அன்பரிடத்தில் மிகுந்த அன்பு செய்பவனே! என் பொய்ம்மை ஒழியும் வண்ணம் என்னை ஆண்டருளினவனே! விடத்தை உண்டு தேவர்களுக்கு அமிர்தத்தைக் கொடுத்தவனே! உன் திருவடியை எனக்குத் தந்தருளல் வேண்டும்.

தீர்ந்த அன்பு - முதிரவேண்டுமளவும் முதிர்ந்து முடிந்த அன்பு; `பேரன்பு` என்றவாறு. அன்பாய - அன்பே வடிவமாகிய; `அன்பு பிழம்பாய்த் திரிவார்`(தி.12 கண்ணப்பர் புரா. 154), `அவனுடைய வடிவெல்லாம் நம்பக்கல் அன்பு` (தி.12 கண்ணப்பர் புரா. 157) என்றாற்போல வருவன காண்க. ``அன்பர்`` என்றது. `அடியவர்` என்னும் அளவாய் நின்றது. ``அவரினும் அன்பன்`` என்றது, அவரது அன்பளவினன்றிப் பன்மடங்கு பெரிதாய பேரருளை அவர்கட்கு வழங்குபவன் என்றவாறு.
அவ்வருளாவது, ஊனக்கண்ணைப் பெயர்த்தளித்த அன்பர்க்குப் பரிசாக, ``என் அன்புடைத் தோன்றல்`` (நக்கீரர் திருமறம்) என விளித்தும், தனது திருக்கையாலே அவரது திருக் கையைப் பிடித்தும், தன்னைப் பயன் கருதியன்றி அன்பே காரணமாக வணங்குவார் பலரும் அவரைத் தன்னினும் மேலாக வைத்து வணங்கு மாறு, தன் வலப்பக்கத்தே அவரை என்றும் நீங்காது நிற்கச்செய்தும் உயர்த்தினமை போல்வதாம்.
இது பற்றியன்றே, ``பேறினியிதன் மேலுண்டோ`` (தி.12 கண்ணப்பர் புரா. 185) என இச்சிறப்பினைப் போற்றிக் கூறியது! ``அற்றவர்க்கு அற்ற சிவன்`` என்று அருளிச் செய்தார் ஆளுடைய பிள்ளையாரும் (தி.3.ப.120.பா.2) என்க. `பேர்த்தும்` என்பது மெலிந்து நின்றது; `மீளவும்` என்பது பொருள். தம்மை ஆட் கொள்வதைத் தம்பொய்ம்மையை ஆட்கொள்வதாக அருளினார். முன்னர் இருந்த பொய்ம்மை, மெய்ந்நெறியிற்` செல்லாது உலகியலில் இருந்தது. பின்னர் உள்ள பொய்ம்மை, இறைவனுடன் செல்லாது இவ்வுலகில் நின்றது. `பெரியோனாகலின், மீளவும் பொறுத்து அருள்புரிவான் என்று துணியலாகும்` என்னும் கருத்தினால், ``ஆட்கொண்டருளிடும் பெருமை போற்றி`` என்றார். எனவே, இஃது எதிர்காலம் நோக்கிக் கூறியதாயிற்று.
இங்ஙனம் துணிதல் கூடுமாயினும், அவனது திருக்குறிப்பை வரையறுத்தல் கூடாமையின், ``நின்பாதம் நாயேற்கு அருளிட வேண்டும்`` என்று வேண்டினார்.
அங்ஙனம் வேண்டுகின்றவர் சிறியேனது குற்றத்தை எண்ணாத அவனது திருவருளின் பெருமையைக் குறித்தற்பொருட்டு, ``நஞ்சயின்று வானோர்க்கு அமுதம் ஈ வள்ளல்`` என்று அருளினார். வள்ளல், விளி. வார்ந்த - ஒழுகிய. ஆர்ந்த - (இன்பம்) நிறைந்த.