எட்டுத் திசைகளும் அழகு பொருந்துதற்கு ஏதுவாய .

யாவரினும் முற்பட்டவனாய் , மும்மூர்த்திகளிலும் வேறுபட்டு , அவர்கள் தோற்றத்துக்குக் காரணனாய் , முத்தலைச் சூலம் ஏந்தியவனாய் , முருகனுக்கும் யானைமுகத்தானாகிய விநாயகனுக்கும் தந்தையாய் , பணிந்து தன் திருவடிகளை வணங்கும் அடியவர்களுக்கு அவர்கள் சிந்தையில் அகப்படுபவனாய் , புறப்பொருள்கள் மாட்டுச் செல்லாத உள்ளத்தாருக்கு இன்பவடிவினனாய் , செங்கண்ணனாகிய திருமாலைக் காளையாகக் கொண்டு இவரும் எம் தலைவனாய் உள்ள எழில் ஆரும் பொழில் கச்சி ஏகம்பன் என் எண்ணத்தானே .

முந்தை - யாவரினும் முற்பட்டவன் . மூவரினும் - ` அயன் அரி அரன் ` என்னும் மூவருள்ளும் . முதல் ஆனான் . தலைவன் ஆகியவன் ; உம்மை , ` முரசு முழங்கு தானை மூவருள்ளும் ` ( புறம் - 35) என்புழிப்போல , முற்று . தண்கட மா - குளிர்ந்த மதநீரை யுடைய விலங்கு ; யானை . ` அடியே ` என்னும் ஏகாரம் , ` தன் திருவடியையே ` எனப் பிரிநிலை சிந்தைக்கு அகப்படுபவனை , ` சிந்தை ` என்றருளினார் ; ` சிந்திதன் ` என்றபடி ; எனவே , ` ஏனையோர்க்கு அசிந்திதன் ` என்றதாம் . சிந்தாத - சிதறாத ; புறத்துச் செல்லாத , சிவன் - இன்ப வடிவினன் ; ` அவன் `, பகுதிப்பொருள் விகுதி . மால் , பெருமை எனக் கொண்டு ` செங்கண் ` என்றதனை விடைக்கு அடையாக்கினும் , அன்றி , ` திருமால் ` எனக்கொண்டு அவனுக்கே அடையாக்கினும் பொருந்தும் . விடைக்குக் கொள்ளின் இன அடையாம் .

பொன்போன்ற ஒளிவீசும் முறுக்கேறிய சடையை உடைய எம் தூயோனாய் , பூதகணத் தலைவனாய் , புலித்தோலாகிய ஆடையின் மேல் இறுக்கிச் சுற்றிய அழகிய பாம்பினை உடையவனாய் , காதில் சங்கினாலாகிய குழையை அணிந்த திறமை உடையவனாய் , மின்னலைப் போல ஒளி வீசும் வெள்ளிய பற்களை உடைய இராவணன் , கோபம் கொண்டு கயிலை மலையை அசைக்கத் தன் திருவடி அவனை நசுக்க , பின்னர் அவன் வாயிலிருந்து வெளிப்பட்ட இனிய இசையைக் கேட்டு , அவனுக்குச் சந்திரகாசம் என்ற வாளினை வழங்கிய கச்சி ஏகம்பன் என் எண்ணத்திலுள்ளான் .

` பொன் இசையும் , மின் இசையும் ` என்பவற்றில் . ` இசையும் என்பன உவம உருபுகள் . ` பூத கணத்தை யுடையநாதன் ` என்க . ` ஆடையொடு ` என உருபு விரிக்க . தன் இசைய - தனக்குப் பொருந்த ; இனி , ` தன் ` என்றதனைச் சாரியை யாக்கி , ` ஆடை தன்னொடு வைத்த ` என உருபுவிரித்து உரைத்தலுமாம் . ` காதின் ` என்பதில் , சாரியை நிற்க ஐ உருபு தொக்கது . ` காதினை உடைய சதுரன் ` என்க ; சதுரன் - திறலுடையவன் . மின் இசையும் வெள் எயிற்றோன் , அரக்கன் , இராவணன் . ` அடியினால் அடர்ப்ப ` என்க . அடர்த்தல் - வருத்துதல் . ` மீண்டு ` என்பது மற்றென்பதன் வினைமாற்றுப் பொருள் தந்தது . ` ஈந்தோன் ` என்புழியும் ` காண் ` என்பது விரிக்க .