எனக்குப் பொன்னையும் , மெய்யுணர்வையும் , வழங்குபவனும் , அவை வாயிலாக உலகின்பத்தையும் , வீட்டின் பத்தையும் சேர்ப்பிக்கின்றவனும் , அதன்பின் யான் அவ்வின்பங்களை நுகரும்பொழுது செய்கின்ற பிழைகளைப் பொறுத்துக்கொள்பவனும் , பின்னர்ப் பிழைகளே வாராதவாறு அருள்செய்பவனும் , இன்ன தன்மையை உடையவன் என்று வரையறுத்து உணர ஒண்ணாத எங்கள் தலைவனும் , எனக்கு எளிவந்த பெருமானும் ஆகிய , அன்னங்கள் தங்கியுள்ள வயல்களை யுடைய பண்ணைகளையுடைய அழகிய திருவாரூர் இறைவனை யான் மறத்தலும் இயலுமோ !

` மெய்ப்பொருள் ` என்றது , அதனையுணரும் உணர்வை . உணர்விற்கு , உணர்தல் தன்மையைத் தருதலின் அருமையை நினைகின்றாராதலின் , ` மெய்ப்பொருளும் ` என வேறு போல அருளினார் . ` போகமும் திருவும் ` என்றது , நிரல்நிறை . எனவே , ` திரு ` என்பது வீட்டின்பமாதல் உணர்க . உலகின்பத்தை நுகரும்பொழுது செய்யும் பிழையாவது , இறைவனை மறந்து , முன்னிலைப் பொருள்களையே நினைந்து , விருப்பும் , வெறுப்புங் கொள்ளுதல் . வீட்டின்பத்தை நுகரும்பொழுது செய்யும் பிழையாவது , பாற்கலன்மேற் பூஞை கரப்பருந்த நாடுதல்போல , அப்பேரின் பத்தையே நுகர்ந்திராது , சிற்றின்பத்தை விரும்புதல் , இவை இரண்டும் பண்டைப் பழக்கம் பற்றி நிகழ்வன . இப்பழக்கத்தைத் தன் அடியார்க்கு இறைவன் பலவாற்றால் அறவே நீக்கியருளுவான் என்க . அளவிறந்த தன்மையன் ஆதலின் , ` இன்னதன்மையன் என்றறிவொண்ணா எம் மான் ` என்றும் , அத்தன்மையனாயினும் , தமக்கு எளிதில் பலகாலும் வெளிநின்றமையின் , ` எளிவந்தபிரான் ` என்றும் அருளினார் . ` மறக்கலும் ` என்னும் உம்மை . இழிவு சிறப்பு .

மனத்துன்பத்தையும் உடல்நோயையும் ஒழிக்கின்ற வனும் , கூற்றுவனை அழித்த காலை உடையவனும் , துறக்கப்பட்ட ஆசை மீள வந்து எழுதலாகிய கொடிய துன்பத்தைப் போக்குபவனும் , கூடினால் பின்பு பிரிதற்கு இயலாதவனும் , வந்த பழிச் சொல்லும் , வரக் கடவ பழிச்சொல்லும் வாராது ஒழியும்படி அருள்செய்பவனும் , அட்ட மூர்த்தங்களை யுடையவனும் ஆகிய , மலர்கள் தேனோடு மலர்கின்ற சோலைகளையுடைய திருவாரூர் இறைவனை யான் மறத்தலும் இயலுமோ !

விரவினால் விடுதற்கு அரியனாதல் , பேரின்பவடிவின னாதலால் என்க .` மேவினார் பிரியமாட்டார் விமலனார் ` என்ற தி .12 கண்ணப்பர் புராண (174) த்தையும் நோக்குக . பழிச்சொல் , உண்மை யுணராது கூறுவாரது சொற்கள் , அவை இறைவன் , சுவாமிகளது பெருமையை விளங்கச் செய்யும்பொழுது அவரைப் பற்ற மாட்டாது ஒழியும் என்க .

மேகங்களையுடைய மலைமேல் மழையாய் நின்று பொழிபவனும் , நூல்களுக்கெல்லாம் பொருளாய் அவற்றுட் பொருந்தி நின்று , காணப்படுகின்ற உயிர்களுக்கு இரங்குகின்றவனும் , பகலாகியும் இரவாகியும் இருப்பவனும் , ஒசையைக் கேட்கின்ற செவியாகியும் , சுவையை உணர்கின்ற நாவாகியும் , உருவத்தைக் காண்கின்ற கண்ணாகியும் , ஒலிக்கின்ற கடலாகியும் , மலையாகியும் உள்ள திருவாரூர் இறைவனை யான் மறத்தலும் இயலுமோ !

உயிர் காணப்படுவதன்றாயினும் , உடல் வழியாக உண்மை புலப்படுதலின் , ` பார்க்கின்ற உயிர் ` என்று அருளினார் . மழையாய்ப் பொழிதல் முதலிய அனைத்தும் உயிர்கட்கு இரங்கும் இரக்கத்தாலே என்றதென்க . எல்லா உயிர்கட்கும் இரங்குகின்ற அவன் , தான் விரும்பி வந்து ஆட்கொண்ட எனக்கு எத்துணை இரங்குவான் என்பது சொல்ல வேண்டுமோ என்றபடி .

நாம் செத்தபொழுது சிலர் வந்து கூடி நம்மை இகழ் வதற்கு முன்னே , நமக்கு இறைவன் கொடுத்த கருத்து உளதன்றோ ! நெஞ்சு உளதன்றோ ! அறிவு உளதன்றோ ! நாம் செய்த புண்ணியத்தின் பயன் உளதன்றோ ! அவற்றால் தேவர்கள் , ` இயல்பாகவே பாசம் இல்லாதவன் ` என்றும் , ` எங்கள் தலைவன் ` என்றும் வணங்க நிற் கின்ற , முதுகில் திமிலையுடைய எருதையுடையவனும் , யாவர்க்கும் தந்தையும் , என் தந்தைக்குத் தலைவனும் , எமக்குத் தலைவனும் ஆகிய திருவாரூர் இறைவனை நாம் நினையாது மறத்தலும் இயலுமோ !

சிந்தையும் ; மனமும் வேறுவேறாதல் அறிந்து கொள்க . ` விதி ` என்றது , விதித்தவாறே செய்த புண்ணியத்தைக் குறித்தது . அதன் பயனாவது மக்கட் பிறப்பும் , அதன் பயனாகிய இறையன்புமாம் . சிந்தை முதலியவற்றைத் தனித்தனியே எடுத்து , ` உளதன்றோ ` என வலியுறுத்தியது , அவனை நினைத்தற்குத் தடையாதும் இன்மையை இனிது விளக்கியவாறு . ` எம் ` என்றது , தம்போல்வாரையும் உளப் படுத்து .

நன்மையைத்தரும் கல்வியும் , அதன்பயனாகிய உள்ளத்தெளிவும் , அதன்பயனாகிய இறைவன்பற்றும் நமக்கு உள்ளன என்றால் , அவற்றோடே இறப்பும் , மறுபிறப்பும் , வாழ்நாளை இடை முரியச் செய்கின்ற தீங்குகளும் உள்ளன என்றால் , இவற்றை யெல்லாம் அறிகின்ற அறிவும் . அவ்வறிவின்வழியே ஒழுகுதற்கு உயிர் உடம்பில் நிற்றலும் உள்ளனவாதலின் , புள்ளிகளையுடைய வண்டுகள் யாழின் இசைபோல ஒலிக்கின்ற , பொன்போலும் கொன்றை மலர்க் கண்ணியை , பொன்போலும் சடைமேற் சூடிய திருவாரூர் இறைவனை நாம் மறத்தலும் இயலுமோ !

செறிவு - நிறைவு ; அது பொருள்களை நிரம்ப உணரும் கல்வியைக் குறித்தது , ` சிக்கன ` என்பது , இறுகப் பற்றுதல் . பேரறங்களைச் செய்வார்க்கு முதற்கண் விதித்த வாழ்நாள் மிகுதலும் , பெரும்பாவங்களைச் செய்தார்க்கு அது குறைதலும் உளவாதல் பற்றி , ` வாணாள் மேற்செல்லும் வஞ்சனை யுண்டேல் ` என்று அருளினார் . இதனை , ` கொல்லாமை மேற்கொண்டொழுகு வான் வாழ்நாள்மேற் - செல்லா துயிருண்ணுங் கூற்று ` என்னும் திருக்குறளாலும் (326), அதன் உரையாலும் அறிக . வாழ்நாள் இடைமுரிய வருவதனை , ` அவ மிருத்து ` என்ப . ` அறிவு `, ` உயிர் ` என்றவிடத்திலும் , ` உண்டேல் ` எனப் பாடம் ஓதுதலே சிறக்கும் .

எங்கும் பொள்ளல்களாய் உள்ள இவ்வுடம்பை உறுதி என்று கொண்டு , செல்வமும் , படைகளும் , இன்பமுமாய் நிற்கின்றவர்கள் செய்கின்ற மயக்கங்களையெல்லாம் நம்மிடத்து வாராதவாறு விலக்குகின்ற , நன்னெறியாய் உள்ளவனாகிய , தேவர்கள் நாள்தோறும் , ` வள்ளல் ` என்றும் , ` எங்களுக்குத் துணை ` என்றும் சொல்லித் துதிக்கின்ற , சேற்றையுடைய கழனிகளையுடைய பண்ணை யிடத்ததாகிய அழகிய திருவாரூர் இறைவனை யான் மறத்தலும் இயலுமோ !

` பொள்ளல் உடல் ` என்றது , அதன் நிலையாமையை உணர்த்தியவாறு . பொருளாய் நிற்பவர் , மக்கள் ; அது ,` தம் பொருள் என்பதம் மக்கள் ` ( குறள் - 63.) என்றதனானும் அறிக . ` சுற்றம் ` என்றது , ` சுற்றி நிற்கும் படை ` எனப் பொருள் தந்தது ; படைபோல்பவர் கிளைஞரும் , நண்பரும் , அவர் படைபோன்று உதவுதல் வெளிப்படை . போகமாய் நிற்பவர் மாதர் , இவர் எல்லோரும் தாமே தாங்குவார் போன்று நின்று தம்மிடத்தே பிணித்துக்கொள்ள முயலுதலின் , அவர் செய்வன மயக்கமாயின . ` அவர் பற்றுவது உடலையே யாதலின் , உடலைப் பொரு ளென்று செய்வன ` என்றார் . ` அள்ளற்கழனி ` என்றது , நீர்வளங் குறை யாதது என்றபடி .

கையையுடையதாகிய யானையினது தோலை உரித்த கையை உடையவனும் , இரண்டு கண்களுக்கு மேலாக மற்றொரு கண்ணையுடையவனும் , அழகையுடையவனும் , அடைந் தாரது வருத்தங்களைப் போக்குபவனும் , வேதத்தை உடையவனும் , சிறந்த பிறையைச் சூடுதற்கு உரியவனும் , உலகத்தில் உள்ள உயிர்கட் கெல்லாம் விளக்காய் உள்ளவனும் , தன்னை விரும்பி நினைந்து அடையாதவர்கட்கு அரியவனும் , அடியேற்கு எளியவனும் ஆகிய திருவாரூர் இறைவனை யான் மறத்தலும் இயலுமோ !

பிறையைச் சூடியது . சார்ந்தாரைக் காக்கும் தன்மையைக் குறிப்பது ஆதலின் , அத்தன்மை அவனுக்கே உளதாதல் பற்றி , ` குறைமாமதி சூடற்கு உரியானை ` என்று அருளினார் . இதனானே , ` பிறை ` என்னாது ` குறைமதி ` என்றருளினார் . ` தக்கன் சாபத்தாற் குறைந்து வந்த மதி ` என்றவாறு . எனவே , ` குறைமதி ` என்றது , இறந்தகால வினைத் தொகையாயிற்று .

யாதும் வருந்தாமலே நின்று வணங்குகின்ற அவன் அடியார்கள் வானுலகத்தை ஆளுதலாகிய பெருஞ்செல்வத்தைப் பெற்றுவிடுகின்ற செய்தியைக் கேட்டபின்பும் , சிலர் , அவனை நாள் தோறும் மலர் தூவி வணங்குகின்றிலர் . அங்ஙனம் வணங்குகின்ற நம்மை அவன் இம்மையிலேயே நன்கு புரத்தலையும் அறிகின்றாரிலர் . ஆயினும் , யான் , எனக்கேயன்றி என் கிளைகளுக்கும் அவன் துணை யாவான் என்று கருதி , அவனையே உறவாகக் கொண்டு , அவனுக்குப் பணிபுரிந்து நிற்கின்றேன் ; அன்றியும் , பலரையும் அவனுக்கு ஆளாகு மாறு முன் நின்று அழைக்கின்றேன் ; ஆதலின் , யான் அவனை மறத்தலும் இயலுமோ !

` வாளா ` என்றது , ` அரிதின் முயன்று செய்வனயாது மில்லாதே ` என்றபடி . முன்னர் , ` கேட்டு ` என்றமையான் , ` நம்மை ஆள்கின்ற தன்மை ` என்றது . காட்சியான் அறியப்படுவதனை என்க . ` பலரை ` என்னும் ஐயுருபு . தொகுத்தலாயிற்று .

எல்லா நாள்களிலும் ஊனைப் பெருக்கவே முயன்று , அது காரணமாக எழுந்த ஆசையால் உளதாகிய துன்பத்தைக் கடக்கமாட்டாமலும் , கடந்து நன்னெறியை உணரமாட்டாமலும் , பசியால் கண்குழிந்து வந்து இரப்பவர் கையில் ஒன்றையும் இட மாட்டாமலும் உள்ள யான் , பரத்தலையுடைய அலைகளைக் கொண்ட கங்கையாகிய நீரையுடைய சடையை யுடையவனும் , உமையாளைத் தனது திருமேனியின் ஒரு பாகத்தில் அடக்கினவனும் ஆகிய , அழகிய தாமரைப் பொய்கைகளையுடைய திருவாரூர் இறைவனை யான் மறத்தலும் இயலுமோ !

` ஊனைப் பெருக்கவே முயலுதல் முதலிய குற்றங்களை யுடைய எனக்கு உய்தி வேறு யாதுளது ` என்றவாறு , அக்குற்றங்கள் இல்லாதாரும் அவனை மறத்தல் கூடாதெனின் , யான் அது செய்தல் கூடாமை சொல்ல வேண்டுமோ என்பது .

என்னை . வழக்கிட்டு ஆட்கொண்டு அதன்பின் கோயிலுள் சென்று மறைந்த , நண்பகற் போது போலும் ஒளியுடைய வனும் , நஞ்சையுடைய பாம்பைக் கட்டியுள்ள உடையை உடைய வனும் , பகலாயும் இரவாயும் உள்ளவனும் , தன்னை நினைப்பவரது உள்ளமாகிய தாமரையில் ஊறுகின்ற தேனாய் உள்ளவனும் , கரும்பின் சாறும் அதன்கட்டியும் போல்பவனும் , தேவர்மீது வைத்த அன்பினால் , கடலில் மாமரமாய் நின்ற சூரனை அழித்த முருகனுக்குத் தந்தையும் , வேதத்தில் வல்லவனும் ஆகிய , செல்வத்தையுடைய திருவாரூர் இறைவனை , யான் மறத்தலும் இயலுமோ !

சிறுபொழுதுகளுள் நண்பகல் பேரொளியுடையதாதல் அறிக . ` ஆட்கொண்டு ஒளித்தபின் இனிது வெளிப்பட்டு நின்றமை யின் `,` ஒளித்திட்ட உச்சிப்போதன் ` என்று அருளினார் . இவ் வாறன்றி ,` இந்நிகழ்ச்சி உச்சிப்போதில் நிகழ்ந்தது ` எனக் கொண்டு , ` ஒளித்திட்ட உச்சிப்போதினை உடையவனும் ` என்று உரைத்தலுமாம் . ` உச்சிப்போதன் ` என்பதற்கு , ` தலையில் பூவையணிந்தவன் ` என உரைப்பாரும் உளர் . பட்டி - பட்டினை உடையவன் . ` பட்டு ` என்றது , ` ஆடை ` என்னும் , அளவாய் நின்றது , வேதத்தில் வல்லவரை , ` பட்டர் ` என்றல் அறிக ; ` பட்டராகில் என் சாத்திரங் கேட்கில் என் ` ( தி . 5 ப .99 பா .3.) என்பது திருநாவுக்கரசர் திருமொழி .

` பரவை ` என்பவள் முன்னிலையாக , எல்லா உலகங்கட்கும் தலைமையுடைய ஓர் ஊர் என்று சொல்லத் தக்க ஊராய் , தான் அவளுடன் கூடி வாழ்ந்து மறத்தற்கியலாததாய் அமைந்துவிட்ட திருவாரூர் இறைவனை , கார் காலத்தில் பூக்கின்ற , மணங்கமழுங் கொன்றைமாலையை அணிந்த முடியையுடைய வனாகிய அப்பெருமானது திருப்பெயரைக் கொண்ட . அவன் அடிக் கீழ்க் கிடக்கும் நாய் போலும் தொண்டனாகிய நம்பியாரூரன் பாடிய இப்பதிகத்தைப் பாட வல்லவர் , அமரலோகத்தில் வாழ்பவராதல் திண்ணம் .

` ஆரூரை மறவாமைக்குப் பரவை ஒரு வழியாய் அமைந்தாள் ` என்றபடி . ` ஆரூரைமறத்தற்கரியானை ` என்றாரேனும் , ` மறத்தற்கரிய ஆரூரானை ` என்றலே திருவுள்ளம் என்க . ` காரூர் ........ முடியன் ` என்றதனை , ` அரியானை ` என்றதன் பின்னரும் , ` அடி நாய் ` என்றதனை , ` தொண்டன் ` என்றதன் பின்னரும் வைத்துரைக்க . ` அமரலோகம் `, வடமொழித் தொகைச் சொல் .