விரும்புதல் பொருந்திய பூதப் படைகளையுடைய ஞான உருவினனும், இடபத்தை ஏறுகின்றவனும், நனைய ஒழுகுகின்ற இடங்களில் மயக்கத்தைத் தரும் மதத்தையுடைய யானையினது தோலைப் போர்த்த மணவாளக் கோலத்தினனும் ஆகிய, திருக்கேதீச் சரத்தில் எழுந்தருளிய பெருமான், அன்பர்களாகிய அடியவர்கள் வணங்குகின்ற பாலாவியாற்றின் கரைமேல், இறந்தவர்களது எலும்பை அணிபவனாகக் காணப்படுகின்றான்.

` நத்தார் படை ` என்றதனை, ` நத்தார் புடை ` என ஓதி, ` சங்கினை ஏந்திய திருமாலை ஒரு பாகத்தில் உடைய ` என்று உரைப் பாரும் உளர். ` நனைய ` என்பதன் இறுதிநிலை எஞ்சி நின்றது, ` செய் தக்க ` என்றாற்போல ( குறள் -466.) ` போர்த்த ` என்ற பெயரெச்சம், ` மணவாளன் ` என்றதன் இறுதிநிலையொடு முடிந்தது. ` மழுவாளன் என்பதும் பாடம். ` பற்று ` என்பது, எதுகை நோக்கி, ` பத்து ` எனத் திரிந்து நின்றது. ` அணிவான் ` என்பது, ` அணிபவனாகின்றான் ` என ஆக்க வினைக்குறிப்பாயிற்று. நிகழ்காலம், முந்நிலைக் காலமும் தோன்றும் இயற்கையைக் குறித்தது. வருகின்ற திருப்பாடல்களிலும் இவ்வாறே கொள்க.