ஆயிரம் திருநாமங்களை முன்னின்று உச்சரித்துத் தேவர்கள் துதிக்கும் பெருமானாய்த் தன்னை விடுத்து நீங்காத அடியவர்களுக்கும் என்றும் பிறப்பெடுக்கவாராத வீடுபேற்றுச் செல்வத்தை வழங்குபவனாய், மந்திரமும் அவற்றைச் செயற்படுத்தும் முறைகளும் மருந்துமாகித் தீராத நோய்களைப் போக்கியருள வல்லானாய், திரிபுரங்கள் தீப்பற்றிச் சாம்பலாகுமாறு திண்ணிய வில்லைக் கைக்கொண்டு போரிடுதலில் ஈடுபட்டவனான புள்ளிருக்கு வேளூரானைப் போற்றாதே ஆற்ற நாள் போக்கினேனே.

பேர், `பெயர்` என்பதன் மருஉ. `பேர் ஆயிரமும்` என்னும் உம்மை தொக்கது. `ஆயிரம்` என்பது மிகுதிகுறித்தது; ``ஆயிரந் திருநாமம் பாடி நாம்`` (தி.8 திருவாசகம், தெள்ளேணம். 1) என் புழி ஆயிரம் இப்பொருளதாதல். முன்னர், ``ஒரு நாமம்.......... இல்லாற்கு`` என்றதனால் இனிது பெறப்படும்; எனவே `எத்துணைப் பெயர்கள் உள்ளனவோ அத்துணைப் பெயர்களையும் சொல்லி` என்றவாறு; இங்கு, `உள்ளன` என்றது, `ஏத்துவோரால் அறியப் பட்டுள்ளன` என்றதேயாம். பிரிவின்மை - மறதி இன்மை. வாராத செல்வம் என்பது, ``பொச்சாவாக் கருவி`` (குறள் - 537.) என்பது போல, `வாராமையாகிய செல்வம்` எனப் பொருள் தரும்; வாராமை - பிறந்து வாராமை; ``மற்றீண்டு வாரா நெறி`` (குறள் - 356.) ``மீண்டு வாரா வழி அருள் புரிபவன்`` (தி.8 திருவாசகம். கீர்த்தி - 117) என வந்தனவுங் காண்க. இனி, `வருதற்கரிய (கிடைத்தற்கரிய) செல்வம்` என்றுரைத்து, `அதனாற் போந்த பொருள் வீடுபேறு` என்றலுமாம். துன்பத்தோடு இயைபின்றி எல்லையற்று விளையும் வீட்டின்பத்தின் மிக்க செல்வம் வேறின்மையின் அதனை இவ்வாறருளிச்செய்தார்: இதனானே, பூரியார் கண்ணும் உளவாகும் (குறள் - 241.) பொருட் செல்வங்களை வருவிப்பானாதல் கூறவேண்டாதாயிற்று. இனி, `வாராத செல்வம் - இயல்பாகவே உள்ள செல்வம்: திருவருட் செல்வம்` என்றுரைப்பினும் அமையும். மந்திரம். திருவைந்தெழுத்து; தந்திரம், அதனை மேற்கொள்ளும் முறையைக் கூறும் ஆகமங்கள்; மருந்து. அவ்வாகமங்களின் வழிநின்று செய்யும் செபம். பூசை, தியானம் முதலியன: தீராநோய், மலம்; நோய் தீர்தற்கு உரியன யாவை அவையெல்லாம் `மருந்து` எனற்கு உரியனவாகலின், செபம் முதலிய செயல்களை மருந்தென்றருளினார். மந்திரம் முதலிய மூன்றும், உடல்நோயைத் தீர்ப்பவற்றின் மேலும் நோக்குடையன. இவற்றால் இருநோயையும் தீர்த்தல்பற்றி இத்தலப் பெருமானை `வைத்தியநாதன்` எனவும், இத்தலத்தினை, `வைத்தியேசுரன் கோயில்` எனவும் கூறிப் போற்றுவர். அருள - இன்பந்தர. ``வல்லான்`` என்றது, பிறர் அதுவல்லர் ஆகாமையை உணர்த்தி நின்றது. பிறவிநோய் நீங்குதல், அந்நோய் எவ்வாற்றானும் எஞ்ஞான்றும் சிறிதும் இல்லாதவனாகிய சிவபிரானாலன்றிக் கூடாமையால், அவனை அடையாது அந்நோய் நீங்குமாறில்லை என்பதாம். இதனை, `எப்பொழுது ஆகாயத்தைத் தோல் போற் சுருட்டுதல் கூடுமோ அப்பொழுது சிவனை யறியாமல் துன்பத்தினின்று நீங்குதல் கூடும்` என்று விளக்குகின்றது, ``யதா சர்மவ தாகாஷம் வேஸ்டையிஸ்யந்தி மானவாஹா... ததா சிவ மவிஞ்ஞாய துக்கஸ்யாம் தோ பவிஸ்யதி`` `சுவேதா சுவதரம்` என்னும் உபநிடதம். இவ்வுபநிடத வாக்கியப் பொருளை,
``பரசிவ னுணர்ச்சி யின்றிப் பல்லுயிர்த் தொகையு மென்றும்
விரவிய துயர்க்கீ றெய்தி வீடுபே றடைது மென்றல்
உருவமில் விசும்பின் தோலை உரித்துடுப் பதற்கொப் பென்றே
பெருமறை இயம்பிற்றென்னிற்பின்னுமோர் சான்றுமுண்டோ``.
(கந்தபுராணம். தட்சகா, உபதேசப், 25.)
``மானிடன் விசும்பைத் தோல்போற் சுருட்டுதல் வல்லோ னாயின்
ஈனமில் சிவனைக் காணா திடும்பைதீர் வீடு மெய்தும்
மானமார் சுருதி கூறும் வழக்கிவை ஆத லாலே
ஆனமர் இறையைக் காணும் உபாயமே அறிதல் வேண்டும்``
(காஞ்சிப்புராணம். சனற்குமாரப். 43)
எனப் புராணங்கள் ஆளக் காணலாம். `உடற்றுன்பம் பிறராலும் நீக்கப் படும்: உயிர்த்துன்பம் சிவபிரானையன்றிப் பிறரால் நீக்கப்படுமா றில்லை` என்பதுபற்றியே, சிவபிரான், `வீடு பேறளிப்பவன்` எனப் படுகின்றானாதலின், உடற்றுன்பத்தை அவன் நீக்கமாட்டுவானல்லன் என்பது அதற்குப் பொருளன்று என்பதும் இங்குப் பெறப்பட்டது. ஆகவே, `உலகப்பயனைப் பிற தேவரிடத்தே பெறல்வேண்டும்` என்பாரது கூற்று, `நாடு வழங்கும் பேரரசனொருவன், நிலஞ் சிறிது வழங்கமாட்டுவானல்லன்` என்பாரது கூற்றோடொப்பதா மென் றொழிக. இவற்றையெல்லாம் இனிது தெரிவித்தற் பொருட்டன்றோ, ``இம்மை யேதரும் சோறுங் கூறையும் ஏத்த லாம் இடர்கெடலுமாம் - அம்மை யேசிவ லோகம் ஆள்வதற்கு யாதும் ஐயுறவில்லையே`` (தி.7. ப.34. பா.1.) ``பொன்னும் மெய்ப்பொரு ளுந்தரு வானைப் போகமுந் திரு வும்புணர்ப் பானை`` (தி.7. ப.59. பா.1.) என்றற்றொடக்கத்துத் திருமொழிகள் எழுந்தன என்க.
``திரிபுரங்கள் தீயெழத் திண்சிலை கைக்கொண்ட போரான்`` என்பதும், `அசுரரை அழித்துத் தேவர்க்கு விண்ணுலக இன்பத்தைத் தந்தவன்` என, உலக இன்பத்தையும் அவன் மிக வழங்குவோன் ஆதலைக் குறிப்பித்ததேயாம் என்க.