தாயே! உன் குணங்களில் இவையும் சிலபோலும். பல தேவர்கள் உன்னற்கு அரியவனும், ஒப்பற்றவனும், பெருஞ் சிறப்புடையவனுமாகிய இறைவனைப் பற்றிய, சங்கு முதலியவற்றின் ஒலிகள் கேட்க, சிவசிவ என்று சொல்லியே வாயைத் திறப்பாய். தென்னவனே என்று சொல்வதற்கு முன்பே, தீயிடைப்பட்ட மெழுகு போல உருகுவாய். என் பெருந்துணைவன், என் அரசன், இன்னமு தானவன், என்று யாம் எல்லோரும் வெவ்வேறு விதமாகப் புகழ்ந் தோம். நீ கேட்பாயாக. இன்னமும் உறங்குகின்றனையோ? திண்ணிய மனமுடைய அறிவிலார் போல, சும்மா படுத்திருக்கின்றாயே! தூக்கத் தின் சிறப்புத் தான் என்னென்று உரைப்பது.

இங்கு எழுப்பப்படுபவள் சிவபெருமானிடத்துப் பேரன்புடையள் என்பது, சென்ற மகளிர் பின்னர்க் கூறும் அவற்றான் இனிது விளங்கும். அதனால், இவளை அனைவரும் `அன்னையே` என்று விளித்தனர். செய்யுளாதலின், ``இவையும்`` என்ற சுட்டுப் பெயர் முன்வந்தது. இது, பின்வருகின்ற, மிக்க துயில், எழுப்பிய பொழுதும் வாய்வாளாது கிடத்தல் என்பவற்றைச் சுட்டிற்று. சிலவோ- உன் தன்மைகளிற் சிலவோ. ஒருவன் - ஒப்பற்றவன். இருஞ்சீரான் - `பெரிய புகழையுடையவன்`. அரியானும், ஒருவனும், சீரானும் ஆகியவனது சின்னங்கள் என்க. `விடியலில் திருச்சின்னங்கள் ஊதுதல் கேட்கப்படும்பொழுதே துயிலுணர்ந்து சிவ சிவ என்று சொல்லுவாய்; பின்பு, எழுந்த அடியவர்கள் பாண்டிநாட்டையுடைய பெருமானே என்று பாடுதற்கு முன்பே நெருப்பைச் சேர்ந்த மெழுகு போல உள்ளமும் உடலும் உருகுவாய்; ஆயினும், இன்று யாங்கள் உன்வாயிலில் வந்து, இறைவனைத் தனித்தனியே பலவாறாகப் பாடினோம்; இன்னமும் உறங்குகின்றாய்; இறைவனிடத்து அன் பில்லாத வலிய நெஞ்சத்தையுடைய பெண்டிர்போல வாயும் திறவாது கிடக்கின்றாய்; உறக்கத்தின் பெருமைதான் என்னே` என, எழுப்ப வந்த மகளிர் இவளது நிலையை எல்லாம் விரித்துக் கூறினர்.
`கேட்பவே` என்னும் பிரிநிலை ஏகாரம் தொகுத்தலாயிற்று. `துயிலுணர்ந்தபின் முதற் சொல்லாகத் திருவைந்தெழுத்தையே சொல்லுவாய்` என்றற்கு, ``சிவனென்றே வாய்திறப்பாய்`` என்றனர். ``தென்னா என்னாமுன்னம் தீசேர் மெழுகொப்பாய்`` என்றது, `அம்பு படுமுன் தலை துணிந்தது` என்றல்போல, விரைவு மிகுதி குறித்தது. இதனை, `காரியம் முந்தூறூஉங் காரணநிலை` எனக்கூறி, ஏதுவணி யின்பாற் படுப்பர், அணிநூலுடையார். ``ஆனை`` என்றது, காதற் சொல். அரையன் - அரசன்; தலைவன். தனித்தனியே பாடினமையின் ``என்`` என ஒருமையாற் கூறினர். ``எல்லாம்`` என்பதே தன்மை யிடத்தை யுணர்த்துமாயினும், அது திரிபுடைத்து. `எல்லோம்` என்பது அதனைத் திரிபின்றி யுணர்த்தும். `எல்லாரும், எல்லீரும்` என்னும் படர்க்கை முன்னிலைப் பெயர்கள்போல, `எல்லோமும்` என்னும் தன்மைப் பெயரும், இறுதியில் உம்மையொடு நின்றது. ``கேள்`` என்றதனை` ``அன்னே`` என்றதன் பின்னர்க் கூட்டுக. `வெவ் வேறாய்ச் சொன்னோம்` என இயையும். `இன்னமும்` என்னும் உம்மை தொகுத்தலாயிற்று. பேதையர் - பெண்டிர்; `அறிவில்லாதவர்` என்பதும் நயம். ``துயில்`` என்றதற்கு, `எல்லாரையும் ஆட்கொள்கின்ற உறக்கம்` என உரைக்க. ``பரிசு`` என்றது பெருமையை. கொடுமை யாகிய இழிவை, `பெருமை` என்றது இகழ்ச்சிப்பற்றி.