` திருவோணகாந்தன்தளி ` என்னும் திருக்கோயிலில் வாழும் பெருமானிரே , ` நெய் , பால் , தயிர் முதலியவற்றால் உம்மை நாள்தோறும் வழிபடுவாரது கையில்காசு ஒன்றும் காணப்படுகின்ற தில்லை . அவ்வாறே , உமது கழலணிந்த பாதத்தைக் கும்பிட்டு ஏதேனும் பெற்றாலன்றி , இவ்வுலகத்தில் , புலன்களாகிய ஐவர் தண்டலாளர் ஐந்து பக்கம் பற்றி ஈர்த்துச் சுழற்றச் சுழன்று , அச்சுழற்சி யாலாகிய துன்பம் என்னும் ஆழ்ந்த குழியில் அகப்பட்டு ஏறமாட்டாது அழுந்திப் போவேனாகிய அடியேனுக்கு , அதனினின்றும் கரையேறும் வழியொன்றனைச் சொல்லியருளீர் .

` நெய்யும் பாலும் தயிரும் ` என்றது , பிற வழிபாட்டுப் பொருள்களையும் தழுவநின்றது . ` பூசனை செய்யலுற்றால் ` என்பதே பாடம் எனல் சிறப்பு . இத் திருப்பதிகத்தும் , வருகின்ற திருப்பதிகத்தும் உள்ள திருப்பாடல்களை , எண்சீரடியினவாகச் சீரறுக்கமாட்டாதார் , நாற்சீராக அறுத்து , ` நெய்யும்பாலும் `. ` கூடிக்கூடி ` என்றாற்போல்வனவற்றை எவ்வாற்றானும் மூவசையினவாக்குமாறின்றி , நாலசைச் சீராகவே கொண்டு இடர்ப்பட்டார் , நாலசைச் சீர் வேண்டும் ஆசிரியர் , அதனை வலியுறுத்தற் பொருட்டு ஒரோவழிச் சில சீர்களைத் தாம் வேண்டியவாறே நாலசைச் சீராக அறுத்துக் காட்டினும் , நேர்பசை நிரைபசைகளையும் , நேரசை நிரையசைகளுள்ளே அடக்குதலே அதனாற் பெறும் பயனாகக் கொண்டார் என்பது , அவர் நூலானும் , பிறர் நூலானும் நன்குணரக் கிடத்தலின் , நாலசைச் சீர்களைக் குற்றுகரமின்றிக் கோடல் பொருந்தாமை யறிக .

` திருவோணகாந்தன்தளி ` என்னும் திருக்கோயிலில் வாழும் பெருமானிரே , பிறை தங்குமாறு சேர்த்துக் கட்டியுள்ள உமது சடையின் மேலும் , ஒப்பற்ற அலைகள் தோன்றிப் புரளுமாறு வீசுகின்ற , ` கங்கை ` என்னும் தேவியோவெனில் , உமது பக்கத்தில் எஞ் ஞான்றும் உள்ள உமாதேவியார்க்கு அஞ்சி ஒருஞான்றும் வாய் திறத்தலே இல்லை ; உம் மூத்த மகனாகிய விநாயகனோவெனில் , வயிறு ஒன்றையே முதன்மையாக உடையவன் ; ( பிறிதொன்றையும் அறியான் ). இளைய மகனாகிய , அகங்கையில் வேற்படையை யுடைய முருகனோவெனில் , விளையாட்டுப் பிள்ளை ; ( யாதொன்றையும் பேணான் ). தேவியாராகிய உமையம்மையாரோவெனில் , உம்மை ஒழிந்து அடியவரை ஆளுவாரல்லர் ; ( நீரோ அடியவர் குறை நோக்கி யாதும் செய்யீர் ) ஆதலின் , உம் குடிக்கு யாங்கள் அடிமை செய்ய மாட்டேமாகின்றேம் .

இடைக்கண் வருவித்துரைத்தன பலவும் இசை யெச்சங்கள் . ` கோ ` என்னும் உயர்திணைச் சொல் அஃறிணை வாய் பாட்டதாய் , அல்வழிக்கண் இயல்பாயும் , வேற்றுமைக்கண் , ` கோஒன் ` என , ஒன் சாரியை பெற்றும் பண்டைக் காலத்தில் வழங்கிற்று . பின்னர் , சாரியை முதல் ஒகரம் கெட்டு , னகரமே சாரியையாகப் பெற்று வேற்றுமைக்கண் , ` கோன் ` என வழங்கிற்று . அதன் பின்னர் , னகரம் பாலுணர்த்தும் ஈறேயாய் நிற்ப உயர்திணை வாய்பாட்டதேயாய் , ` கோ ` என்பது வேறு ; ` கோன் ` என்பது வேறு என இருவேறு சொற் களாயிற்று . அவற்றுள் , ஈண்டு ` கோன் ` என்பது , தகரத்தொடு புணர் வுழி இரண்டன் தொகைக்கண் ஈறு திரிந்து , ` கோற் றட்டி ` என நின்றது . இஃதறியாது , ` கோல் தட்டி ஆளார் ` எனப் பிரித்து , ` நும் ஆணையைக் கடந்து ஆட் கொள்ளமாட்டார் ` எனவும் , ` கோல் தட்டியாளால் ` என்றும் , ` கொற்று அட்டி ஆளார் ` என்றும் பாடத்தை வேறு வேறாக ஓதி , முறையே , ` வீணை வாசித்துக்கொண்டிருப்பவள் ` எனவும் , ` கூலி கொடுத்து ஆளார் ` எனவும் உரைப்ப .

தலைவரே , ` திருவோணகாந்தன்தளி ` என்னும் திருக்கோயிலில் வாழும் பெருமானிரே , உம்மால் யாதானும் ஒன்றை அடையினும் , அடையாதொழியினும் அவ்வாற்றான் வேறுபடுதல் இன்றி எஞ்ஞான்றும் ஒருபெற்றியே உம் திருவடியைப் பற்றிநின்று துதிக்கும் அடியவர் , ` நம்மையன்றி வேறொரு துணையும் இல்லாதவர் ` என்று நினைத்து , அறிவுடையவர்க்கு உரிய செய்கை ஒன்றும் நீர் செய்கின்றிலீர் ; அதனால் , உம் அடியவர் தங்கள் கையிற் பொருள் இல்லாதொழிந்த காலத்தும் , அது காரணமாக வழியொன்றும் காணாது அலைந்த காலத்தும் , உம்மைப் பிறருக்கு ஒற்றியாகவைத்துப் பிழைத்தல்தான் செயற்பாலதோ ? ( சொல்லீர் )

காலங் கண்ணிய , ` போழ்து ` இரண்டும் . ஈண்டு வினை யெச்ச விகுதிகளாய் நின்றன . பழித்தல் வாய்பாட்டால் அருளிச் செய்கின்றமையின் , ` மதியுடையவர் செய்கை செய்வீர் ` என்பது பாடமாகாமை யறிக . ` ஆபத் ` என்னும் ஆரியச்சொல் , ` ஆவத் ` என வந்து , ஈறு திரிந்து நின்றது . ` ஆபத் ` என்றே ஓதுவார் பலர் .

` திருவோணகாந்தன்தளி ` என்னும் திருக்கோயிலில் வாழும் பெருமானிரே , யாம் வல்ல கருத்துக்கள் பலவும் சொல்லி உம்மை வாழ்த்தியபோதும் , நீர் வாய்திறந்து , எமக்கு ஈய யாதேனும் ஒருபொருளை , ` இல்லை ` என்றும் சொல்கின்றிலீர் ; ` உண்டு ` என்றும் சொல்கின்றிலீர் ; நீர் எம்மைப் பணிகொள்ள இருத்தல் எவ்வாறு ? நாள் தோறும் சென்று , பல் நீங்கிய , இறந்தாரது தலையில் இவ்வுலகில் பிச்சை ஏற்கத் திரிந்தும் , இல்வாழ்க்கையை விரைவில் விட்டொழிய மாட்டீர் .

` உமக்கு அடியேங்களாகிய நாங்கள் எங்ஙனம் வாழ்வோம் ` என்பது குறிப்பெச்சம் . ` பல்லை ` என்னும் ஐ , சாரியை , ` திரிந்தும் ` என்னும் இழிவு சிறப்பும்மை தொகுத்தலாயிற்று . பகல் - நாள் . ` இருப்பதே நீர் ` என்பதும் பாடம் .

` திருவோணகாந்தன்தளி ` என்னும் திருக்கோயிலில் வாழும் பெருமானிரே , நீர் , தம்மிற் பலகாலும் கூடி , அடியவர்க்கு உரிய , பொருந்திய தாளத்தொடுபட்ட பாட்டுக்களைக் குற்றம் உண்டாகாமலே பாடியும் , ஆடியும் , மனம்நெகிழ்ந்து அழுதும் , மற்றும் அவ்வாற்றால் அன்புடையராய் இருப்பவர்க்கு நன்மை செய்யு மாற்றினை நினைக்கின்றிலீர் ; உம்மைக் காண வந்து பலவிடத்திலும் தேடித் தேடித் திரிந்தாலும் , என்னிடத்தில் இரக்கம் வைத்துக் காட்சி யளிக்கமாட்டீர் ; கோயிலைவிட்டுப் போகவும் மாட்டீர் ; கோயிலில் வந்து பாடுகின்ற எனக்குப் பற்றுக்கோடும் தரமாட்டீர் ; ( என் செய்வேன் !)

` தொண்டர் பாணி `, ` கொண்ட பாணி ` எனத் தனித்தனி இயையும் . ` தங்கள் ` என்றது , சாரியை . ` பாணி ` ஆகுபெயர் . தேடித் திரிந்தது , காணப்படாமையால் . இஃது இறைவர்க்கு இயல்பாயினும் , ஈயாமைப் பொருட்டுக் கரந்தாராக அருளினார் . இத் திருப்பாடலும் , ஏழாம் திருப்பாடலும் பற்றி , இத்தலத்தில் சுவாமிகள் சென்ற பொழுது , இறைவர் ஆங்குள்ளதொரு புளியமரத்தில் ஒளிந்து கொண்டதாகவும் , அதனை அறிந்த சுவாமிகள் அங்குச் சென்று இத் திருப்பதிகத்தைப் பாட , இறைவர் அப்புளியமரத்தில் இருந்த காய்களைப் பொற்காய்களாக்கி உதிர்க்க , சுவாமிகள் அவற்றைப் பெற்று மகிழ்ந்ததாகவும் ஆங்குச் செவிவழி வழக்கு ஒன்று வழங்குகின்றது .

` திருவோணகாந்தன்தளி ` என்னும் திருக்கோயிலில் வாழும் பெருமானிரே . தேன் ததும்புங்கொன்றை மாலையை உடைய உமது பெரிய அகன்ற மார்பினின்றும் நீங்காத , நீண்ட கரிய கூந்தலையும் , வாள்போலும் நெடிய கண்களையும் உடைய மலைமகளாகிய தேவி . உலக மெல்லாம் துன்பமின்றி வாழ்தற் பொருட்டு வைத்துள்ள சிறந்த அறச்சாலையாகிய , மேகம் தவழும் பெரிய சோலையை யுடைய , ` கச்சி ` என்னும் பழைய ஊரின்கண் உள்ள திருக்காமக் கோட்டம் இருக்க , நீர் சென்று , ஊரவர் இடும் பிச்சையை ஏற்பது ஏன் ?

` அடியேங்களாகிய எங்களுக்குக் கரத்தற் பொருட்டுத் தானோ ?` என்பது கருத்து . ` கச்சியில் காமக்கண்ணியம்மை , காமக் கோட்டத்தில் எழுந்தருளியிருந்து , என்றும் முப்பத்திரண்டறங்களையும் வளர்க்கின்றாள் ` என்பது புராண வரலாறு . இங்கு சுவாமிகள் அருளிச்செய்த இப்பொருளைக் குமரகுருபரர் , தமது திருவாரூர் நான் மணி மாலையில் , ` புரவலர் புரத்தலும் இரவலர் இரத்தலும் இருவே றியற்கையும் இவ்வுல குடைத்தே அதா அன்று , ஒருகா லத்தின் உருவமற் றொன்றே இடப்பால் முப்பத் திரண்டறம் வளர்ப்ப வலப்பால் இரத்தல் மாநிலத் தின்றே ... ... ... ... ... பன்மணி மாடப் பொன்மதிற் கமலைக் கடிநகர் வைப்பினிற் கண்டேம் வடிவம் மற்றிது வாழிய பெரிதே ` என நயம்பட அருளினமை காண்க .

` திருவோணகாந்தன்தளி ` என்னும் திருக்கோயிலில் வாழும் பெருமானிரே . நீர் பொய்ச்சொல்லினாலே காலங் கழித்து , திருக்கோயிலின் புறத்தும் காணப்படீர் ; அகத்தும் காணப்படீர் . ஆகவே நீர் நும் அடியவரை மெய்சொல்லி ஆளமாட்டீர்போலும் ! இனி , பின்வரும் நாள்களிலும் ஒன்றும் தரமாட்டீரேயாம் ; ஏனெனில் , எம்மை ஆளாகப் பெறுமளவும் விடாது வழக்காடுதல் அல்லது , பெற்றுவிட்டால் பின்பு எம்பால் ஒரு பணியையும் விரும்புகின்றிலீர் . எவ்வாற்றான் நோக்கினும் , நீர் எமக்கு யாதும் ஈகின்றவராயோ , யாதும் சொல்கின்றவராயோ தோன்றவில்லை . இந்நிலையில் நீர் எமக்குத் தலைவராய் இருத்தல் , இப்பிறப்பு வந்தபின்னன்று ; முற் பிறப்புத் தொட்டேயாம் .

` பொய்ம்மை ` என்றது , ` பிறவிடங்களிற் காணப்படா தொழியினும் திருக்கோயிலில் காணப்படுவேம் ` என்று மறைகள் வாயிலாகச் சாற்றினமையை .

` திருவோணகாந்தன்தளி ` என்னும் திருக்கோயிலில் வாழும் பெருமானிரே , எத்தகையோரையும் கொண்டு செல்ல , பாசத்தைக் கையிலே கொண்டுள்ள கூற்றுவன் வந்து வானத்தின்மேல் நின்ற செய்தியைக்கேட்டு , அடியேன் , நீர் கற்போல அமைத்துத் தந்த அம் மனத்தைக் கொண்டே உமது திருவடியைத் தொழுது அக்கூற்றுவனுக்குத் தப்ப நினைக்கின்றேனேயன்றி , விதி அமைத்துத் தந்த ஐம் பொறிகளாகிய ஐந்து உலைக்களக் கூட்டத்தைப் பொருளாக உள்ளத் தமைத்து , ` காமம் , மாற்சரியம் , குரோதம் , உலோபம் , மதம் ` என்ப வரிடைப் பொருந்தி வாழ நினைக்கின்றிலேன் .

` இத்துணைப் பெரும்பேற்றை உம்பால் விரும்பும் எனக்கு நீர் சிறிது பொன்தானும் தாரீராகின்றீர் ` எனக் குறிப்பெச்சம் வருவித்து , ஏனைய திருப்பாடல்களோடு இயைய இயைத்துக் கொள்க . ` வலையம் ` என்றது உவமையாகுபெயராய் , வளையவீசும் பாசத்தைக் குறித்தது . ` மீவான் ` என்றதனை . ` மீகண் ` என்பதுபோலக் கொள்க . கலை - நூல் . அஃது அதனுட் சொல்லப்படும் விதியைக் குறித்தது . ` கலை யமைத்த ஐ உலை ` என இயையும் . தாபத்தை உண்டாக்குதலின் , ஐம்பொறியாகிய புழைகளை உலைக்களங்களாக உருவகித்தருளினார் . ` காமம் ` என்பது முதல் . ` மதம் ` என்றது காறும் உள்ளன , உம்மைத் தொகைபடத் தொக்கு ஒருசொல் நீர்மையவாய் இழித்தற்கண் வந்த உயர்திணை விகுதியை ஏற்றன . ` மதவரூடு ஒன்ற மாட்டேன் ` என இயையும் . ` மதவருடை ` எனின் யாப்பு அமையாமையின் , அதுபாடம் அன்றென்க . இதன்கண் , பின் மூன்று வரிகளிலும் , ` சிலையம் வைத்த ` என்பனபோலவே பாடங்கள் சில உள .

` திருவோணகாந்தன்தளி ` என்னும் திருக்கோயிலில் வாழும் பெருமானிரே , ` கங்கை ` என்பவளைத்தாரமாகக் கொண்டு , இடமின்றிச் சடையில் வைத்துள்ள அடிகளே , நீர் மார்பில் அணியும் ஆரமாவது பாம்பு ; வாழும் ஊர் உமக்கு உரிமையில்லாதது ; ` ஒற்றியூர் உளதே ` எனில் ` ஒற்றி ` யெனவே , அஃது உம்முடையது அன்றாயிற்று . உமக்கு இல்லமாவது சுடுகாடு ; உமது உடையாவது தோல் . இங்ஙன மாதலின் , உம்மிடத்து அன்புடையவராய் உம்திருவடிக்குத் தொண்டு செய்யும் அடியவர் உம்மிடத்தினின்றும் பெறுவது எதனை ?

நகைப் பொருளிடத்து , ` ஆரூர் ` என்பது வினாவாய் நின்று . ` உம்முடையதன்று ` என்னும் விடையை இசையெச்சமாகத் தந்து நிற்கும் . ` வாழ்வது ஆரூர் ` என முன்னர் வந்தமையின் , பின்னர் , ` ஊர் ` என்றது இல்லமாயிற்று .

நீக்கப்படும் தன்மையை ஏற்றுள்ள ஒற்றை எருதை ஊர்தியாகக் கொள்ளும் , திருவோணகாந்தன்தளியில் வாழ்கின்ற இறைவர் , நம்பியாரூரனை , தாமே பத்திரம் எழுதிக் கொண்டுவந்து ஆட்கொண்ட எல்லைக்கண் , துகிலும் பட்டும் உடுத்திருந்து , பின்பு அவர் ஆணைவழியே அவரை அவன் அணுகிப் பாடுதலாகிய தொண்டினைச் செய்யும் எல்லைக் கண் கோவண மட்டிலே உடையவராய் நின்ற கோலத்தின் தன்மைகள் பலவும் நிரல்படத் தோன்றுமாறு அமைத்து அவன்பாடிய , பா வடிவாகிய இத் தமிழ்ச் செய்யுள்கள் பத்தினையும் பொருளுணர்ந்து அன்பு மீதூரப் பண்ணொடு நன்கு பாடவல்லவர்க்கு அவர் செய்த பாவம் விரைந்து நீங்கும் .

ஓ வணம் - ஓவு வண்ணம். `ஆளுங்கொண்டு அரை துகிலொடு` என்பது பாடமாகாமை யறிக. `வல்லார்` என்பதும் பாடம் அன்று என்க. பாவங்கள் அனைத்தையும், இனம் பற்றி ஒருமையாக அருளினார்.