முடிவில்லாத செழிப்பான ஒளி மலையே! வேதமாகிய மறையின் பொருளாகி என்னுடைய மனத்தின்கண் வந்து, நிலை பெற்ற தலைவனே! கட்டுப்படுத்தப்படாத வெள்ளம் போல என் சித்தத்தின் கண் பாய்கின்ற திருப்பெருந்துறையில் வீற்றிருக்கின்ற சிவபெருமானே! ஆன்ம நாதனே! நீ இப்பிறவியிலேயே என் உடம்பையே கோயிலாகக் கொண்டாய். இனிமேல் உன்னை யான் வேண்டிக் கொள்வது என்ன இருக்கிறது?

எவ்வாற்றானும் யாதொரு பொருளையும் வேண்டுந் தன்மை இல்லாத பேரின்பமயன் என்பதை நன்கு வலியுறுத்தற் பொருட்டு, `நிறைவே` என்று போகாது, ``குறைவிலா நிறைவே`` என்று எதிர்மறை முகத்தானும் அருளினார். தீமை சிறிதும் இல்லாது நன்மையே வடிவாய பொருள் இறைவனையன்றிப் பிறிதில்லாமை அறிக. இதுபற்றியே இறைவனுக்குரிய பெயர்கள் பலவற்றுள்ளும், `சிவன்` என்னும் பெயர் தலையாயதாயிற்று. இப்பெயர் பிறர் ஒருவருக்கும் பொருந்தாமையை, ``சிவன் எனும் நாமம் தனக்கே யுடைய செம் மேனியெம்மான்`` (தி.4 ப.112 பா.9) என்று எடுத் தோதியருளினார் நாவுக்கரசர். ``குறைவிலா நிறைவே`` (தி. 7. ப.70. பா. 6.) என்னும் இவ்வரிய தொடரை ஆளுடைய நம்பிகளும் எடுத்தருளிச்செய்தல் அறிந்துகொள்ளத்தக்கது. கோது - பயன்படாத பகுதி; இஃது அமுதின்கண் இன்மையால், ``கோதிலா அமுதே`` என்றார். ஈறு - அழிவு. கொழுஞ் சுடர்க் குன்று - பேரொளியுடைய மலை; இஃது ஆகுபெயராய், ஞானமே உருவாய் உள்ள இறைவனைக் குறித்தது. ``மறை`` என்றது கலை ஞானத்தையும், ``மறையின் பொருள்`` என்றது அநுபவஞானத்தையுமாம். மன் - தலைவன். சிறை - அணை. ``நீர்`` என்றது, வெள்ளத்தை. தண்மையும் பெருமையும் பற்றிப் பேரின்ப வடிவினனாகிய இறைவனுக்கு வெள்ள நீர் உவமையாயிற்று. ``சிந்தைவாய்`` என்றதில் வாய், ஏழனுருபு. ``சிந்தை`` என்றது, தெளிவுபெற்ற சிந்தையை என்றது ஆற்றலான் விளங்கிற்று. உடல் என்றது உள்ளத்தை. ``நிலாவாத புலால் உடம்பே புகுந்து நின்ற - கற்பகமே`` (தி.6 ப.95 பா.4) என்று அருளிச்செய்தார் திருநாவுக்கரசரும். ``இனி உன்னை என் இரக்கேன்`` என்றது, `இன்பமே வடிவான நீ, இமைப்பொழுதும் என் நெஞ்சில் நீங்காது நின்றபின், உன்பால் யான் வேண்டிக் கொள்ளத் தக்கது யாதுளது` என்றபடி.