எருது ஒன்றினை ஓர் ஊர்தியாக உடையவனும் , ஒளியையுடைய நெற்றியையுடைய ஒப்பற்ற சிவபெருமானும் , கருமை பொருந்திய நஞ்சினையுடைய கண்டத்தை யுடையவனும் , பகைவரது ஊர்கள் மூன்றை எரித்தவனும் ஆகிய , நீரில் வாழ்வனவாகிய வாளை மீனும் , வரால் மீனும் குதிகொள்ளுகின்ற நிறைந்த நீரையுடைய கழனிகளை யுடைய செல்வம் பொருந்திய திருநீடூரின்கண் , நில வுலகில் உள்ளார் யாவரும் துதித்து வணங்குமாறு எழுந்தருளியிருக் கின்ற இறைவனை நாம் வணங்காது விடுதலாகுமோ ! ஆகாதன்றே ; அதனால் , அங்குச் சென்று அவனை வணங்குவோம் .

` ஆகாதன்றே ` என்பது , எதிர்மறை எச்சமாயும் , ஏனையது குறிப்பெச்சமாயும் வந்தியையும் . ` விடை ஒன்று ஓர் ஊர்வது உடையானை ` என மாற்றியுரைக்க . ஒளியுடையதாயது , நெருப்புக் கண்ணினால் என்க . ` கண்ணுதல் ` என்றது , ` சிவபிரான் ` என்னும் அள வாய் நின்றது . இத்திருப்பதிகத்துள் , ` பரமன் ` முதலியவற்றை , ` இறைவன் ` என்னும் பெயரளவினவாகக் கொள்க .

நெருங்கிய நீண்ட சடையின்கண் தூய்தாகிய பிறையைச் சூடினவனும் , மயக்கம் வாராதவாறு உய்யும் நெறியைக் காட்டுகின்றவனும் , உயர்ந்தோர் ஓதும் நான்கு வேதங்களைச் செய்ய வல்லவனும் , அருச்சுனனுக்கு அருள் புரிந்த தலைவனும் , அவ்வினிய அருளை என்னை எய்துவிப்பவனும் , அயலாய் நிற்பார்க்கு அயலாய் நிற்பவனும் ஆகிய , புன்னையும் குருக்கத்தியும் அரும்புகள் மலர்கின்ற திருநீடூரின்கண் எழுந்தருளியிருக்கின்ற இறைவனை நாம் வணங்காது விடுதலாகுமோ ! ஆகாதன்றே ; அதனால் அங்குச் சென்று அவனை வணங்குவோம் .

` துயக்குறாமை ` என்னும் எதிர்மறை வினையெச்சம் ஈறு குறைந்து நின்றது . ` என்னை இன்னருள் எய்துவிப்பான் ` என்றது , ` படையை ஊரடைவித்தான் ` என்பதுபோல நின்றது . ` புன்னை மாதவி போதலர் ` என , சினைவினை முதல்மேல் நின்றது .

கொல்லுதற் கருவியாகிய சூலத்தை உடையவனும் , கொடிய இயமனையும் அழித்தவனும் , நல்லனவாகிய நெறிகளையே காட்டுவிக்கின்றவனும் , எந்நாளும் நாம் விரும்புகின்ற தலைவனும் , துன்பம் இல்லாத திருவருளைச் செய்பவனும் ஆகிய , முழுகுதற்குரிய நீரையுடைய வயல்கள் சூழ்ந்த திருநீடூரின்கண் எழுந்தருளியிருக் கின்ற சிவபெருமானை நாம் வணங்காது விடுதலாகுமோ ! ஆகாதன்றே ; அதனால் அங்குச் சென்று அவனை வணங்குவோம் .

நன்னெறிதான் , அவரவர் நிலைக்கேற்பப் பலவாய் நிற்குமாதலின் , ` நல்லவாம் ` எனப் பன்மையாக அருளினார் . அவை களைப் பெரும்பான்மையும் பிறர்வாயிலாகவே உணர்த்துதலின் , ` காட்டுவிப்பானை ` என்று அருளினார் . ` இல்லருள் `, இல்லாமைக்கு ஏதுவாய அருள் . காவிரியாற்று நீராகலின் , ஆடும் நீராயிற்று . கொல்லை வெள்ளேறு - முல்லை நிலத்தில் உள்ள எருது . ` நாம் ` என்றது , அடியார் பலரையும் உளப்படுத்தும் என்க .

தோட்டைக் காதிலே இட்ட , தூய நெறியாய் உள்ள வனும் , உயிர்கட்குப் பிறப்பும் இறப்புமாய் நிற்பவனும் , இசையொடு பாடுதற்குரிய சிறந்த வேதத்தைச் செய்ய வல்லவனும் ஆகிய , பசிய சோலைகளில் குயில்கள் கூவ , அவ்விடத்தே , ஆடுந் தன்மையுடைய சிறந்த மயில் அன்னத்துடன் நின்று ஆட அலைகின்ற நீரையுடைய வயல்களையுடைய திருநீடூரின்கண் எழுந்தருளியிருக்கின்ற இறைவனை , நாம் விரும்பி வணங்காது விடுதலாகுமோ ! ஆகாதன்றே ; அதனால் , அங்குச் சென்று அவனை வணங்குவோம் .

வேடனாயது , அருச்சுனனுக்காக என்க . இனி , ` உருவ முடையனாய் எழுந்தருளியிருக்கின்ற ` என்றும் ஆம் . ` துறப்பு ` என்ற விடத்து , எண்ணும்மை தொகுத்தலாயிற்று . ` கூவிட , ஆட அலைகின்ற புனல் ` என்க .

அடியவர் குற்றம் சிறிதும் இலராயினாரெனின் , அவர்கள் அடையுமாறு தன்னையே கொடுப்பவனும் , வருந்திக் கற்ற கல்வியினும் மேலாக இனிமையைச் செய்கின்றவனும் , ஐம்புலன்களை யும் முற்றத்துறந்து பற்றின்றி இருப்பவனும் , காரணக் கடவுளர் மூவருள் முதல்வனாயினவனும் ஆகிய , சுற்றிலும் நீரையுடைய வயல் கள் சூழ்ந்த திருநீடூரின்கண் எழுந்தருளியிருக்கின்ற இறைவனை நாம் வணங்காது விடுதலாகுமோ ! ஆகாதன்றே ; அதனால் அங்குச் சென்று அவனைவணங்குவோம் .

யாவரும் அடியவரேயாதலின் , மக்களை , ` அடியவர் ` என்றார் . ` கூடுமாறதனை ` எனவும் , ` சுற்று நீள் வயல் ` எனவும் ஓதுவன சிறவாமை காண்க .

காட்டில் ஆடுகின்ற , கண்ணையுடைய நெற்றியை யுடையவனும் , கூற்றுவனை அழித்த தலைவனும் , அன்பினால் பாடி ஆடுகின்ற செயலையே விரும்புபவனும் , பொருட்சார்புகளையும் உயிர்ச்சார்புகளையும் நீக்குபவனும் , மாலும் அயனும் தேடிக் காணுதற்கு அரியவனும் , சொல்லாலன்றி , உள்ளத்தாலும் தன்னைத் தெளிந்தவர்க்கு எளியவனும் ஆகிய , அளவற்ற தேவர்கள் தொழு கின்ற , திருநீடூரின்கண் எழுந்தருளியுள்ள இறைவனை நாம் வணங் காது விடுதலாகுமோ ! ஆகாதன்றே ; அதனால் , அங்குச் சென்று அவனை வணங்குவோம் .

` காட்டில் ` என்பது தொகுத்தலாயிற்று . ` கோடி ` என்றது , மிகுதியைக் குறித்தவாறு .

கவைவிட்டு விளங்குகின்ற தீப்பொருந்திய கையை யுடையவனும் , அழியாத , பரந்த புகழையுடையவனும் , மழுவை ஏந்திய தலைவனும் , காதின்கண் பொருந்திய பொற்குழையை யுடைய வனும் , மார்பின்கண் எடுத்து விடப்பட்டு விளங்குன்ற முப்புரி நூலை உடையவனும் , இறந்தவரது தலையோட்டைக் கையில் ஏந்தியவனும் ஆகிய இறைவனை . நாம் , கட்டியைத் தரும் கரும்புகள் வளர்ந்துள்ள திருநீடுரின்கண் கண்டு வணங்காது விடுதலாகுமோ ! ஆகாதன்றே ; அதனால் , நாம் அங்குச் சென்று அவனை வணங்குவோம் .

இறைவன் எல்லாம் உடையவனாகலின் , பொற் குழையை யுடையவனாதல் சொல்லவேண்டுமோ என்பது .

நிலையில்லாத பொருள்கள் மேற்செல்லுகின்ற மனத்தோடு ஒற்றித்து நின்று அதன்வழியே செல்லும் அறிவாய் இருப்பவனும் , பின்னர் அம்மனத்தின் செயலைக்கெடுத்து அறிவை ஒரு நெறிப்படுத்துபவனும் , காற்றும் தீயும் முதலிய கருவிகளாய் நின்று உடம்பாகிய காரியத்தைப் பண்ணுவிப்பவனும் , பின்னர் அதனை அழிப்பவனும் உயிர்கள் வருந்துமாறு , அவற்றை அடையற் பாலனவாகிய வினைப்பயன்களைக் கூட்டுவிக்கின்றவனும் , பின்னர் விரைவில் அவ்வினைகளை அழிப்பவனும் , இவை எல்லாவற்றையும் செய்தற்கு மூங்கில் போலும் தோள்களையுடைய உமையைத் துணையாகக்கொள்பவனும் ஆகிய , திருநீடூரின்கண் எழுந்தருளி யுள்ள முதல்வனை நாம் வணங்காது விடுதலாகுமோ ! ஆகாதன்றே ; அதனால் , அங்குச் சென்று அவனை வணங்குவோம் .

இத்திருப்பாடலுள் , இறைவன் தனது சத்தியால் , உயிர் கட்குப் பந்தமும் வீடும் தரும் முதல்வனாய் நிற்றலை விரித்தவாறு . படைத்தல் முதலியவற்றைப் பிறர் வாயிலாகவும் செய்தலின் , ` ஆக்கு விப்பான் ` என்றும் அருளினார் . ` உரு நோய் புணர்ப்பானை ` என்பது பாடமாயின் , ` உடம்பின்கண் வினைப்பயன்களை வருவிப்பவனும் ` என உரைக்க .

கண்டத்தைக் கறுப்பாகவும் செய்து கொண்ட தலை வனும் , தன்னைக் காண விரும்பும் அடியார்களுக்கு எளியவனும் , தனக்குத் தொண்டு பூண்டவரைப் பெரிதும் விரும்புபவனும் , துன்பம் இல்லாத இன்பத்தைத் தரும் இனியவனும் , பழைய வலிய வினை களையெல்லாம் அழிப்பவனும் , பகுதிப் பட்ட சந்திரனுக்குக் களை கண் ஆயினவனும் ஆகிய இறைவனை , நாம் , கெண்டை மீன்களும் , வாளைமீன்களும் துள்ளுகின்ற நீரையுடைய திருநீடூரின்கண் , கேண்மையோடு வணங்காது விடுதலாகுமோ ! ஆகாதன்றே ; அதனால் , அங்குச் சென்று அவனை வணங்குவோம் .

உம்மை மாற்றியுரைக்கப்பட்டது , அது , ` மேனி முழுதும் சிவக்கச் செய்துகொண்டவன் , ஓரிடத்துக் கறுக்கவும் செய்து கொண்டான் ` என்பது தோற்றி நிற்றலின் , இழிவு சிறப்பு . உலகின்பம் துன்பத்தொடு விரவாது நிற்றல் இன்மையின் , இறைவன் இன்பத்தினது சிறப்பு உணர்த்துவார் , ` துன்பமுந்துறந்த இன்பத்தையுடைய இனிய வன் ` என்றார் . இவ்வும்மை , உயர்வு சிறப்பு . ` துறந்த ` என்னும் அகரம் தொகுத்தலாயிற்று . ` மதிக்கு ` என உருபு விரிக்க . கேண்மை , ஆண்டானும் , அடிமையுமாகிய உறவு .

` துன்பம் ` எனப்படுவனவற்றைப் போக்கு கின்றவனும் , தன்னை அடைந்தவர்கட்கு அமுதம் போன்று பயன் தருப வனும் , கொல்லுதலையுடைய வலிய பாம்பைக் கட்டியிருப்ப வனும் , அழகு பொருந்திய யானையின் தோலையுடையவனும் , நன்னெறியில் நிற்பவர்கட்கு அணிகலமாய்த் திகழ்பவனும் , அடி யேனும் விரும்புகின்ற தலைவனும் ஆகிய இறைவனை , நாம் , இரவில் மல்லிகை மலர்கள் மிகவும் மணம் வீசுகின்ற திருநீடூரின் கண் துதித்து வணங்காது விடுதலாகுமோ ! ஆகாதன்றே ; அதனால் , அங்குச் சென்று அவனை வணங்குவோம் .

ஞான நெறியில் நிற்பவர்க்கு அந்த ஞானத்தைச் சிறப் பித்து நிற்றலின் , ` அணியானவன் ` என்று அருளினார் ; இதற்கு , ` அண்மையனானவன் ` என உரைப்பாரும் உளர் . ` ஏகமழ் ` என்றதில் ஏ , உரிச்சொல் .

எல்லாப் பெயர்களையும் உடையவனும் , வாயாற் பேசும்வழி பெரிதும் இனிப்பவனும் , நீர் ததும்புகின்ற நீண்ட சடை யினையுடைய தூயவனும் ஆகிய , திருநீடூரை விரும்பி எழுந்தருளி யிருக்கின்ற இறைவனை , அவன் திருவடியைக்கண்டு வணங்குதற்கு அன்போடு விரும்பி , நம்பியாரூரன் அனைவரையும் அழைத்துப் பாடிய இத்தமிழ்மாலையால் , நிலவுலகத்து உள்ள எவ்வூரின்கண்ணும் இறைவனைப் பாடி வணங்க வல்லவர் , அவனுக்கு அடியவராகி , முத்தியைப் பெறுவார்கள் .

முற்றும்மை கொடுத்தோதினமையின், `ஆயிரம்` என்றது, `எல்லாம்` என்னும் பொருட்டாதல் பெறப்பட்டது. பொருள் தோறும் உள்ள பெயர்கள் வேறுவேறாயினும், அவை அனைத்தும், ஆகு பெயரால் இறைவனை உணர்த்தும் தன்மையுடையன என்பது மெய்ந் நூல் துணிபு. இதனால், இறைவன் எல்லாப் பொருள்களுமாய் நிற்றல் பெறப்படுவது என்க. `மாலையால்` என உருபு விரிக்க. `ஊர்` என்ற விடத்து, `எல்லாம்` என்பது வருவிக்க. பரவித்தொழுதலுக்குச் செயப்படுபொருள் எஞ்சி நின்றது.