மனமே , நீ , திருநீற்றை அணிந்துள்ள அழகிய நெற்றியையுடையவனும் , அந்நெற்றியில் ஒரு கண்ணை உடைய வனும் , வரிசைப்பட்ட வளைகளையணிந்த உமையவளைத் தனது ஒரு கூற்றில் வைத்த செய்கையை யுடையவனும் , குற்றம் சிறிதும் இல்லாத வனும் , கற்றையாகிய அழகிய சடையின் கண் நீரைக் கட்டியுள்ள அழகனும் , தேவர்களுக்கு அரிய ஒளியாய் உள்ளவனும் ஆகிய , வரியையுடைய வரால் மீன்கள் துள்ளுகின்ற , சேற்றையுடைய திருத்தினைநகரில் எழுந்தருளியிருக்கின்ற , நன்மையின் மேலெல்லை யாயுள்ள பெருமானை அணுகச் சென்று அடைவாயாக .

` தாங்கிய ` என்றன பலவற்றுள் ` ஆறுதாங்கிய ` என்றது ஒன்றொழித்து , ஏனைய , பான்மை வழக்கால் வந்தன . கொள்கை - கருத்து ; விருப்பம் ; அஃது அதன் காரியமாகிய செயலைக் குறித்தது . சிவம் - மங்கலம் ; நன்மை . அமங்கலமாகிய தீமைக்கு யாதும் இயைபின்றி , நன்மையே வடிவாய் உள்ளவன் இறைவன் ஒருவனே யாகலின் , ` சிவன் ` என்பது அவனுக்கே பெயராயிற்று . ` சிவன்எனும் நாமம் தனக்கே யுடையசெம் மேனிஎம்மான் ` என்ற திருமொழி ( தி .4 ப .112 பா .9) யுங்காண்க . இவ்வாறு நிரம்பிய மங்கலம் உடையனாதலைக் குறிக்கவே , அவனை , ` சிவக் கொழுந்து ` என்றும் அருளிச்செய்வர் ஆசிரியர் என்க . ` கொழுந்து ` என்றது , உருவகம் . இத்தலத்து இறைவன் பெயர் ` சிவக்கொழுந்தீசன் ` எனப்படுகின்றது .

மனமே , நீ , நோயுடைய உடம்புகளிற் பிறத்தலும் , பின்பு அவற்றினின்று இறத்தலும் ஆகிய இவ்வல்லலை ஒழித்து இறைவன் திருவடியிணைக்கு ஆளாதலைத் துணிந்து நிற்க விரும் பினால் , அதற்கு வழிசொல்லுவேன் ; கேள் ; வஞ்சனையை இயல்பாக உடைய அசுரர்கள் வாழ்ந்த மூன்று ஊர்களை , அழகிய , கொடிய வில்லால் அழியுமாறு வெகுண்ட தலைவனாகிய , செறிந்த , நீண்ட சோலைகளையுடைய திருத்தினை நகரில் எழுந்தருளியிருக்கின்ற , உலகமெல்லாம் , முன்னிலையாகவும் , படர்க்கையாகவும் நின்று துதிக் கின்ற , நன்மையின் மேலெல்லையாய் உள்ள பெருமானை , அணுகச் சென்று அடைவாயாக ; மனமே , அஞ்சாதி .

துணிதல் , தன் காரியத்தையும் உடன் தோற்றி நின்றது . வற்புறுத்தற் பொருட்டு , மறித்தும் , ` நெஞ்? u2970?` என்று விளித்து உணர்த்தினார் . அணி , வில்லிற்குரியன பலவுமாம் .

மனமே , நீ , மாவடுப்போலும் கண்ணிணை களையுடைய மாதர்பாற் செல்கின்ற மையலைப் பொருந்தி , அம் மையல் காரணமாகத் தோன்றுகின்ற பல , வஞ்சனைகளுக்கும் இடமாய்க் கெட்டொழிய நினையாதி ; மற்று , எருதில் ஏறுகின்ற மூர்த்தி யும் , எப்பொருட்கும் முதலாகிய பெருமானும் , அடியார்கள் , ` எம் அடிகள் ` என்று வணங்கித் துதிக்கும் அப்பனும் , இணையில்லாத பெருமையையுடைய தனங்களையுடைய உமைக்குத் தலைவனும் ஆகிய , புதல்களைக்கொண்ட காடுகள் நிறைந்த திருத்தினைநகரில் எழுந்தருளியிருக்கின்ற நன்மையின் மேலெல்லையாய் உள்ள பெருமானை அணுகச் சென்று அடைவாயாக .

` அடைந்தால் , என்றும் கேடின்றி வாழ்வாய் ` என்றபடி . ` மடந்தையர் ` எனப் பன்மையாக அருளினமையால் , அது , மனைக் கிழத்தியல்லாத காமக் கிழத்தியரும் பரத்தையரும் ஆகிய பலரைக் குறித்தது . ஆகவே , ` வஞ்சனை ` என்றது , தன் எண்ணங்களை இற்கிழத் திக்கு மறைத்தலும் , அவர் ஒவ்வொருவரோடும் அவரிடத்தன்றிப் பிறர் மாட்டு அன்பில்லையாகக் காட்டுதல் முதலியவற்றால் அவரை அடைய முயலுதலும் போல்வனவற்றையாம் . அபரஞான பரஞானங் களே அம்மையின் தனங்களாதலின் , அவை ஒப்பிலவாதல் அறிக .

மனமே , நீ , அகன்ற நிலப்பரப்பின்கண் தீவினை களையே செய்தும் , பொய்கள் பலவற்றையே பேசியும் திரிந்து , உயிர்வாழ்வதற்கு இவையே ஏற்புடையன என்று கருதித் துன்பமுற்று மெலிந்து அழியாதி ; மற்று , உலகிற்கு முதல்வனாய் உள்ளவனது இயல்புகளை , நல்லாசிரியர்பாற் பெற்ற அறிவினால் சிந்தித்து , புலியினது உரித்த தோலை உடுத்தவனும் , மாணிக்கம்போல்பவனும் , யாவர்க்கும் வலிய சார்பாய் உள்ளவனும் , தேவர்களுக்கு அமுதம் போல்பவனும் , அவர்கள் அனைவர்க்கும் இறைவனும் ஆகிய திருத்தினைநகரில் எழுந்தருளியிருக்கின்ற , நன்மையின் மேலெல்லை யாய் உள்ள பெருமானை அணுகச் சென்று அடைவாயாக .

` பாவமே புரிந்து ` எனவும் , ` அலமந்து ` எனவும் முன்னும் பின்னும் உள்ள சொற்குறிப்புக்களால் , பகரப்படுவன , பொய் களேயாயின . ` ஆவ ` என்றது , அன்பெறா அகர ஈற்று வினைப்பெயர் . முதற்கண் பொதுப்பட அருளுகின்றாராதலின் , ` அண்ணல் தன்திறம் ` என , வேறொருவன் போல அருளிச்செய்தார் . ` அறிவினால் ` என்றது , கேட்டலையும் , ` கருதி ` என்றது சிந்தித்தலையும் , ` சென்று ` என்றது தெளிதலையும் , ` அடை ` என்றது அழுந்துதலையும் உணர்த்தி நின்ற வாறு அறிந்துகொள்க .

உளமே , ஒருபொருளல்லாத உயிர் வாழ்க்கையைப் பெரிய பொருளாக நினைந்து , அந் நினைவின் வழியே , ` மெய் வருந்த , அரிய பெரிய பொருட்குவையை ஈட்டி என்றும் இனிது வாழ்தல் எமக்கு இயலும் ` என்று உலகத்தார் பேசுகின்ற இச் செருக்குரைதானும் பொய் என்பதனை நினை ; மனமே , மலைபோலும் தோள்களை உடையவனும் , பல கூத்துக்களை வல்லவனும் ஆகிய உலகில் உள்ளவர் எல்லாம் சென்று பலகாலும் மகிழ்ந்து தங்குகின்ற திருத் தினை நகரில் எழுந்தருளியிருக்கின்ற , நன்மையின் மேலெல்லையாய் உள்ள பெருமானை , அணுகச் சென்று அடைவாயாக .

` தளர்ந்து ` என்றதனை , ` தளர ` எனத் திரித்து , அதனை , ` இயற்றி ` என்றதனோடு முடிக்க . விரும்பிய அளவில் நிதியினை ஈட்டினோரும் , என்றும் வாழ்வோரும் இலராகலின் , அவர்தம் சொற்கள் பொய்யாய் ஒழிதலை , ` உளமே ` என விளித்து அறிவுறுத்தி , பின் , இரந்து வேண்டுவார் , மறித்தும் , ` மனனே ` என்று விளித்தார் என்க . குவலயத்தோர் எல்லாம் பலகாலும் சென்று சென்று மகிழ்ந்து தங்குதல் , அதன் வளப்பத்தால் என்க .

மக்கள் , அரசராய் நின்று உலகத்தை ஆண்டு , செங் கோல் செலுத்திப் பெருமிதத்துடன் அமர்ந்திருந்ததற்கு இடமாய் நின்ற மனித உடம்பாகிய இதனை , இதனொடு கொண்ட தொடர்பு நாள் தோறும் தேயப்பெற்று , பின்பு விட்டு நீங்கி , கொடிய துன்பத்தை நுகர் கின்ற இந்நிலையில்லாத வாழ்வினை , மனமே , சிறிதும் விரும்பாது விடு ; மற்று , மனமே , பாம்பை அகங்கையிற் கொண்டு ஆட்டுதலை விரும்பியவனும் , யாவர்க்கும் மேலானவனும் , கடலில் மாமரமாய் நின்ற சூரனை அழித்த முருகப் பெருமானார்க்குத் தந்தையும் ஆகிய , திருத்தினை நகரில் எழுந்தருளியிருக்கின்ற , நன்மையின் மேலெல்லை யாய் உள்ள பெருமானை , அணுகச் சென்று அடைவாயாக .

வேந்தராதல் முதலியவற்றிற்கு உரிய எழுவாய் எஞ்சி நின்றது , ` இவ்வுடல் ` என்ற சுட்டு , மக்கட் பிறப்பினைச் சுட்டி நின்றது . ` இது தன்னை இறந்து ` என இயையும் . இறத்தல் - கடத்தல் ; நீங்குதல் . தேய்தலுக்கு வினைமுதல் வருவிக்க . வெந்துயர் , நரகமும் பிற பிறப்புக்களுமாம் . இரண்டினை இரப்பார் , அவ்வவ்விடத்தும் ` மனமே ` என விளித்தார் என்க . ` கடற் சூர் ` என்றதற்கு , ` கடலிடை வாழ்ந்த சூரன் ` என்று உரைத்தலுமாம் .

மனமே , தன்னிடத்துக் குற்றமின்றி நிற்கும் மனத்தை யுடையராகாது , தவத்தொழிலைச் செய்து , பயனில்லாத சொற்களைப் பேசி , பின்னுதல் பொருந்திய சடைகளைச்சேர்த்துக் கட்டிக்கொள்ளு தலுடன் எலும்பினை அணிந்து கொள்ளுதலாகிய வேடத்தைப் பூண்டு கொண்டாலே , மக்கள் , பிறவியாகிய கடலை முற்றக் கடந்துவிடுதல் இயலாது ; ஆதலின் , அந்நிலை நின்னின் வேறாய் நிற்க , நீ , தேவர் கட்குத் தேவனாய் உள்ள பெருந்தேவனாகிய , செந்நெற் பயிர்கள் நிறைந்த வயல்களையுடைய திருத்தினை நகரில் எழுந்தருளியிருக் கின்ற , நன்மையின் மேலெல்லையாய் உள்ள பெருமானை , அணுகச் சென்று , இவனே , தொன்மையாய முழுமுதற் கடவுள் என்று துணிந்து அடைவாயாக .

` தன்னில் ` என்றது , பன்மை யொருமை மயக்கம் ; அவரவரது சித்தத்தையும் தனித்தனிக் குறித்தவாறு . ` தவம் ` என்றது , பலவகை நோன்புகளை ; பயனில்லாத சொற்கள் , ` விரதங்களே பயன்தரும் ; முதல்வன் வேண்டா ` என்று கூறுவன . இங்ஙனங் கூறுவோர் மீமாஞ்சகர் ; அவரது நிலையை , ` விரத மேபர மாகவே தியரும் சரத மாகவே சாத்திரங் காட்டினர் ` ( தி .8 திருவா . போற்றி 50,51) எனவும் , ` திசைக்குமிக் குலவு கீர்த்தித் தில்லைக்கூத் துகந்து தீய நசிக்கவெண் ணீற தாடும் நமர்களை நணுகா நாய்கள் அசிக்கஆ ரியங்க ளோதும் ஆதரைப் பேத வாதப் பிசுக்கரைக் காணா கண்வாய் பேசாதப் பேய்க ளோடே ` ( தி .9 திருவிசைப்பா 4-5) எனவும் , ` ஆதிமறை ஓதி அதன்பயன்ஒன் றும்மறியா வேதியர்சொல் மெய்யென்று மேவாதே ` - நெஞ்சுவிடுதூது 116-117 எனவும் வந்தனவற்றால் அறிந்துகொள்க . இவர் சிவபிரானுக்குரிய சடைமுடி முதலிய கோலத்தை அணிதலாற் பயன் பெறாமை அறிக . ` இங்ஙனம் வேடமாத்திரத்தால் பெரியையாகக் காட்டுதலை ஒழிக ` என்பார் , ` அதுநிற்க ` என்று அருளினார் . ` முன்னெலாம் ` என்றதன் பின் , ` ஆய ` என்பது வருவிக்க . ` முழுமுதல் என்று அடை ` என இயையும் .

மனமே , அன்புள்ள சுற்றத்தாரும் , மற்றும் துணை யாயுள்ளாரும் ஆகிய பலருங் கண்டு , உடல்மேல் விழுந்து அழுது எழும்படி , உயிர் உடலைப் பிரிந்து அப்பாற் போய்விடும் ; இது நிச்சயம் . இதனை நீ அறிந்துளை என்றால் , அறியாமையையுடைய வாழ்வாகிய இம் மாறுபட்ட நெறியை நீங்கி , கரிய பெரிய கண்களை யுடையவளாகிய உமையது பாகத்தை உடையவனும் , உயிர்களில் நிறைந்திருப்பவனும் , காலனுக்குக் காலனும் , எல்லாப் பொருளையும் கடந்துள்ளவனும் ஆகிய , செருந்தி மரங்கள் பொன்போலும் மலர்களை மலர்கின்ற திருத்தினை நகரில் எழுந்தருளியிருக்கின்ற , நன்மையின் மேலெல்லையாகிய பெருமானை , விரும்பி , அணுகச் சென்று அடைவாயாக .

` துணை ` என்றது , நண்பர் முதலாயினாரை . ` கண்டு அழுதெழ ` என்றது , ` அவர் செய்யலாவது அத்துணையே ; பிறி தில்லை ` என்றவாறு . ` கால காலன் ` என்றது , ` அவனாயின் அந்நிலையை விலக்க வல்லான் ` என்றதாம் .

மனமே , நீ நன்மையை அடையவிரும்பினால் , நன்மை சிறிதும் இல்லாத புத்தமும் சமணமும் ஆகிய சமயங்களைப் பொருந்திய தவத்தினரது பயனில்லாத செயல்களை விட்டொழி ; நம்மைப் பலர் இகழ்ந்து பேசுதற்கு முன்பே , உமையை ஒரு பாகத்தில் உடையவனும் , எருதை விரும்பி ஏறுபவனும் , தேவர்கட்கு முதல் வனும் , எங்கட்குத் தலைவனும் ஆகிய , மலைச்சிகரம் போலப் பொருந்திய சோலைகளையுடைய திருத்தினை நகரில் எழுந்தருளி யிருக்கின்ற , நன்மையின் மேலெல்லையாகிய பெருமானை , அணுகச் சென்று அடைவாயாக .

` இகழ்ந்துரைப்பதன்முன் சென்று அடை ` எனவும் , ` நன்மையை வேண்டில் விட்டொழி ` எனவும் இயையும் . ` புன்மை ` என்பதன் மை ஈறு தொகுத்தலாயிற்று . அப்பெயர் , அத்தன்மையை யுடைய சமயத்தைக் குறித்தது . ` தேரர் புன்மையும் சமணுமாம் சமயம் ` என்க . நன்மையொன் றில்லாமையை , அவ்விரண்டற்குங் கொள்க . மலைச்சிகரம் , சோலைக்கு , உயர்ச்சிபற்றி உவமையாயிற்று .

எல்லையில்லாத , நிலையற்ற பிறவியை வெறுத்து , அதனினின்றும் நாம் நீங்குதலே பொருந்துவது என்று சொல்லி மனத்தைத் தெளிவித்து , திரட்சி பொருந்திய சோலைகளையுடைய திருத்தினைநகரில் எழுந்தருளியிருக்கின்ற , நன்மையின் மேலெல்லை யாயுள்ள பெருமானது திருவடியிணையை நினைத்தற்கு ஆகும் , புகழையுடைய திருநாவலூர்க்குத் தலைவனும் , வன்றொண்டனும் ஆகிய நம்பியாரூரன் பாடிய தமிழ்ப் பாடல்களாகிய இவை பத்தினை யும் பாட வல்லவர் அடையும் இன்ப நிலையாவது , மிக மேலான நிலையாகிய முடிந்த பயனேயாம் .

` நீடு பிறவி , பொக்கையினையுடைய பிறவி ` என்க . உள்ளீடின்மையைக் குறிக்கும் ` பொக்கு ` என்பது அம்முப் பெற்று , ` பொக்கம் ` என வருதல்போல , ஐ பெற்று , ` பொக்கை ` என வந்தது . ` பொய் ` என்னும் பொருளதாகிய இது , நிலையின்மையை உணர்த் திற்று . ` மனத்தினைத் தெருட்டி , திருவடியிணையை நாடலாம் பாடல் ` என இயைக்க . ` இணைதான் ` என்னும் தான் , அசைநிலை . ` நாடற்கு ஆம் ` என உருபு விரிக்க . ஆதல் - துணையாதல் . ` நாடெலாம் புகழ் ` என்பது , பாடம் அன்று . ` தமிழ்ப் பாடலாம் இவை பத்து ` என மாறிக் கூட்டுக . முற்றும்மை தொகுத்தலாயிற்று . ` முத்தி ` என்றது , ` இன்ப நிலை ` என்னும் பொருளதாய் நின்றது . மிக மேலான நிலையாவது , இறைவனோடு இரண்டறக் கலத்தல் .